Lokeren serveerde maandag een duo vrouwen met ballen. Allebei zijn ze het gewoon om hun demonen van zich af te zingen op een podium, maar toch streden ze de hele avond lang tegen een onfortuinlijke geluidsmix.
Bij Trixie Whitley was dat grotendeels door eigen toedoen. Deze Belgische trots is op haar best wanneer ze de intiemste blik in haar zieleroerselen biedt, maar vecht duidelijk om deze naar het grotere publiek dat ze bereikt heeft te vertalen. Ze begon haar set behoorlijk ingetogen met een sidderend “A Thousand Thieves”, maar liet dit in de finale al te zeer opzwellen. Dit was het startschot voor een teleurstellende eerste helft die te geforceerd een gooi naar festivalrock deed. “Gradual Return” verloor zichzelf zo in opgefokte drums en punkaccenten die naar het meest gedateerde van Skunk Anansie roken. “Soft Spoken Words”, nochtand haar venijnigste song tot nu toe, miste dan vreemd genoeg wel zijn kans om wel een gepaste punch te packen.
Na een gekunstelde intro werden de kantjes van de riff door een doffe gitaar afgevijld en ging de scherpe zanglijn gebukt onder acrobatiek die de melodie verlogde. De set schoot dus pas middenin echt in gang bij de eerste vertraging en vuurde daarbij een titanisch trio los: een sensueel “New Frontiers” waarop Whitley haar zenuwachtige gitaarsprongen omruilde voor soulvolle heupswings, het solo op gitaar gebrachte “Oh The Joy” dat even sterk op zijn stiltes als zijn zanglijn stutte en een prachtig sluimerend, zielsroerend “Closer”, hét paradepaardje van die ijzersterke tweede Porta Bohemica. Nadien schoot een tweede stevigere salvo beter raak met een onder meer een opgepept “Need your love”, dat de Trixie-stijl beter verzoende met een festival-setup en een heerlijk strak “Hotel No Name” dat extra scherp klonk door een inner kokende whitley bij het falen van haar gitaar. Toch baat Whitley het best bij intimiteit; die soulvolle stem blijft in hard en zacht even imposant flexibel, maar raakt bij kaarslicht toch pas echt de gevoelige snaren.
Even later volgde de echte ontgoocheling pas bij de teloorgang van een jeugdhelden die 21 jaar ver in hun carrière nochtans nog steeds zonder het nostalgielabel weten te imponeren. Garbage zag hun commercieel opgebouwde, maar waarschijnlijk crowdpleasende set volledig ten onder gaan in een verdoemde geluidsmix waarin de buikstempartijen van Shirley Manson compleet verloren gingen. Daardoor miste een nochtans mogelijk vlammend “Subhuman” als onverwachte start zijn verrassende doel door in realiteit enkel een instrumental te blijken, hoorde je enkel het refrein van een met snuifje Italodisco opgeleukt “Stupid Girl” en kwam de backing track van “Blood For Poppies” als hoofdacteur uit de luidsprekers.
Het ging van kwaad naar erger want tegen “Supervixen” kon je nog moeilijk een degelijk gitaarakkoord distilleren uit de brij die je tommelvliezen bekladde. Hier en daar klaarde de hemel op; helaas net tijdens een tussendoortje als “Sex Is Not The Enemy” of “Shut Your Mouth”. Het deed pijn om een nochtans hyperkenergieke Manson zich luidop te horen afvragen of een deel van het publiek de band niet kende of een beetje stuurs voor zich uit te zien turen terwijl ze tussen het publiek een nochtans sterk gearrangeerd “Even Though Our Love Is Doomed” zong, waarin ze in de strofes echter alweer nauwelijks hoorbaar was.
Voor wie bleef volhouden kwam het op het eind nog een paar keer goed. De jongste single “Empty” kwam lekker stevig uit de verf als een sterke ambassadeur voor de plaat die Garbage terugbracht naar de klasse van de eerste twee, zij het in een tijd waarin geluid iets minder relevant geworden is. Manson kreeg zelfs nog zoetere revanche met “Vow” en “Only Happy When It Rains”, twee uppercuts uit dat geweldige debuut dat onlangs twintig kaarsjes mocht uitblazen. De strijd was echter al verloren, want het merendeel van het publiek had het terrein al verlaten en fans kregen in de staart ook nog een triest half hoorbaar “Push It” te verduren. De verantwoordelijke geluidstechnicus verdient een oneervol ontslag, en Garbage een herkansing om Strange Little Birds beter op de kaart te zetten.
