Low en Mark Lanegan in de gezellige binnentuin van museum M? Daarvoor wilden we wel eens op uitstap naar Leuven. Beide bands hebben van diep in de ziel snijden hun handelsmerk gemaakt, en dat deden ze ook. Maar het was vooral de headlinende brombeer die, weliswaar ’s avonds laat, het best tot zijn recht kwam.
Eigenlijk had Willis Earl Beal dat ook kunnen doen. Met de voormalige dakloze is het echter altijd iets, kan je stellen, zo kruipt deze extravagante man naar verluidt wel eens te laat een podium op. In Leuven zit hij echt wel dik in de shit; er is namelijk een technisch probleempje met zijn… iPod waarop al zijn samples staan. In de tussentijd maakt hij het publiek duidelijk dat ze moeten blijven zitten en vooral niet klappen na de songs. Wat een introductie.
Eenmaal zijn iPod het toch doet — en hij met hoed en gewaad als een Zorro over het podium wandelt — weerklinkt zijn futuristische soul/blues in de binnentuin. Soul dus, maar dan met een ferme hoek eraf. Vreemde muziek? Dat ook. En eveneens pikdonkere. Tijdens “Love Is All Around” is het alsof de nacht al gevallen is. En dan schalt plots een beatgedreven nummer door de boxen. Een ongemakkelijk gevoel blijft overheersen. De stem en songs heeft hij al, misschien toch maar eens met volwaardige band proberen?
Rustige vastheid en minimalisme: ze vormen de rode draad door de meer dan twintigjarige carrière van Alan Sparhawk en Mimi Parker. Evenals een trouw publiek, zoals ze in België hebben — dank u Duyster. Alsof Low het gevraagd had: de herfstige zomerdag is ideaal voor de trage, slepende en repetitieve slowcore van “No Comprende”. Uit die puike laatste plaat Ones And Sixes komen ook een bloedmooi “The Innocents”, meeslepend “Spanish Translation” en “Landslide”, een alweer door merg en been gaande afsluiter, aan bod.
Is Low even indrukwekkend als in de AB vorig jaar? Dat niet. Daarvoor moet het later op de avond zijn. Al is zo’n gezellig park — want dat is M-IDZOMER eigenlijk — wel een ideale setting: het heeft iets puurder en intiemer dan een betonnen concertbunker. Nadeel: twee druk babbelende toeschouwers helemaal vooraan. Om je daaraan te ergeren hoef je geen verzuurde ziel te zijn — we hopen dat ze even meelezen.
Soit, uit The Invisible Way herkennen we “Plastic Cup” (die samenzang!) en “On My Own” (die distortion-uithaal!). En dan is er nog een ziedend “Pissing”, afkomstig uit The Great Destroyer. Intensiteit troef, jawel. Low bewijst dat het nog steeds een relevante band is met prachtsongs. Daarvoor heeft een oerdegelijke show zelfs genoeg overtuigingskracht. Als ze nog eens willen verbazen, moeten Sparhawk en Parker misschien nog eens een “Lullaby” of “Murderer” bovenhalen?
Mark Lanegan Band dan. Waar is onze favoriete brombeer met zijn band, met onder anderen de Belgen Aldo Struyf en Frederic Lyenn Jacques aan boord, in ons landje nog niet geweest? De neuroot in ons heeft het opgezocht: de laatste jaren deed hij onder meer Trix, Pukkelpop, Dour, Les Ardentes, AB, Lokerse Feesten en (dit jaar nog) twee keer de Vooruit aan. Hij speelt dinsdag ook nog in Brugge. België houdt van Mark Lanegan, en het omgekeerde geldt ook. En in Leuven lijkt hij zich volledig in z’n sas te voelen.
Sinds Bubblegum verscheen, heeft het 51-jarige grunge-icoon met diepe baritonstem veel fans niet meer losgelaten. Dat is ook te merken aan de massale opkomst. Uit die plaat worden trouwens enkel maar “Hit The City”, een vroeg hoogtepunt, en “Methamphetamine Blues” gebracht. Een meeslepend “The Gravedigger’s Song” komt ook vroeg aan bod en maakt dat gemis enigszins goed.
Met zijn warme stem slaagt Lanegan erin om moeiteloos de binnentuin te vullen. Ook Blues Funeral is dus tot op vandaag een puike plaat, maar “Ode To Sad Disco” en “Riot In My House” kunnen live niet tippen aan het oudere “One Way Street” en “Deepest Shade”. Twee intieme brokken muziek die meteen naar de keel grijpen.
De nummers uit het iets mindere Phantom Radio zijn niet op een hand te tellen, maar het is opvallend hoe Struyf met zijn zweverige keys de songs naar een hoger niveau tilt. Het meest memorabel daarvan zijn een intens “I Am The Wolf” en “The Killing Season”. Na “Methamphetamine Blues” en bijna anderhalf uur spelen is het welletjes. Lanegan mankt van het podium, vaste tourgitarist Jeff Fielder bedankt nog even het publiek.
Leuven was getuige van een luid en bevlogen optreden, ondanks de ijzersterke backing band vooral te danken aan een haast bewegingsloze man achter zijn micro. Maar nog altijd onverwoestbaar.
