Supergroepen: het levert vaker dan niet middelmatige platen op die vooral heimwee doen krijgen naar het individuele werk van de leden. Toen aangekondigd werd dat Rachel Goswell van Slowdive en Mojave 3, Stuart Braithwaite van Mogwai en Justin Lockey van de Editors en broer James Lockey hadden besloten om de handen in elkaar te slaan voor een album, waren we sceptisch. Maar kijk, nu wij eindelijk de vruchten van hun samenwerking kunnen plukken, blijkt het niet minder dan een eersteklas album te zijn vol donkere, grootse nummers en uitmuntend gitaarwerk.
Toegegeven, het duurde een tijdje voor we vrede met de plaat konden nemen. Opener “Give Up The Ghost” klinkt met zijn bonkende drums en smerige lappen aardedonkere gitaren niet alleen heel zwaar, maar is ook een beetje een monotone opener die zijn geheimen maar moeilijk prijs geeft. Na meer dan een handvol luisterbeurten zijn we nu tot de conclusie gekomen dat het een fatalistische, dreigende binnenkomer is die perfect de toon zet voor wat nog komt.
Minor Victories is dan ook geen album dat uitblinkt in vrolijkheid of lichtheid. Van de dromerige sfeer van Slowdive’s Just For A Day is hier nauwelijks sprake. Shoegaze is al sinds de reünie van Slowdive in 2014 opnieuw erg in trek en een van de grootste verdiensten van deze Minor Victories is dat ze erin slagen om door feedback vervormde gitaren een plaats in melodieuze, episch aandoende nummers te geven. De hoge, ragfijne stem van Goswell, die hier het voornaamste deel van de leadzang op zich neemt, leent zich daar perfect toe: ze bokst voortdurend op tegen de denderende, zware muziek en dat leidt tot bijzonder heftige resultaten.
Luister maar naar de vooruitgestuurde single “A hundred ropes”, een nummer dat met een rotvaart en ijskoude synthesizers steeds meer opbouwt richting een zinderende, van gitaren doordrongen finale. Minor Victories is een plaat die uitblinkt in grootse nummers die op stadionmaat lijken geschreven te zijn, maar net zoals de laatste plaat van de Editors nooit compromissen sluit om toegankelijker te klinken. Net zo episch en wanhopig is “Breaking My Light” waar Goswells stem bijzonder expressief en wanhopig naar buiten komt. We zouden zelfs zeggen dat dit enkele van de beste zangpartijen zijn die ze ooit op plaat heeft gezet, en dat voor een dame die ondertussen halfdoof is. Indrukwekkend.
Onze favorieten zijn de laatste drie nummers die het album uitgeleide mogen doen. Dat zijn dan ook de meest experimentele, minst toegankelijke nummers van de plaat. “Out to sea” is een steeds dreigender, grootser wordende soundscape die de perfecte soundtrack bij een apocalyptisch landschap is (we zouden een heel boek kunnen schrijven over wat de synths in dit nummer met ons doen) terwijl het 7 minuten durende “The Thief” majestueus en vol feedback het bedje voor het dreigende, naar het einde toe explosieve “Higher Hopes” mag spreiden met prachtig sirenegezang van Goswell dat als een schip tegen een rots van feedbackgitaren te pletter slaat. Vlammende, ijskoude rillingen kregen wij daarvan.
Rustpunten zijn er op dit album nauwelijks te vinden, of het moet de wiegende eerste helft van “Folk Arp” zijn dat klinkt alsof het op een bootje in het midden van een duistere Atlantische Oceaan geschreven werd. Als de drums invallen, verandert het nummer plotseling van vorm, met behoud van de prachtige, aanzwellende synths en een delicate piano, om vervolgens in de laatste minuut compleet opengereten te worden door een Mogway-gitaar. We verstaan nauwelijks waar Goswell over zingt, maar in die bijna zeven minuten waren we toch in een andere wereld en dat is alles wat telt.
Vreemde eend in de bijt is “For you always”, een duet tussen Goswell en Mark Kozelek van Sun Kil Moon. Kozelek heeft, eigenzinnig als hij is, de complete tekst voor het nummer geschreven. Het is een typisch propvolle Kozelek-songtekst geworden vol details over plaatsen, hotels en concerten en over hoe er altijd iets in de lucht hing tussen Goswell en Kozelek, maar hoe er door omstandigheden nooit iets van gekomen is. De aarzelende drumbeat en een eenvoudig keyboardloopje lopen Kozelek en Goswell vakkundig niet voor de voeten en de synthesizers die naar het einde toe invallen maken het een bijzonder filmisch nummer.
Het is niet het enige duet op de plaat. Ook “Scattered Ashes (Song For Richard)” is een duet tussen Goswell en James Graham van The Twilight Sad, maar hier, ondanks de mooie samenzang in de strofes, is het refrein te groots en dramatisch aangepakt om effect te hebben. Met name die “Tell me what it’s all about” crescendo gaat na enkele luisterbeurten op de zenuwen werken. Los van die ene uitschuiver, is Minor Victories een album dat zo goed werkt, niet alleen qua samenhang en songs, maar ook door het samenspel tussen de instrumenten onderling, zodat het bijna onwaarschijnlijk lijkt dat het hele album op afstand en via mail tussen de verschillende partijen tot stand is gekomen. Een minor victory? Maak er maar een triomftocht van.
