Dat er vorig jaar bij het concert in Dessel een pak minder discussie was over het feit of dit AC/DC nog wel is, bedachten we ons, onderweg naar Werchter. Nochtans is er in vergelijking met toen maar één positiewissel (Phil Rudd en Malcolm Young waren er toen ook al niet meer bij): Axl Rose als zanger. Feit is dat AC/DC vanavond over de wei raast alsof het hun persoonlijke “Highway to Hell” is.
Toegegeven, een zanger heeft een grote impact op de klank en vertolking. Dat Brian Johnson door gehoorschade moest vervangen worden, daar had iedereen nog wel begrip voor. De keuze om Axl Rose daar voor uit te kiezen, kon op minder unanimiteit rekenen. Ook uw verslaggever hoorde bij de sceptici: Rose is niet de beste zanger (al is Johnson dat ook niet), heeft niet de beste reputatie, maar heeft vooral als (gewezen) frontman van Guns N’ Roses niets met AC/DC te maken. Gewezen tussen haakjes, want Guns N’ Roses plant ook een tour dit jaar.
Het zorgde er zelfs voor dat zo’n 7000 Belgische fans hun ticket voor Werchter retour stuurden, hoewel het concert in een mum van tijd uitverkocht was. Om de twijfelaars op andere gedachten te brengen werd de Europese muziekpers overgevlogen naar Lissabon voor het eerste concert van deze tour. En kijk: de recensies waren voorzichtig tot zeer positief. Wat ook meespeelde voor de twijfelaars: het was waarschijnlijk de laatste kans om de muziek van AC/DC nog eens live te horen, toch een van de meest iconische rockgroepen ooit. Want de kans dat AC/DC met deze gelegenheidszanger doorgaat, is zo goed als onbestaande.
En AC/DC lijkt er te willen uit gaan with a bang, want vanaf de eerste minuut wordt de locomotief van hete kolen voorzien en denderen in een rotvaart 23 nummers voorbij. Uw rood oplichtende duivelsoortjes glimmen van plezier wanneer het openingstrio “Rock or Bust”, “Shoot to Thrill” en “Hell Ain’t a Bad Place to Be” luid, zeer luid en een tikkeltje schel uit die Chinese Muur van Marshall-versterkers donderen. En voor de rest hitjes en nog een hitjes, ze zijn er allemaal: “Back in Black”, “Thunderstruck”, “Hells Bells”, “T.N.T.”, “Whole Lotta Rosie” … ze zijn er allemaal. Van de kleine schoonheidsfoutjes die we in de reviews over Lissabon lazen, geen spoor.
Terug over naar Axl. Die blijkt ondanks zijn riante middelomtrek en botoxkuren vanavond gewoon goed bij stem. De zang doet soms denken aan Johnson, maar Rose zelf geeft de voorkeur aan de nummers die Bon Scott inzong en zorgt er zo voor dat enkele minder vaak live gespeelde nummers als “Rock ‘n’ Rol Damnation”, “If You Want Blood (You’ve Got It)” en “Riff Raff” de setlist binnen sluipen. Rose zit door een gebroken voet de hele avond — op een half bisnummer na — in een stoel, de ironie van de lamme die de dove uit de nood helpt, maar dat stoort eigenlijk geen moment. “I was told the other night that this is my Netflix and chill position”, grapt hij er zelf over. En de echte frontman, dat is natuurlijk gitarist Agnus Young.
In het schooluniform waarmee hij vergroeid is, host en duckwalkt hij als een jong veulen over het podium, steevast achtervolgd door een spot. De jaren hebben zijn gezicht niet gespaard en de smoelen die hij trekt beginnen stilaan iets psychotisch te hebben, maar een gimmick wordt het niet. Hoe hij als een toreador het publiek ment met zijn onderbroken gitaarsolo’s en even later als een bengel in zijn peuterpubertijd over de grond ligt te spartelen: AC/DC is toch vooral Angus Young. Geef hem een stevig fundament van bas en drum en hij zorgt voor de saus, iedere keer opnieuw.
For those about to rock … FIRE!! We salute you! Het is sinds mensenheugenis de afsluiter van een AC/DC-concert. Terwijl de rijen podiumkanonnen nog nasmeulen en vuurwerk het overneemt, neemt AC/DC met een derde bisnummer waarschijnlijk afscheid van België op een plek waarvan bijna elk jaar wel eens het gerucht de ronde deed dat de band er zou optreden. Vanavond bleek de muziek nog altijd sterk genoeg om de verdeeldheid over de gelegenheidsband aan de kant te schuiven. Going out with a bang indeed.
