Vergeet Groezrock, de echte festivalzomer is dit jaar begonnen met de twaalfde editie van Dunk!festival. Het boeiendste en gezelligste postrockevent is dan ook een écht festival met alles erop en eraan geworden. Twee jaar na de verhuis naar Velzeke werd de site uitgebreid met ruime sanitaire voorzieningen, bankjes om even te ontspannen en een extra (merchandise) tent mét toog — want de innerlijke medemens wil ook wat. Het belangrijkste is dat de kleine, familiale sfeer behouden blijft. Geen ander muziekfestival doet beter op vlak van ontspanning en gemoedelijkheid. Maar er was uiteraard ook muziek, véél muziek. Daaruit destilleerden wij voor u de tien absolute toppers.
1. KOKOMO
Dé band waarover vrijdag én zaterdag het meeste nagepraat werd, was ongetwijfeld Kokomo, getekend bij Dunk!records. En daar was een goede reden voor. De energieke Duitsers zorgden voor een vroeg hoogtepunt op de mainstage. Nog beter: ze waren zelfs zo geniaal dat ze de dag nadien in het idyllische bos op de festivalsite dat kunstje nog eens mochten overdoen. Postrock strontvervelend? Niet bij Kokomo. Weliswaar naar het voorbeeld van de grote bands in het genre, slaagden ze erin om een perfect evenwicht tussen melodie en zwaarheid te brengen.
De nummers die tegenwoordig met drie gitaristen gebracht worden, zijn dan ook extreem gelaagd en eisten meteen alle aandacht op. Wij onthielden vooral de songs van de gloednieuwe plaat Monochrome Noise Love — een verplichte aanschaf — en het heerlijk lang uitgesponnen “Go Mordecai”, dat de festivaltent op haar grondvesten deed daveren. Prachtig hoe een band die is mee gegroeid met het festival zo’n indrukwekkende set neerzet. Volgend jaar headliner graag!
2. RUSSIAN CIRCLES
Gitarist Mike Sullivan, drummer Dave Turncrantz en bassist Brian Cook vormen een van de beste instrumentale metalbands van het moment en stonden al langer op de wishlist van de festivalorganisatie. Russian Circles moest en zou om die redenen het orgelpunt van een topeditie worden. Gezien het uitzonderlijk hoge niveau van de resem acts die hen voorafgingen, zou dat geen makkelijke taak worden. Maar om met de deur in huis te vallen: iedereen, maar dan ook iedereen, werd omver geblazen door de wall of sound van het verwoestende trio. Niemand kon dan ook zijn of haar hoofd stil houden tijdens de passage van Russian Circles.
Dat terwijl Memorial, hun recentste plaat, intussen al drie jaar oud is. De set werd dus een ideale mix tussen oud en ouder werk. Van opener “Deficit” — wat een explosie! — over het intussen acht jaar oude maar nog altijd even machtige “Harper Lewis”, “309”, “Geneva” (ook Empros kwam aan bod) tot “Station” en de majestueuze afsluiter “Mlàdek”: het trio bewees hoe je complexe, massieve muziek toch meeslepend kan brengen. Daarvoor moet je wel geniale muzikanten zijn. Russian Circles is zo de enige headliner die de torenhoge verwachtingen helemaal kan inlossen.
3. ELEANORA
Consouling Sounds mocht de hele vrijdag de intiemere Stargazer Stage cureren, en het moet gezegd: elke act was een schot in de roos. Monnik, dat samen met Innerwoud tot een nieuwe, fascinerende lichting experimentele drone-muzikanten hoort, legt de lat meteen hoog met tranceopwekkend gitaarlawaai. Ook omwille van het feit dat hij iets doet wat anderen niet doen. Maar wat heeft dit met Eleanora te maken? Wel, deze Gentse woestelingen doen eveneens iets helemaal anders, maar dan met invloeden van sludge en hardcore, en tekenden — excuses voor het woordgebruik — het bommetje van de dag.
Een halfuur lang beuken was voldoende om ons knock-out te slaan. Eigenlijk is dat altijd terugkerende werkwoord bij bands uit het hardere genre alleen maar van toepassing op de Converge-achtige versnellingen. Bij de tragere passages en nummers gaat iedereen automatisch denken aan Amenra — tja, wie niet bij zo’n sound? De instrumentale, door basdrum opgepompte breaks maakten duidelijk dat de band stevige roots in de hardcore scene heeft. Maar het belangrijkste zijn we nog vergeten vermelden: de loodzware metal brandde diep in op de ziel net zoals de zon op de huid op dat tijdstip buiten. Dé ontdekking van de vrijdag van Dunk!festival.
4. WYATT E.
Veel mensen zullen zich afvragen waarom dit onopvallende trio zo hoog in onze top 10 staat, want Wyatt E. was misschien wel een van de minst opvallende acts van Dunk!festival. Zonde. De opkomst in de Stargazer-tent voor dit trio was namelijk maar magertjes, maar de afwezigen hadden ongelijk. Sébastien von Landau van noiserockband The K. bedient de gitaar, maar Wyatt E. doet iets compléét anders. Door de tribale repetitieve drumpatronen, de lengte en intensiteit, doen de nummers denken aan Swans, ook a-typisch voor Dunk!
De luide logge gitaren zijn dan weer een bewijs dat de leden heel graag naar Year Of No Light luisteren, en dat blijkt ook zo als we het hen vragen. Wyatt E. is postrock en tegelijk geen postrock. Eindeloos op hetzelfde ritme blijven variëren en boeien: il faut le faire. Je hoort dat deze jongens heel organische muziek maken in hun repetitiekot en zo tot een loodzwaar, repetitief maar meeslepend resultaat komen. Een nieuwe parel uit de Belgische underground.
5. COLLAPSE UNDER THE EMPIRE
Nog zo’n verrassing van deze editie is een band die zijn allereerste liveshow speelde, ondanks het feit dat ze al vijf platen en bijna even veel EP’s uit hebben en niet onbekend zijn in de scene. Neen, Collapse Under The Empire deed ook nergens een warm-upshow, de soundcheck was hun eerste feitelijke optreden. Maar de Duitsers hebben duidelijk veel geoefend in hun studio, want hun gevarieerde postrock klonk überstrak en kon een klein uur boeien.
Het is eigenlijk meer wat we van het genre gewoon zijn, want we hoorden ook soundtrackmuziek, zweverige elektronica en etherische dreamrock zoals God Is An Astronaut ook kan. Het verschil is dat deze band nog meer voor ademruimte zorgt in plaats van meteen minutenlang het volume- en distortionkanaal helemaal open te draaien. De band weet ook op onverwachte momenten zijn geluid in een andere richting te sturen. Van een wolkje van pianogeluiden naar epische gitaaruitbarstingen en terug: het kan. Luistertip: het album Find a Place to be Safe. Meer van dat graag!
6. SYNDROME
Amenra-gitarist Mathieu Vandekerckhove maakte in 2013 al eens zijn opwachting met zijn soloproject Syndrome, waarmee hij al twee betoverend mooie releases op de wereld losliet. Met Syndrome situeert hij zich niet in de hoek van duistere sludge metal, maar gaat hij in de richting van drone, ambient en soundscapeklanken. Neen, dit is niet zomaar een tussendoortje voor hem, maar een muzikaal project uit noodzaak. “Ieder nummer is een weerspiegeling van een moment in mijn leven, een herinnering in mijn leven”, zei Vandekerckhove ooit in een interview. Zegt genoeg, nietwaar?
Vandekerkchove begon vrij traditioneel aan zijn set, maar wanneer een intens stuk met vocalen — afkomstig van een van zijn twee reeds verschenen platen — samen met een prachtige gitaarlijn uitmondt in noiseachtige gitaarerupties, zijn we geen klein beetje mee. Dat Syndrome indruk maakt, is vrij duidelijk. Het publiek zat naar goede gewoonte neer, sommigen met het hoofd tussen de armen, maar vele anderen lagen zelfs helemaal neer. Dit is muziek die je onder trance herinneringen laat terugzien en tegelijk op de traanklieren kan inbeuken. Wij bleven een beetje sprakeloos achter, want zo’n optreden laat je moeilijk los. Het is nu al uitkijken naar zijn derde plaat.
7. CHVE
Terug naar de Consouling Stage op vrijdag voor die andere topper afkomstig van de Church of Ra. Jawel, we beseften dat het moeilijk zou zijn om de passages van vooral Barst en Yodok III, en in mindere mate IIVII, te overtreffen. Alle drie mikken ze op een eigenzinnige manier op een trance-effect. Zo ook bij CHVE, het soloproject van Amenra-zanger Colin H. Van Eeckhout, maar dan nog intenser. “I will only rise, until I fall”, echoot hij minutenlang terwijl hij met zijn draailier en loopstation de laagjes opbouwt. De geluidsomstandigheden zijn niet ideaal voor de bezwerende ambientmuziek, de locatie wel. De volgelopen tent ging volledig overstag (lees: ingetogen op in de muziek).
Naar het einde toe liet Van Eeckhout primitieve percussie als een hartslag door de tent klinken. Ondertussen werden zwart-witbeelden van takken geprojecteerd op een videoscherm. De catharsis kwam er niet door een technisch probleem. Doodjammer, want dan zou de luisterervaring nog intenser geweest zijn. Niettemin: CHVE’s passage was hartverwarmend en zo zijn publiek en het festival ook. Daarom was er geen betere afsluiter op vrijdag denkbaar.
8. HERBSTLAUB
Blij dat we waren dat hij weer opgestart was na — ook hier — een technisch euvel. Herbstlaub was een van de meest subtiele acts op Dunk!festival en dat was er van bij de eerste knisperende beats aan te merken. Ook de heerlijk subtiele tokkelgeluiden deden wat denken aan Oaktree, nog zo’n Belgisch elektronisch genie. Het kleine halfuurtje was dan ook rustgevend maar muzikaal ook boeiend. Het is verdrinken of wegwezen. U weet misschien wel wat we bedoelen?
Herbstlaub is het alter ego van laptopartiest Jens Vydt, een in Berlijn residerende Belg die zich al jaren helemaal thuis voelt in de wereld van minimale detailbeats en zwevende ambient. Tijdens de laatste minuten ontaarde het briesje echter in een storm van beats. We hadden zelfs goesting om recht te staan en te dansen in plaats van te blijven zitten, ondertussen al een traditie in de Stargazer Stage. Herbstlaub lijkt ook een aanrader voor fans van recent werk van Tim Hecker en consorten. En als u er niet bij was door de verleiding van het zonnetje? Geen probleem! Herbstlaub is de perfecte koptelefoonmuziek op een zwoele zomeravond.
9. ILLUMININE
Ook subtiel en indrukwekkend tegelijk: Illuminine, de opener van de tweede festivaldag. Kippenvel van bij het binnenkomen kunnen opwekken: je moet het maar doen. We zijn duidelijk niet de enigen die er gevoelig aan zijn. Illuminine is het project van Leuvenaar Kevin Imbrechts, dat tekende voor een van de meest rustgevende en mooie platen van 2015. Live liet hij zich ditmaal versterken door een blazer, pianist, twee strijkers en iemand die de elektronica en synths bediende. Stuk voor stuk topmuzikanten. Het resultaat: een topoptreden.
De mix van postrock, moderne klassieke muziek en ambient is bovendien ideaal om de zwaarheid van nog altijd het merendeel van de bands op Dunk! te breken. Zoals gezegd: het Dunk!-publiek is wel aan een stevige portie melancholie toe, dus om die reden staat Illuminine ook op het juiste festival. Hoogtepunten waren een meer nerveus, noisy (jawel) nummer waarvan de titel ons ontging en het prachtig openbloeiende “Svengali” met een hoofdrol voor de strijkers. Nog zo’n Belgische band met internationaal potentieel. Dag 2 kon niet mooier begonnen zijn.
10. INWOLVES
Inwolves was de beste band van donderdag en de meest fascinerende van de hele editie, maar heel waarschijnlijk nog altijd een twijfelgeval voor enkele andere aanwezigen. Lag het aan de referenties naar Neu! en Kraftwerk? Of het tempo dat nu eens omhoog ging en dan plots weer omlaag? Of de aanwezigheid van twee keyboardisten? Een op z’n minst opmerkelijke setting voor Dunk!festival. Om nog maar te zwijgen van de dansbaarheid van sommige stukken, de indrukwekkende drumstijl van bandleidster Karen Willems en de heerlijke tunes van Jürgen De Blonde (de portables).
Soms deed Inwolves ook wat Toman en Low Vertical vroeger deden: op de grens van artrock en experimentele elektronica balanceren. In hetzelfde nummer werd soms gekozen voor bombastische spielerei. Of postrock. Of pop. En daar lag het probleem voor sommigen: het werd bij momenten een muzikale potpourri waarin sommige stukken wat langer mochten aanslepen. Was het last minute ingevallen Inwolves dan een miscast? Neen, integendeel. Wel ongrijpbaar voor de één, geniaal voor de ander. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om de band te doorgronden, maar het is ons toch gelukt. Oef!
Niet alleen de zon was drie dagen lang op zijn best, ook aan de muzikale kwaliteit waren er duidelijk geen limieten. Dunk! is uitgegroeid van het kwaliteitslabel voor de postrockers tot een referentie voor aanverwante genres. Het zal u dan ook niet verbazen dat een top 10 samenstellen een razend moeilijke opdracht was. De flop van deze editie (zie pagina 2) vinden, ging jammer genoeg veel vlotter. De toppers variëren van gevestigde waarden in de scene over ontdekkingen uit de underground en acts van het Gentse label Consouling Sounds tot zijprojecten van Amenra. Voor we afsluiten met de flop, hierbij drie suggesties voor volgend jaar: wat zou u denken van Alcest, Sun O))) en Wiegedood?
DE MISCAST
Straks, op 17 juni, brengt 65DaysOfStatic zijn zesde album uit, maar op Dunk! is van dat No Man’s Sky, dat meteen de soundtrack van een nieuwe videogame moet worden, nauwelijks een spoor te bekennen. Alsof er geen drie jaar is verstreken sinds Wild Light verscheen, begon ook dit concert met die omineuze sample “Nobody knows what is happening / There is a lot of danger out there” en “Heat Death Infinity Splitter”. Waarna meteen de opzwepende trance van “Prisms” volgde.
En toch voelde je verschil. Wat bij de release in 2013 nog behoorlijk cerebrale nummers leken, hebben ondertussen een fysiek bestaan gekregen. Er zijn de showmoves van drummer Rob Jones en gitarist Joe Shrewsbury bij het opkomen; hun instrumenten lieten zich meteen ook prominent horen in de mix. Het mag opnieuw gaan beuken, want dit optreden was aan de vele slordigheidjes te zien duidelijk bedoeld om na meer dan een jaar knutselen in de studio de stramme livespieren eindelijk weer eens los te gooien.
Pas vér in de set durfde de groep dan toch een nieuw nummer lossen. “Supermoon” liet een groep horen die verder gaat op de ingeslagen weg: etherische synths zetten de toon met een soort koorsample, ratelende drums stuwden voort, en de gitaar mocht dik aanzetten. Het eindigde met een start-stopspelletje waarbij telkens wat harder werd uitgehaald. Dan toch postrock; je hoorde de tent opgelucht ademhalen.
Wat volgde was een snelle toegift. “Radio Protector” voelde als de afgehaspelde hit, “Safe Passage” was de aftiteling en ook niet meer dan dat. Het zal uiteindelijk een matig enthousiast applaus zijn dat de band terugroept voor een eindelijk nog eens zinderend “Retreat! Retreat!” waarin de groep zijn oude explosiviteit terugvond. Het is nodig, want hoe degelijk dit optreden ook was: ergens voelde het vreemd aan hoe de groep in de aanloop naar zijn nieuwe plaat nog eens hard de oude plugt. Is er nog twijfel? Is de band er nog niet klaar voor om de nieuwe nummers live te brengen? Het blijft allemaal afwachten tot volgende maand, maar de vraag: “had dit optreden dan wel zin?” blijft stilletjes hangen.
