“I couldn’t be more pleased/To be just me/Finally” jubelt Bent Van Looy in “My Escape”. En dat laat zich horen: drie jaar na het ingetogen solovisitekaartje Round The Bend, doet Van Looy meer dan zomaar bevestigen met een werkelijk uitstekende popplaat. Onze kop eraf als dit niet het begin van een solo-oeuvre verraadt dat de tand des tijds moeiteloos zal doorstaan.
Groepsnaam Das Pop sprak al boekdelen en vooral ’s bands laatste twee worpen waren een zuiver popfeestje waarop de zaalverlichting geen seconde aansprong. Van Looy kent dus zijn klassiekers (checkt u zeker ook eens de soundtrackcompilaties die hij samenstelde voor Klara), zijn pappenheimers en de Coca Cola-formule van perfecte popmuziek. En dat is nu geculmineerd in zijn beste plaat tot dusver, de Das Pop-periode incluis. Het album van een man die de nakende leeftijd van 40 niet als een begrenzend verbodsbord op de snelweg van het leven ziet, maar als een panoramisch punt waarop het mooi terug- en vooruitkijken is.
Het prille vaderschap en een verhuis van Parijs naar Antwerpen markeren enkele mijlpalen in zijn leven, maar dat kanaliseert Van Looy in een tijdloze plaat. Een die hij wederom samen met producer Jason Falkner inspeelde en deze keer rijker arrangeerde dan de sobere voorganger. Het resulteert in een ongedwongener album, waarop buikgevoel het haalt van beredeneerde ingrepen, waarop elke noot ten dienste staat van de song — een “best practice” in het handboek voor perfecte pop. Luister nog eens naar “My Escape” en begrijp wat we bedoelen: klaterende melodieën en bochtige zanglijnen worden uitgehuwelijkt aan rotefficiënte arrangementen die het nummer vooral doen ademen en in uw oor doen spatten. Het effect is totaal: “My Escape”, voor Van Looy wat “My Way” voor Sinatra was, houden we alvast voor de rest van dit jaar dicht bij ons in de buurt.
Nog een absoluut pareltje: het weemoedige openingsnummer “30 Days Without Sun”, dat zijn titel echter niet waarmaakt. Zodra de strijkers de song binnenschrijden, breekt de zon door om de plaat geen seconde meer te verlaten, al is het soms maar beneveld zonlicht op een kille winterdag. Met strijkers die wederom gearrangeerd zijn door Reinhard Vanbergen, professor doctor strijkersarrangementen aan de pop-universiteit, voelt Pyjama Days meteen aan als die ochtendlijke stadswandeling in uw stad naar keuze: Parijs, Lissabon, Antwerpen, Praag. U noemt het. Perfecte popmuziek kent geen plaats of tijd.
Zo stapt u gezwind door het op het ritme van “High And Dry”, “Downtown Train” of “1000 Deaths”. Of mijmert u even weg bij ingetogen pareltjes als “Wind Is Blowing” (een bloedmooie bespiegeling over het vaderschap), “Sink Or Swim”, dat we op endless repeat zouden zetten als “My Escape” niet volgde, of het slotnummer “Little Star”. Songs die Pyjama Days meteen ook een ongeforceerde diepgang geven. De piano als het kloppende hart, melodieën die het bloed doen ruisen, Van Looy die meer vertelt en vertolkt dan zomaar zingt. Uitstekend drietal.
Pyjama Days is dus ook afwisselender dan voorganger Round The Bend. Zo flirt de titelsong halverwege met een mysterieuze circussfeer en knipoogt “One Way Dialogue” naar een cocktailfeestje op een cruise. Maar dat is ook een van de sterktes van Van Looy: nergens neigt Pyjama Days naar de pastiche — een veelgebruikte truc in hedendaagse popmuziek om rijkdom en inventiviteit te suggereren, terwijl na enkele luisterbeurten slechts oppervlakkigheid overblijft. Van Looy en Falkner strooien daarentegen verwijzingen naar 60 jaar popmuziek in het rond, waardoor de nummers aan diepgang en tijdloosheid winnen. De vingerafdrukken van de singer-songwritervoorbeelden uit zijn en onze platenkast staan verspreid over de plaat, maar Pyjama Days zal mooi in diezelfde kast prijken en er even regelmatig uitgepikt worden.
Twee vaststellingen ter besluit. Eén: in The Voice van Vlaanderen is Van Looy niet alleen every inch a gentleman, maar sloopt hij de vaak geforceerd opgetrokken muur tussen holle begrippen als commercie en kwaliteit. Een muur die in de zuiverste popmuziek steevast onzichtbaar was en die ook op Pyjama Days in de verste verte niet aan de orde is.
Twee: twee dagen na de aanslagen in Brussel speelde hij een beklijvende Radio 1-sessie. Niet doordat hij de gruwel en het verdriet muzikaal krampachtig probeerde te vertalen, maar doordat hij pure popmuziek gewoon zijn verstrooiende, en bijgevolg helende, werk liet doen — zoals in de verfrissende cover van Michael Jacksons “Human Nature”. Dat is wat ook Pyjama Days doet, gemaakt vanuit een niet te stelpen liefde voor en door pure popmuziek: die muziek gewoon zijn werk laten doen. Doe er uw voordeel mee.
