Nostradamus is een van die fascinerende historische figuren. In Arthus Trivium vormt zijn leven het vertrekpunt van een fictief avonturenverhaal. Het scenario en de tekeningen bulken van de ambitie.
Er zijn zo van die strips die door de uitgeverij met veel bombarie aangekondigd worden. Alle promotionele toeters en bellen worden bovengehaald om de potentiële lezer te overtuigen van de kwaliteiten van het nieuwe werk, maar vaak rijzen ons de rugharen en steekt argwaan de kop op. Vorig jaar bleek al die ambitie van een reeks als Undertaker echter ook terug te keren in de inhoud. Nu lanceert Dargaud met Arthus Trivium opnieuw een verkoopstopper in wording. Scenarist Sandro Raule (Jazz Maynard) werkt voor het eerst samen met Juan Luis Landa. Die laatste was het afgelopen decennium vooral actief als illustrator en keert nu terug naar het beeldverhaal door de grote poort.
Arthus Trivium is een van de assistenten van Nostradamus. In de nadagen van diens leven heeft hij drie helpers geëngageerd die in zijn plaats het land afschuimen om duistere problemen op te lossen. Samen met Angelique Obscura en Angelus Dante vormt Arthus de drie zogenaamde ‘engelen’ van Nostradamus. Aan het begin van het verhaal wordt Nostradamus geconfronteerd met zijn eigen verleden: wat er precies aan de hand is, wordt nog niet opgehelderd in dit eerste album. Toch verhoogt Raule zo al de verwachtingen bij de lezer voor de volgende delen.
In zijn scenario vermengt Raule historische feiten met eigen aanvullingen. Arthus Trivium is dus helemaal geen historische strip, maar eerder een fantasieverhaal met historische elementen. De opbouw van het scenario is alleszins sterk. Er is voldoende tijd om de ideeën uit te werken, waar heel wat andere scenaristen de lezer bombarderen met al hun vondsten, waardoor ze die lezer ergens onderweg kwijtspelen. In die bedachtzame opbouw toont Sandro Raule zich een sterk en klassevol scenarist.
Ook grafisch maakt Arthus Trivium indruk. Juan Luis Landa kan uitpakken met spectaculaire beelden, maar doet dat soms net iets te nadrukkelijk. Hij speelt wel erg graag met expliciete invalshoeken. Hoe lager die kikvors en hoe hoger die vogel zitten, des te beter. Zo lijkt het toch alleszins in zijn al te beweeglijke prenten. Die te nadrukkelijke keuzes komen op den duur toch wat drammerig over. Iets meer rust zou de kwaliteit van zijn werk nog meer tot uiting laten komen. We weten nu wel wat hij allemaal kan, in de volgende delen hoeft dat niet meer zo nodig op elke pagina doorgedrukt te worden.
De uitgeverij gelooft in deze reeks en haalde daarvoor de grote kanonnen boven voor de promotie ervan. Voorlopig lijkt een succes als dat van Undertaker begin 2015 niet haalbaar te zijn voor deze nieuwe reeks. In de massa aan fantasieverhalen met een historische basis behoort Arthus Trivium tot de toppers, maar steekt ze er geenszins bovenuit. Misschien is het aan het tweede deel om die laatste demarrage wel te maken.
