Karen Willems is een artieste om te volgen. Indiepop, wereldmuziek, vrije improvisatie, merkwaardige sci-fi muziek: ze speelt het allemaal met evenveel gemak. Met Inwolves, dat snel na de opnames van de eerste release uitgebreid werd tot een trio, bracht ze zopas het sterke Involves uit, dat werd voorgesteld in de N9, zowat haar officieuze thuisbasis (wat een luxe, om met je fiets naar je eigen concerten te kunnen) en de club waar ze momenteel ook artist in residence is.
Maar eerst Barst, het project van gitarist en klankenbricoleur Bart Desmet, die net als Willems & co. onderdak gevonden heeft bij het Gentse Consouling Sounds. Een frequente concertgezel had ons op voorhand al warm gemaakt voor dit eenmansorkest en de rijke drones die hij regelmatig uit de mouw schudt, maar snel werd duidelijk dat in de wereld van Barst regelmatig wat verrassingen te rapen vallen. Het begon daadwerkelijk als een soloproject, maar met ijzig gitaarminimalisme of zorgvuldig uitgetekende contouren had dit eigenlijk weinig te maken. Of toch niet lang. Een probleempje met de visuals leek even roet in het eten te willen gooien, maar bleek dan toch snel opgelost, waardoor het podium plots baadde in een indrukwekkend vlekkenpatroon.
Het concert ging van start met een lange aanloop en herhaalde gitaarpatronen die haast over een Amerikaanse vlakte leken te waaien. Door middel van een hele resem effecten en een boel klanken die niet van de gitaar kwamen, kreeg de muziek al snel een dikker aangezette rijkdom. Zeker toen hij vergezeld werd door twee kompanen en de muziek uitgebreid werd met percussie, extra synth, sax en gitaar. Klonk goed, al was de geluidsmassa wel snel zo dichtgepakt dat er van die sax, en zeker van die extra gitaar, eigenlijk weinig te merken viel. Nochtans zaten er heel wat sterke momenten in de set, die van een bezwerende sjamanisme gaandeweg belandde bij een drive die nog sterker tribaal gekleurd was, even deed denken aan de nachtexploten van Killing Joke, en – verrassing – aan het einde omsloeg een iets dat best te omschrijven valt als een underground dancefestijn, met stampende beats, elektronisch én akoestisch. Eigenaardig en onverwacht, maar best wel opzwepend en met z’n vijfentwintig minuten voorbij voor je ’t besefte. Benieuwd wat dat de volgende keer gaat geven.
Inwolves had een vers plaatje in de aanbieding en het concert werd dan ook gedomineerd door het nieuwe materiaal. Veel blabla moet je daarbij niet verwachten van Willems, Jürgen De Blonde (synths) en Ward Dupan (synths en gitaar). Na het tweede stuk “Intown” kon er een “Ça va?” vanaf, iets later volgde de melding dat ze pas gestopt was met roken (weeral). De muziek stond dus centraal, en toen we vlak voor het concert nog eens luisterden naar Involves werd het ons pas duidelijk dat je met het album eigenlijk muziek bij meer dan een halve eeuw sci-fi in de aanbieding krijgt. Je kan Involves beluisteren voor wat het is, maar ook als aanvulling bij die uiteenlopende films zien. En niet alleen van de kitsch van de jaren vijftig en de grote producties van de jaren zeventig en tachtig, maar vooral ook de mysterieuze denkspelletjes of de ingetogen tochten, zoals Solaris, Gattaca of Moon: er is altijd wel een song voor in de aanbieding.
De songs zijn daarbij steevast opgebouwd rond Willems’ drumpatronen, waarvan de variatie, groove en originaliteit live nog een pak sterker opvallen dan op de plaat. Op haar best is Willems een vleesgeworden ritme, gooit ze dat hele, tengere lijf in de strijd, creëert ze cyclisch wentelende, hoekige draaiende en manisch stotende patronen met opvallende tics en weldadige texturen. Met dubbele basdrum zorgde dat nu en dan ook voor jachtig geraas, regelmatig onder lagen die aan een veel lager tempo bewogen. Een merkwaardige, maar verrassend aanstekelijke combinatie. Zo sloeg de metalige percussie van “Vladimir” meteen om in een slepende processie die, ondanks een sound die nog niet helemaal goed zat, belandde bij een bonkende power.
Voor “Intown” sleurden we eerder al Kraftwerk en Tortoise erbij, en dat was een vergelijking die nog altijd steek hield. De geloopte baslijn, de synth van De Blonde die een marimba-achtige klank voortbracht, en de stuwende, eindeloos rollende drums zorgden voor een hypnotiserende stoofpot van geluid. En het was nog maar het begin van een aaneenschakeling van hoofdstukken die steeds een ander facet van het trio belichtten. “I Va Va Vimedoom”, waarvoor Willems ook achter de synths kroop, bewoog van kinderlijke naïviteit naar statige bombast, terwijl de versnelling in “Dirty Monks”, compleet met ontzette kreten, zorgde voor een hysterische energiestoot.
Dupan voegde regelmatig ook gitaarpartijen toe, waardoor de impact van zo’n opstoot nog net iets meer kracht had. Ander hoogtepunt was “Strange Waltz”, een percussieve heksenketel die na een tijd omslaat in een echte space waltz, een dromerige soundtrack bij een eindeloos stuk ruimtedrijven. Opnieuw met een uit z’n voegen barstend drama in de finale. Vervolgens werd even in Air+ gedoken, met “Trees de drongengoed” en “Heermoes” (die van Stereolab zouden een paar ledematen veil gehad hebben voor die wentelende groove), maar afsluiten gebeurde met de enige twee stukken uit Involves die we nog niet gehoord hadden. Het pulserende “Minimal” was opnieuw goed voor een enkeltje richting Zonnestelsel, terwijl het suite-achtige “Be Kind” voerde langs vervormde stem (een megafoon, zo bleek), catchy stereo (!) synthgolven, iele kreten en zowaar een drumsolo die gerust nog een tijdje had mogen aanhouden.
Als er voor sommigen misschien al iets af te dingen viel aan dit optreden, dan is het misschien wel dat de diversiteit van de songs, sferen en inkleding soms zo groot was, dat het soms aanvoelde alsof de band verschillende keren opnieuw moest beginnen aan zijn verhaal. Maar dat kan je natuurlijk ook beschouwen als een troef, de kans om van de ene muzikale insteek naar de andere te bladeren. Met steeds een andere teneur en invulling, maar wel met de hand van dezelfde auteur die duidelijk aanwezig is. Inwolves maakt geen voor de hand liggende, behaagzieke of hippe muziek, maar is intussen een band die met geen andere te vergelijken valt en z’n eigen uithoek met creativiteit en overtuigingskracht afgebakend heeft. Nog van dat.
