We moeten het geweten hebben: 2016 is het jaar van de doorstart voor Arquettes. Comebackplaat Yiss Yiss ligt in de rekken sinds 26 februari en om die release kracht bij te zetten, kwam het vijftal Gents favoriete oord van verderf Charlatan warm maken.
Het is nog maar de tweede kans voor Arquettes, na de showcase op We Are Open in Trix in februari, om het nieuwe werk voor de leeuwen te gooien. In Antwerpen speelden ze op verplaatsing en voor een vrijblijvend publiek, nu dus in eigen stad voor welwillender toeschouwers. Derde voordeel is dat Yiss Yiss intussen mogelijks hier en daar al wat gekend is. In elk geval heeft Arquettes voldoende nieuw materiaal onder de arm om een frisse indruk te maken. Na een keurig woordje van welkom gaat de band van start met “Feehler”. Een nieuw album komen voorstellen en dan beginnen met een song van negen jaar oud? Het lef! Natuurlijk is dat een goeie knipoog naar dat handjevol fans van het eerste uur: Arquettes is terug, en wil in één adem verrassen en zelfs risico’s nemen. Gelukkig voor ieders avond klinkt de song, net zoals “It’s A Relief” verder in de set, niet gedateerd.
Met “Yr Deal” krijgen we de eerste nieuwe song voorgeschoteld, en de lichte vertwijfeling is nog merkbaar. Arquettes is toch een beetje een nieuwe band, met nieuwe leden, en dat moet nog wennen live. De titel van de tweede plaat indachtig brengt zanger-gitarist Koen Wijnants de song wel onmiddellijk gretig genoeg, maar het is nog voorzichtig rondvoelen of iedereen mee is. Dat valt op zich wel mee, maar het plezier spat er vooralsnog niet af. Gaandeweg loopt het wel iets losser: “Stay Around”, “I Need A Rest” en vooral “Can’t You See” zijn ook live fijne songs en creëren hier en daar wat ademruimte, wat nodig was na die gedurfde start.
Zo ongeveer halverwege krijgen we nog een verrassing: “You’re The Breeze”, kondigt Wijnant een onuitgebrachte song aan. De weerhaken zijn jammer genoeg te klein om binnen de drie minuten vast te raken tussen de oren, dat moet dus maar eens opnieuw. Op een vreemde manier accentueert het ook “Cracks”, misschien wel het beste Arquettesnummer. Zachtjes meeknikken uit goedkeuring komt als vanzelf. Dan over naar oldie “It’s A Relief” en het strakke “I Don’t Need It”, waar vooral op die laatste het samenspel wel vloeit zoals het hoort, met iedereen op zijn plaats in de juiste mate om live net dat tikkeltje spannender te zijn dan op plaat. Ook “Swirl” draait en keert, kolkt en woelt zoals we dat mogen verwachten van een laatste uitbarsting.
Op plaat wordt “Swirl” ingeleid door “Cuz”, nu doet Arquettes dat live omgekeerd door de hardere song te deconstrueren tot z’n zachtere broertje. Dat gebeurt aan de hand van een ruime noisepartij waarin de band nog te hard zoekt naar een gepaste overgang. Eens aangekomen op het finale rustpunt lijkt de hele weg ernaartoe zo nodeloos lang en moeilijk. Als toemaat krijgen we rechtstreeks vanuit “Cuz”, dat zich als pasklare introsong opwerpt, “Just Like Heaven”. Een cover, inderdaad, die het midden houdt tussen het origineel van The Cure en de ruwe noisecover van Dinosaur Jr. Leuk om eens terug te horen, maar te makkelijk weg te zetten als, wel, makkelijk.
Niet alles liep dus overal foutloos, en gesleutel is nodig. Niet onlogisch na een tweede keer voor publiek, maar Arquettes heeft wel degelijk enkele songs op zak die hun kracht live kunnen bewijzen. Wordt vervolgd.
