Bijna vijftien jaar bestaan ze al als trio, al leverde het voorlopig nog maar drie albums op en zijn concerten eerder zeldzaam. Het was dan ook fijn dat we dit trio eens konden meepikken, want zelfs in een scene die behoorlijk gevuld is met originele bezettingen en geluiden, blijft dit drietal een buitenbeentje.
Het derde album Shades Of Blue verscheen eigenlijk al in 2015, maar werd nu pas voorgesteld met een concertreeks, die hen ook naar voerde naar Brussel en… Geraardsbergen. Daar kon het trio – dat ooit door het leven ging onder de naam Par4Chemins – zijn intuïtieve en fijnmazige muziek rustig laten openvouwen met de elegantie en haast mystieke teneur die je ook op het recente album kan horen. Het is dan ook geen band van boude statements of compacte knallers, maar van een poëtische flow, die soms uitgewerkt kan worden over een langere duur, zoals in de eerste set, of met een sterkere nadruk op ritmische en repetitieve elementen, zoals in de meer gebalde tweede set.
Voor het concert viel al even de naam van Paul Bley en dat was niet geheel onterecht, want Fraanje is een muzikant die, net als de onlangs overleden Bley, niet bepaald bekend staat om zijn vurige of percussieve stijl. Niet dat hij zo niet kan spelen. Het is gewoon niet zijn stijl. Die moet het eerder hebben van klare lijnen en een elegante, soms wat enigmatische lyriek. Maar dat geldt ook voor bassist Brice Soniano (zie ook Carate Urio Orchestra, ¾ Peace, etc), die naar verluidt de eerste bassist op die locatie was om volledig akoestisch te spelen, en de uitzonderlijke percussionist Toma Gouband, die elementen van een traditionele drumkit – eigenlijk enkel een op z’n zijkant gezette basdrum en wat cimbalen – aanvult met schaaltjes en vooral veel materiaal uit de natuur: stenen (grote leiachtige platen en kleinere keien), takjes en halve struiken.
Het past ook helemaal in de haast meditatieve en tranceopwekkende stijl van de band, die volledige concentratie vergt, van muzikanten én publiek. Het begon erg ingetogen, met ritselend geschraap van een dennenappel over een steen en delicaat snarengepluk. Het was de start van een spiritueel getinte reis die uiteindelijk meer dan drie kwartier zou aanhouden en voerde langs meanderende stroompjes van geluid, momenten van krachtiger stuwing, motiefjes van een kinderlijke eenvoud, mysterieuze fluisterpassages van bijna complete vrijheid, en de statigheid van een ritueel. In een aangehouden, subtiele flow, waarin het spel van ritmische variatie en texturen voortdurend een rol bleef spelen. Ondanks een associatieve aanpak voortdurend in het teken van innige verstrengeling en hypersensitiviteit.
Kortom: muziek om de voelsprieten uit te testen, wat zeker niet evident was. Voor zij die nood hadden aan iets meer houvast bracht de tweede set, die opgebroken was in een drietal stukken, wel soelaas. Hiervoor hielden de drie nauwer vast aan bladmuziek, herhalingen en stukken die met dikkere lijnen uitgetekend werden. Zo dook er een keer een lome, broeierige baslijn op en even zelfs een catchy moment dat wat verwant was aan de zo innemende kamermuziek van het trio dat Fraanje vormt met Ernst Reijseger en Mola Sylla. De speelvreugde spatte van Soniano’s gezicht terwijl hij uitbarstte in woordenloze zang en de bas warm omarmde. Gouband bleef al die tijd dan weer schijnbaar onverstoord, maar in werkelijkheid zeer alert, in de weer met zijn ongebruikelijke set-up.
De sterker in de aarde gewortelde set werd afgerond met een climax waarin Soniano en Fraanje samen schetsten met melancholische contouren, waar Gouband een ritmisch verhaal rond bouwde. Een verbluffend mooi einde voor een concert dat prikkelde en charmeerde, je meenam naar onbekende oorden en vooral uitblonk in iets dat we het best kunnen omschrijven als hartverwarmende hypnose. Een stukje stille poëzie zoals je die maar zelden te horen krijgt. Prachtconcert, in ideale omstandigheden, van een unieke band.
