Wie de inlandse jazz en impro op de voet volgt, is de naam van Natashia Kelly zeker al tegengekomen. Sinds haar afstuderen in 2011 liet ze zich her en der opmerken, al bleef een tastbaar bewijs van haar talent voorlopig uit. Dat wordt nu bijgesteld met deze eerste EP, die de lat meteen behoorlijk hoog legt.
Kelly heeft de laatste jaren ook gespeeld met muzikanten die je niets meer hoeft wijs te maken, en waarbij er vooral een opvallende voorkeur is om te werken met bassisten, veelal in duo. Zo werkte ze hiervoor o.m. met Laurens Smet, Nathan Wouters, Yannick Peeters, Lennart Heyndels en (vooral) Brice Soniano, die ook nu erbij is. Zo’n combinatie van zang en bas is natuurlijk een dubbeltje op z’n kant. Enerzijds creëer je zo ruimte, garandeer je dat je alle kanten uit kan en dat niemand je voor de voeten loopt. Anderzijds heb je ook minder houvast, weinig om op terug te vallen. En dat vergt zelfkennis en durf. Op The Uncanny hoor je een kwartet, maar het roer wordt daardoor niet helemaal omgegooid.
Het meest opvallende bij een eerste beluistering van opener “Duke” is immers de dosering waarmee deze compacte groepsimprovisatie gebracht wordt. Hebben nieuwere bands vaak de neiging om alles vol te spelen, dan is dit een opvallend evenwichtig samengaan van stemmen. Lang draait het rond Juan Parra’s onheilspellende elektronica, onderdrukte semi-industriële geluidsgolven waarop Soniano vervolgens begint te soleren. Zijn zoekende, lyrische aanpak krijgt gaandeweg meer kracht en stuwing, en zodra hij belandt bij een donker, stuwend motief is het nummer al bijna halverwege. Dan pas komt Kelly erbij, net als gitarist Edmund Lauret (Nordmann), met een twangy noir-insteek.
Kelly is geen klassieke zangeres die vanuit de blues of soul aangerend komt, maar meer verwant lijkt aan de Europese insteek van hedendaagse stemmen als Sidsel Endresen. Haar bereik is breed: ze speelt dynamisch met grotere en kleinere intervallen, laat de onbestaande taal rollen en even in de lucht hangen, tot Lauret het opnieuw overneemt. In eigen compositie “Emotions” is die verwantschap aan de noordelijke aanpak misschien nog duidelijker. Dit voelt immers aan als een pastorale, impressionistische schets, verpakt in iele elektronica, gestreken bas en ingetogen gitaaraccenten die vooral naar het einde een rootsy draai toevoegen.
Een tweede geïmproviseerd stuk – “Eavesdropping” – blijft compact en vrij abstract, met kleine geluidjes, geneurie en gesis van Kelly, die de rol opneemt van de vrouw die in een hoekje samenzweerderig in zichzelf staat te murmelen en uittest wat er te doen valt met keel en mondholte. Een opvallend stukje, al komt dé klepper van deze release aan het einde, met hun cover van Bob Dylans even machtige als cryptische “Ballad Of A Thin Man”. Hoewel de muzikale omkadering knap en organisch in elkaar steekt, wordt de song gestolen door Kelly, met een indrukwekkende intensiteit en wendbaarheid, van het aanvankelijk laten glijden van klanken, en het benaderen van een zacht, bluesy timbre, tot een gestaag intensifiëren, waarbij ook de bitsigheid van het origineel tot leven geroepen wordt.
De eerste zin is al een verbeten schok. Kelly laat pauzes vallen, rekt lettergrepen, laat woorden uitdeinen en neemt afstand, om er vervolgens weer dichter op te kruipen. Ze heeft zich die regels eigen gemaakt. Na de eerste drie strofes wordt meteen overgeschakeld op de slotstrofe, waarin het allemaal wordt samengevat, de kracht nog sterker naar de voorgrond treedt en een laatste, lange, woordenloze uithaal de gedaante aanneemt van een verscheurde en verscheurende kreet, een emotionele uppercut om even van te bekomen. Het is duidelijk dat het potentieel van deze zangeres en band enorm is, zeker als de vier persoonlijkheden uitgespeeld kunnen worden. The Uncanny is alleszins een veelbelovend visitekaartje, dat doet uitkijken naar concerten en (hopelijk) meer muziek.
Het kwartet stelt de EP voor op 27 februari 2016 in Kc Nona (Mechelen), in een double bill met het kwartet Machtelinckx, Badenhorst, Jensson & Wouters. Meer info HIER.
