Brussel heeft reeds lange tijd een speciale band met het Groothertogdom Luxemburg. In 2015 werden ook op cultureel vlak een aantal samenwerkingsverbanden geschapen. In dit kader worden jonge hedendaagse Luxemburgse kunstenaars voorgesteld. Bozar presenteert momenteel een kleine tentoonstelling rond de Luxemburgse schilderes Tina Gillen.
Tina Gillen is actief op de kunstscène sinds eind jaren negentig. Ze werkt haar schilderijen uit op doek, papier en via muurschilderingen. Daarnaast maakt ze ook constructies in hout. In Bozar mocht de kunstenares vijf recente werken exposeren in de Raadzaal, en dit onder de titel “Echo”.
Een determinerend kenmerk van Gillen is ongetwijfeld het monumentale aspect. Bij binnenkomst in de Raadzaal kan er maar moeilijk naast de vijf werken gekeken worden; ze hangen prominent aan de muur of staan opgesteld als indrukwekkende constructies in het midden van de zaal. Hierdoor wordt meteen ook een ander kenmerk van haar stijl duidelijk, namelijk haar spelen met de aspecten vlakte en ruimtelijkheid. Gillen weet een zaal in te nemen en geen persoon kan er nadien nog aan twijfelen dat de hele ruimte ingenomen werd.
Tegelijkertijd werkt de kunstenares ook op het snijvlak van het abstracte en het figuratieve. Dankzij de combinatie van wat visueel op een canvas waar te nemen valt en de naam die er nadien aan toegevoegd werd, kan het onderwerp gevat worden. Valt één van deze elementen echter weg, dan begint er onvermijdelijk een zoektocht naar de verschillende lagen waaruit het onderwerp opgebouwd werd. Gillen bezit met andere woorden de gave om een onderwerp tot haar essentie te herleiden.
Een typerend werk waarbij deze kracht overduidelijk blijkt, is het schilderij met de naam “Matterhorn”. Iemand die geen kennis heeft van de titel neemt enkel een geheel van blauwe, witte en zwarte vlakken waar. Automatisch wordt de associatie gemaakt met een berglandschap. De vorm van de vlakken voert de redenering verder tot op het moment dat één van de vlakken het typische uitzicht van een edelsteen krijgt. Bijvoeging van de naam plaatst de vlakken vervolgens in de juiste contextuele omgeving. De ruimtelijkheid en het figuratieve vloeien ineen. De duiding leidt naar het onderwerp.
De titel van de tentoonstelling is ontleend aan een acrylwerk op multiplex genaamd “Echo”. De kunstenares ging hier heel rechtlijnig figuratief te werk. Het werk bevat grote blauwe vlakken, volledig begrensd door rechte lijnen, en enkel onderbroken door kleinere witte vlakken. Na kennisname van de benaming van het werk, kan de associatie plaatsvinden met geluidsgolven die zich in een grote natuurlijke open ruimte verplaatsen. De band tussen vlakken en ruimtelijkheid vormt hier het eigenlijke onderwerp.
De kunstenares is echter ook thuis in de vormentaal van houten structuren, zoals het centraal in de zaal opgestelde “Structure” bewijst. Ze gebruikte enkel rechte houten planken, die telkens hoeken van 90 graden met elkaar vormen. Slechts bepaalde planken kregen een rode kleur. Enkel door de volledige 360 graden rond het kunstwerk te draaien, kan men hier de figuratieve uitstraling en de abstracte betekenis vatten.
Ook bij werken zoals “Sundown” en “Rain on Shine” kan het figuratieve pas zin krijgen na een grondige introspectie en bestudering. Ieder van de onderwerpen wordt op deze manier inderdaad tot haar essentie herleid.
De ruimtelijke beperktheid van de Raadzaal en de moeilijkheid om er een uitgebreid verhaal te vertellen als exposant, snoeren de mogelijkheden van de kunstenares zeker in. Het is overduidelijk dat Tina Gillen over troeven beschikt om het figuratieve en het abstracte met elkaar te verbinden. De band met en de exacte plaats van deze technieken in de Luxemburgse kunstscène blijven echter onbesproken. Ze kunnen niet volledig afgeleid worden uit deze wat te beperkte expo. Daarvoor lijkt het geheel net iets te veel op het noodgedwongen vullen van een ruimte.
Tina Gillen: Echo loopt nog tot 7 februari 2016 in Bozar in Brussel.
