Na De Grote Odalisk beramen drie dievegges nu een roof op de Olympia. Bastien Vivès is de naam die lezers moet overtuigen. Toch is Olympia te vrijblijvend om een plek in de collectie Vrije Vlucht te rechtvaardigen.
We houden wel van een eigenzinnige samenwerking op zijn tijd. Ambitieuze auteurs die hun eigen stijlen laten versmelten tot een nieuw geheel. In 2012 deden Franse golden boy Bastien Vivès en het alternatieve duo Florent Ruppert en Jérôme Mulot dit met De Grote Odalisk, voor de collectie Vrije Vlucht van Dupuis. Ze maakten een verhaal over drie mooie vrouwen die van kunstvoorwerpen stelen hun beroep maken. In de Franse traditie van Fantomas serveerden de drie heren een licht verhaal met veel actie. Het resultaat leek in weinig op hun eerdere werk. Enkel de typische ironie van Bastien Vivès bleef doorschemeren in hun hommage aan het genre van de gentleman-crimineel.
Wat het tekenwerk betreft, sluiten de stijlen van de verschillende auteurs mooi op elkaar aan. Vivès experimenteert al enkele jaren met het steeds verder versoberen van zijn lijnen tot bijna schetsen. Hiermee stoot hij een deel van zijn publiek van zich af, maar tegelijk slaagt hij erin om een enorm hoog tempo aan te houden in zijn werk. Bovendien behoudt hij de dynamiek en spontaniteit die zeker bij een verhaal als Olympia zo cruciaal zijn. Hij werkte mee aan dit album tussen de twee seizoenen van zijn Franse manga Last Man in. Het is bijna niet te geloven hoe hij in al zijn projecten de touwtjes uit elkaar kan blijven houden. Toch voelt Olympia, net als De Grote Odalisk, wat aan als een ‘Vivès light’. Veel meer dan een ontspannend achtervolgingsverhaal, vermengd met wat absurde persoonlijke ontwikkelingen bij de drie hoofdrolspeelsters, valt er eigenlijk niet te rapen.
Het duo Ruppert & Mulot zijn hier bij ons heel wat minder bekend. In Frankrijk publiceren ze al sinds 2005 bij de alternatieve Parijse uitgeverij L’Association. Al hun werk maakten ze tot nu toe samen, met een sterke nadruk op vormelijk experiment en satire. In 2007 ontvingen ze voor hun tweede album Panier de Singe al meteen een erkenning op het festival van Angoulême. Toch bleven vertalingen tot nu toe uit. Het lijkt erop dat hun samenwerking met Vivès dit nu toch in gang gezet heeft. Wat ons betreft is Olympia zeker niet hun sterkste album. We houden meer van hun eigen werk zoals Irène et les Clochards (2009) of Safari Monsieur (2005).
Er valt niet bijzonder veel te zeggen over het scenario van Olympia. Na De Grote Odalisk gaan Alex, Carole en Sam opnieuw voor de roof van een bekend Frans kunstwerk. Ondertussen is Carole zwanger en lijkt ze zich terug te trekken uit het criminele bestaan. Na Olympia zouden de auteurs nog één album willen wijden aan de charmante dievegges. Na twee verschenen delen kunnen wij ons alleszins niet van de indruk ontdoen dat de heren vooral zelf plezier willen hebben in het samenwerken. Veel meer moet er achter een album als Olympia niet gezocht worden, los van gretig rondgestrooide pastiches op achtervolgingen uit de klassieke actiefilms. Van een album in de collectie Vrije Vlucht mag toch iets meer verwacht worden.
