Na vier jaar afwezigheid is het publiek Jamie Woon duidelijk niet vergeten. Lang voor de man ook maar één noot uit zijn nieuwe album had gelost, verkocht de Orangerie van de Botanique vlot uit. De Britse soulzanger bedankte voor zoveel loyaliteit met een puikbest optreden.
De Botanique vormt pas de derde halte van deze minitour waarop Jamie Woon zijn nieuwe album Making Time voorstelt. De twee eerste stops vonden plaats in Nederland, waar Woon naar verluidt op een babbelziek publiek stuitte. Daar heeft de Brit vanavond gelukkig geen last van, de overvolle Orangerie hangt aan zijn lippen van de eerste tot de laatste seconde. Alle nummers van het nieuwe album komen voorbij. Over die plaat schreven wij dat het voelt alsof het wassen beeld van Jamie Woon tot leven is gekomen, en dat wordt vanavond kracht bij gezet wanneer de zanger vergezeld van zijn nieuwe liveband — toetsenist, drummer en bassist — loepzuiver “Lament” inzet. Tijdens “Movement” vervoegen meteen ook ook twee achtergrondzangers de band, die zorgen voor een extra portie soul. Ook een ouder nummer als “Night Air” klinkt vitaler en vinniger met liveband: de bas en de drums maken de droefheid van deze nachtuil haast tastbaar als hij “Daylight fills my heart with sadness” zingt.
Woon houdt het hele optreden lang een gitaar om zijn nek gebonden, die hij haast niet beroert. Je vraagt je af of het instrument niet eerder als attribuut dient om zich wat achter weg te steken. Pas halfweg de set, tijdens een gestripte versie van “Skin” bewijst de gitaar zijn meerwaarde. Jamie Woon brengt het nummer solo, met enkel wat extra zang van zijn twee achtergrondzangers. “Skin” blijft overeind, wat bewijst dat de man zich op Making Time echt toegelegd heeft op het maken van mooie liedjes en minder op de abstractere sfeerzetting van zijn debuut Mirrorwriting. Ook het jazzy “Little Wonder” heeft niet meer nodig dan wat piano en zachte zang. “Ik heb onnodige ballast zoveel mogelijk overboord gezet.”, liet Woon onlangs in het NRC Handelsblad optekenen. Zo is het maar net.
Wat overblijft is de soul en Jamies prachtige, bij momenten zalvende stem. Op “Dedication” laat hij horen wat voor een geweldige zanger hij is, die zijn stem inderdaad nergens achter hoeft te verstoppen. Zijn muziek is “dedicated to the moonlight”, zoals hij dat nieuwe nummer zingt. Samen met zijn band brengt hij ook een geweldige cover van Aaliyah haar “Try Again”, waarbij de soul uit het origineel gepuurd wordt. Een speels “Forgiven” wordt doorspekt met een gescatte passage en tijdens “Celebration” schitteren de twee achtergrondzangers, die de zangpartij van Willy Mason overnemen. Het warmbloedige “Sharpness” groovet zoals Michael Jackson in zijn beste dagen, en vormt een geweldige afsluiter die de Botanique omtovert in een zwoele zweethut.
De broeierige sfeer wordt aangehouden in bisnummer “Message”. Finaal volgen de ‘ooh-aah”s en het speelse orgeltje van “Thunder” nog, dat Woon naadloos laat overgaan in een swingend “Lady Luck”. Jammer dat de blazers op tape staan, het had het feest compleet gemaakt. Na afloop zijn Jamie en zijn band zichtbaar aangedaan door de affectie van het publiek. Ze drukken hun hoop uit snel terug te keren. Als ze dan extra blazers meebrengen, dan beloven we dat wij tegen dan sterretjes als beoordeling mogen uitdelen. We houden er alvast vijf opzij.