Ze worden geassocieerd met The Jesus Lizard, de vroege Liars en Mclusky, maar hebben deze bands nog nooit beluisterd. Ze hebben net Holding Hands With Jamie, een bom van een debuutplaat uit, maar die werd opgenomen in amper drie dagen. Girl Band is op z’n minst een intrigerend gezelschap, dat nìet uit vrouwen bestaat en de mond vol heeft van no wave en… techno.
We hebben afgesproken met gitarist én co-manager Alan Duggan en zanger Dara Kiely in een deftig hotel vlak bij het Brusselse Brouckèreplein. Girl Band heeft het weekend ervoor gespeeld in de Berghain Panorama Bar in Berlijn en was de dagen voordien in de stad blijven plakken. Desondanks zien de vriendelijke jongens er nog fris en monter uit. De twee twintigers kennen elkaar al, net als bassist Daniel Fox, van in het middelbaar en hadden heel wat bandjes samen — “niet meer dan klonen van The Strokes”, zeggen ze daarover. Later is drummer Adam Faulkner er dan bij gekomen. Met hem erbij releasete de band zijn eerste EP France 98 in 2012. Maar het is met een opmerkelijke cover van Blawans”Why They Hide Their Bodies Under My Garage”, te vinden op de EP The Early Years, dat Girl Band voor de allereerste keer op het voorplan kwam.
enola: Wie kwam er op het idee om een cover te maken van een technonummer?
Kiely: “We delen onze repetitieruimte met Peaks, een duo dat minimal techno maakt. Een vriend maakt elk jaar een compilatieplaat en een van de twee leden Jamie Hyland stelde voor om Blawan te doen. We wisten uiteraard eerst niet wat ervan te maken.”
Duggan: “We moesten het voorzichtig aanpakken, want zoiets kan al gauw een gimmick worden. Je moet het in een totaal andere context plaatsen, met gitaren en door er bijvoorbeeld op los te schreeuwen.”
Kiely: “Heel saai om het te repeteren, maar het is wel heel plezant live te spelen.”
“De plaat is trouwens ook vernoemd naar Jamie, wiens vingerafdrukken de hoes sieren. Jamie is een vriend, die we al heel lang kennen, heeft de band ook van in den beginne gevolgd en was betrokken bij de opnames.”
enola: Mijn eerste indruk van Holding Hands With Jamie was: een moeilijke plaat, maar tegelijk ook dansbaar en super lawaaierig.
Duggan: “Het is moeilijk om daar een antwoord op te geven. We bekijken het vanuit een ander perspectief omdat we het onze nummers zijn. Het klinkt allemaal zeer normaal en toegankelijk. We snappen wel dat andere mensen denken: ‘wat is hier aan de hand?’ Wat het dansbare betreft: we houden allemaal van groove georiënteerde nummers. Het zijn vaak hypnotiserende songs die je volledig meesleuren. Maar we hebben nooit tegen elkaar gezegd: laten we nu techno of zo maken.”
Kiely: “Voor ons is iets mega poppy terwijl dat voor het publiek zeer noisy is. De drempel voor ons is veel lager omdat we het gemaakt hebben.”
enola: Er zijn artiesten die bewust bepaald invloeden van artiesten overnemen tijdens het opnameproces van een plaat. Bij Girl Band gaat dat spontaner, denk ik. Je kan er geen specifiek genre op kleven.
Duggan: “Neen, wij luisteren allemaal naar verschillende muziekstijlen- en tijden. Er komen altijd verschillende ideeën uit verschillende richtingen. Dat gaat makkelijker dan je energie te steken in het kopiëren van een genre. Voor sommige nummers beginnen we zelfs eerst allemaal samen te improviseren.”
Kiely: “We proberen vooral onszelf niet te herhalen. Over elk stuk is nagedacht.”
Duggan: (kijkt naar Kiely) “We herhalen onszelf binnen één nummer wel, toch?”
enola: Dat is een grappige opmerking, want in Girl Band hoor ik wel duidelijk een subtiele invloed van krautrock.
Duggan: “De ontdekking van krautmuziek was belangrijk voor de hele band. Dingen zoals Neu!, Faust en Can zijn op onze allereerste EP duidelijk hoorbaar. Maar daarnaast zijn ook no wave en techno belangrijk geweest in onze evolutie. Bij no wave werd er veel meer geëxperimenteerd dan bij gewone post-punk. Neem nu Theoretical Girls of iemand als James Chance, wiens nummers zo veel van elkaar verschilden onderling.” (na het interview raden de twee mij ook Music Is The Weapon, een docu over Fela Kuti, en alles van Sun Ra aan. Kortom, deze heren zijn alle muzikale markten thuis)”
Kiely: “Leonard Cohen is mijn persoonlijke favoriet.”
Duggan: “Eigenlijk luisteren we naar alle genres, we sluiten niets uit. Tijdens de opnames van het album heb ik naar bijvoorbeeld Nick Drake geluisterd. Een van de nummers lijkt zelfs op “River Man” van Nick Drake, maar dan in een ander ritme.”
enola: Op YouTube ben ik ook al uiteenlopende referenties gebotst, bijvoorbeeld bij het nummer “Lawman”. Een persoon omschreef jullie als een mix van LCD Soundsystem en The Jesus Lizard…
Kiely: (onderbreekt) “We worden altijd vergeleken met The Jesus Lizard! Maar met LCD Soundsystem kunnen we leven hoor. We waren grote fan toen we 19 of 20 waren. Ken je de clip van “Losing My Edge”, waarin een hele reeks muziekstijlen, zalen en bands worden opgesomd? Echt te gek. James Murphy is ook zo’n grote muziekfan.”
Duggan: “Ik ken zelfs de muziek van The Jesus Lizard niet. Hetzelfde geldt voor Liars en HEALTH. Ik ken hun platen niet, het is dan ook vreemd om daar mee geassocieerd te worden.”
enola: Zijn er nog absurdere associaties de revue gepasseerd?
Duggan: “Daar kan ik niet meteen op komen, maar er zijn wel absurde genres ontstaan. We lazen vorige nacht ‘post-punk/industrial/avant-grunge/fusion’ in een recensie. Of zoiets. Ik kan het zelfs niet herhalen. What the fuck is that?
Kiely: “Dat is al één zin! In het begin vonden we die omschrijvingen frustrerend, maar nu vind ik die altijd wel grappig.”
enola: Jullie komen uit Dublin. Is de muziekscene geconcentreerd in de hoofdstad. Hier in België heeft elke stad zowat zijn eigen wereldje.
Duggan: “Het is zo’n klein land, maar er is zo’n grote muzikale output. Er zijn zo veel verschillende stijlen ook. Ze doen allemaal hun eigen ding. Iedereen verhuist naar Dublin om er werk te vinden, maar grote acts als The Strypes en Hozier komen wel uit kleinere stadjes. Wat goeie muziek betreft: rock-’n-rollband Jet Setter is echt een aanrader en gitarist Cian Nugent ook.”
Kiely: “Het zijn nu ook heel interessante tijden voor kleine bands die hun eigen ding doen, zoals Turning Down Sex. Zij hebben een nummer getiteld “The IRA Think I’m Gay”. Onderlijn die maar, zeker als je van Lightning Bolt en Melt Banana houdt. Ze spelen vijf nummers in twee minuten.” (ondertussen neemt Duggan pen en papier, en noteert nog tientallen andere aanraders)
enola: Is dat ook iets wat Girl Band doet: live nog explosiever klinken dan op plaat?
Duggan: “Je kan spelen met dingen die verkeerd lopen. Als er bijvoorbeeld veel te veel feedback uit de monitor komt. Je zit ook in een andere mindset: het is zo veel opwindender door de interactie met het publiek.”
enola: Willen jullie het publiek het liefst zien dansen of moshen tijdens optredens?
Kiely: “Ik houd echt niet van moshen eigenlijk. Ik wil dat de mensen dansen of in hun eigen wereldje zitten. (naar Duggan) Herinner je je nog het optreden van Flying Lotus in Dublin? Op elk bekender nummer ontstond er een moshpit; dat was zo bizar! Dat is even erg als moshen op “Sweet Caroline.”
enola: Herinneren jullie nog jullie het eerste optreden met Girl Band?
Kiely: “Oh ja! Dat was in 2011. Een vriend van ons heeft een muziekwinkel in een kelder en er was dertig tot veertig man aanwezig. Er was geen podium, de setting leek gewoon een overvolle kamer. Ik had schrik om voor de eerste keer te zingen en daarom dronk ik voor het optreden twee flesjes Corona Light. Maar daardoor voelde ik me meteen opgeblazen.”
(algemene hilariteit)
Duggan: “We klonken vooral veel zwaarder dan we zelf verwacht hadden.”
enola: Hebben jullie speciale ambities met deze debuutplaat?
Kiely: “Gewoon ons ding blijven doen en ervan genieten van elke dag. We zijn nu al dankbaar voor alles wat we kunnen doen.”
Duggan: “Als je bekendheid naar voor schuift, dan verlies je zicht op de muziek en wordt het saai. Het klinkt misschien pretentieus, maar wat wij doen, is ook een vorm van kuinst Wij willen gewoon muziek maken die we zelf willen horen. Met de nieuwe plaat hebben we iets gemaakt waar we zeer fier op zijn. Onze toekomst ligt open. We kunnen verschillende richtingen uitgaan. We kiezen zelf het pad dat we willen bewandelen.”
Girl Band speelt op 20 oktober samen met The K. in de Botanique als onderdeel van het Autumn Falls Festival. De dag nadien staan ze in De Kreun met El Yunque.
