Nog voor iemand hen ooit één noot hoorde zingen, klopte het plaatje van de Frans-Cubaanse tweelingzussen Ibeyi perfect. Naomi en Lisa-Kaindé zijn even ontwapenend als fotogeniek en hebben een verhaal: ze groeiden samen op in Cuba, waar ze op jonge leeftijd hun vader, voormalig Buena Vista Social Club-percussionist Anga Diaz, en hun zus verloren.
Niettemin heeft Ibeyi het inmiddels ook muzikaal waargemaakt. Het eerder dit jaar uitgebrachte debuutalbum van de tweeling sprak meteen een breed publiek aan. Hetzelfde publiek dat een kleine dertig jaar geleden als een blok viel voor Paul Simon zijn Graceland: ook die plaat was net exotisch genoeg om de aandacht van wereldmuziekliefhebbers te voeden, maar bevatte eveneens voldoende elementen uit de popmuziek om ook een breder publiek te behagen. In geen tijd was Ibeyi overal: op de radio, in de reclames van Apple Music en in zo goed als iedere concertzaal of festivalwei. Als we goed geteld hebben, is het vanavond de vierde keer in een jaar tijd dat we Ibeyi aan het werk zien. En dan hebben we de uitverkochte passages van in de AB Club en op Les Nuits Botanique nog gemist. Met dit najaar nog meer dan twintig haltes in Europese steden op de agenda, zullen de zussen aan het einde van de rit hun kerstkalkoen alvast verdiend hebben.
Na opwarmer “Eleggua” steken Naomi en Lisa-Kaindé traditiegetrouw twee kaarsen aan: eentje voor hun overleden zus Yanira en eentje voor hun vader. Lisa-Kaindé spreekt het publiek heel naturel toe en zet dan samen met Naomi “Ghosts” in, dat een blauwdruk vormt voor de Ibeyi-sound: de harmonieuze samenzang — nu eens in het Frans, dan weer in hun moedertaal Yoruba — in combinatie met de spaarzame pianotonen die drijven op de strakke ritmes van de batá drum en de cajón. Het levert een herkenbaar en een fel gestript geluid op, dat vaak af- in plaats van opgebouwd wordt, zoals in “Yanira”, dat a capella eindigt.
“Why did fate make you go / Will we meet in heaven, Yanira?”, klinkt het in dat nummer. Net als de muziek, zijn ook de teksten van Ibeyi heel direct. “Het is zoals de pijn telkens opnieuw herbeleven, maar ze op het einde van het nummer steeds weer overwinnen. Het voelt goed aan, noem het gerust een vorm van therapie”, vertelde Lisa-Kaindé onlangs over die persoonlijke teksten. Dat heilzame kantje is ook vanavond merkbaar. Wanneer de zussen tussen de nummers door vertellen over hun verleden en over hun cultuur, doen ze dat met de glimlach.
Het tweetal had ook wat nieuws beloofd en heeft woord gehouden. “Stranger/Lover”, de grote afwezige op de festivalsets, krijgt een zwoele versie aangemeten met een bossa novaritme dat op de heupen mikt. En tijdens het zoete “Singles”, met een witte spot die enkel Naomi belicht, is Sade niet ver weg. Met “Chains” en “Fly” volgen nog twee nieuwe nummers die het karakteristieke geluid van Ibeyi behouden, met stiltes die even belangrijk zijn als de klanken. Tijdens de bisronde wordt “River” traditiegetrouw hernomen, en na een uur en een kwart — makkelijk het dubbele van tijdens de festivals — is de eindzege een feit.
Wat een ontwikkeling heeft Ibeyi doorgemaakt op amper een jaar tijd. Van de twee schuchtere, giechelende juffertjes die eind vorig jaar in café Archiduc enkele nummers kwamen spelen, schiet niet veel over. Of het zou hun ontwapenende persoonlijkheid moeten zijn, die ze nu aangevuld hebben met een pak vertrouwen en overtuiging, en heel wat kunde en bedrevenheid. Het maakt Ibeyi tot het oprechtste, meest innemende dat je vandaag op een podium kan zien.
