Richard Thompson :: 7 oktober 2015, AB

Betrouwbaar. Dat is het minste wat je van de muzikant in Richard Thompson kan zeggen. Ook bij het laatste optreden van zijn Europese tournee in de Ancienne Belgique ging hij weer makkelijk over de door hemzelf al hoog gelegde lat heen.

Richard Thompson is natuurlijk een artiest met een enorme staat van dienst. Gaf hij in de jaren ’60 met Fairport Convention de Britse folkmuziek een nieuw elan, dan bracht hij het daaropvolgende decennium samen met zijn toenmalige echtgenote Linda Thompson een paar klassieke platen uit. Maar ook sinds hij solo ging in de vroege jaren ’80 zou hij met de regelmaat van de klok albums uitbrengen die vaak uitstekend, maar nooit minder dan goed waren. Een consistentie die weinig andere artiesten hem over een dergelijke lange periode nadoen. Deze tournee stond in het teken van zijn nieuwe — alweer uitstekende, hoeft het gezegd? — album Still, ondertussen al zijn zestiende soloalbum. Samen met zijn zogenaamde ‘electric trio’, bestaande uit bassist Davey Farragher en drummer Michael Jerome, zou hij in de AB gedurende een kleine twee uur grasduinen door zijn immense oeuvre. Met vijf nummers — zelfs zes als je de bis “Fork In The Road” uit de met dat album gelieerde EP Variations meetelt — lag de nadruk vooral in het begin van het concert op het nieuwe werk, maar voor het overige grasduinde hij eigenzinnig doorheen zijn hele carrière. Al de hele tour maakt Richard Thompson gebruik van een grotendeels vastliggende setlist. Ook in Brussel zou hij zich aan deze setlist houden, maar dat mocht de pret niet drukken. Want andermaal bewees Thompson dat hij niet alleen een meesterlijk gitarist is, maar ook een van de betere songschrijvers van zijn generatie.

Bij de start van het concert kregen we dus vooral recent werk met een snedig en gebald “All Buttoned Up” gevolgd door een al even gejaagd “Sally B.” (geplukt van het uit 2012 daterende Electric), alvorens een eerste rustpunt in te bouwen met “Broken Doll”, een van de hoogtepunten uit z’n recentste album. Na een eerste oudje (“For Shame Of Doing Wrong”) ging de band helemaal loos in een lang uitgesponnen “Hard On Me”. In tegenstelling tot bij sommige generatiegenoten (Eric Clapton mag zich aangesproken voelen) is dat geen tandenloze, synthetische gitaarmasturbatie van een man op leeftijd maar wel de ziedende solo’s van een jonge, hongerige wolf. Thompson mag dan bijna onbeweeglijk blijven staan, wat hij uit zijn gitaar weet te persen blijft indrukwekkend; samen met Neil Young moet hij zowat de enige gitarist uit de jaren ’60 zijn die nog soleert met het heilige vuur.

Daarna was het tijd voor een intimistisch moment waarbij Richard Thompson voor twee songs zijn akoestische gitaar omgorde en alleen op het podium achterbleef. Met “Meet On The Ledge”, de enige Fairport Convention-song van de avond, en een prachtversie van “1952 Vincent Black Lightning” — dat gitaarriedeltje! — liet Thompson zien dat hij zijn songs met evenveel succes kan brengen in hun pure, naakte versie. Ook in het vervolg van het concert schipperden Richard Thompson en z’n band tussen hevige songs en wat rustigere nummers. Van het aan XTC verwante “Beatnik Walking” tot een vurig “I’ll Never Give It Up”, steeds weer slaagden ze er in om de nummers te brengen met een urgentie alsof het de eerste keer was dat ze gespeeld werden. Of neem het over een dakloze oorlogsveteraan in de jaren ‘80 handelende “Al Bowlly’s In Heaven” dat de sfeer opriep van een naoorlogse dancehall. Compleet anders was “Guitar Heroes”, waarvoor gitaartechnicus Bobby Eichorn even assistentie kwam verlenen op akoestische gitaar, dat naast een eerbetoon aan door hemzelf bewonderde gitaristen (Django Reinhardt, Chuck Berry, Les Paul,…) vooral ook een bewijs was dat hij ondertussen minstens de evenknie is geworden van zijn jeugdidolen. Al is de song zelf als nummer jammer genoeg weinig memorabel. Klassiekers kwamen er nauwelijks aan te pas op het concert — dat onderdeel beperkte zich verder tot “Wall Of Death” en “Did She Jump Or Was She Pushed?” uit het meesterwerk Shoot Out The Lights — maar geen kat die daar om maalde.

Twee bisrondes kregen we nog voorgeschoteld, met geweldige versies van onder andere “Tear Stained Letter” en een intens “Patty Don’t You Put Me Down”, alvorens hij met een geslaagde cover van “Take A Heart” van de vergeten jaren ’60 rockband The Sorrows afscheid nam. Richard Thompson bewees gisteren met een meesterlijk concert dat hij een grote muzikant is. En daarvoor mag gerust een hoofdletter gebezigd worden: een Groots muzikant.

Release:
2015
http://www.richardthompson-music.com/
Beeld:
Geert Vandepoele

aanraders

verwant

Richard Thompson

5 juli 2022OLT Rivierenhof, Deurne

Richard Thompson moest onlangs nog afzeggen voor Glastonbury, maar...

Richard Thompson

5 juli 2022OLT Rivierenhof, Deurne

Diana Jones :: Song To A Refugee

Op haar nieuwe album schetst Diana Jones in dertien...

Richard Thompson :: 13 Rivers

Met zijn nieuwe langspeler 13 Rivers toont Richard Thompson...

Richard Thompson :: Still

De dagen dat Richard Thompson muziekgeschiedenis schreef met Fairport...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in