De mooiste twee weken van het jaar komen er aan: het Filmfestival van Gent. Alan Parker mag de jury voorzitten, u mag twee weken lang zo’n 14 uur per dag in de cinema kamperen om meer dan 100 films tot u te nemen.
U kùnt natuurlijk het parcours van Roel Van Bambost volgen (dat is op dit moment nog niet illegaal), maar waarom zou u? Wij hebben voor u een feilloos programma samengesteld van internationale premières en aanraders uit de UK Cinema én Belgian Cinema Today-selecties. En dan vermelden we nog niet eens dat op 21 oktober – de enige echte datum waarop Marty McFly in de toekomst terechtkwam – de drie Back to the Future-films vertoond worden. Spring dus op uw hoverboard naar de Arteveldestad, en wel voor deze films!
Premières, competitiefilms en meer!
The Assassin (Hou Hsiao-hsien)
Aftrappen doen we maar met de grootste usual suspect uit de line-up. The Assassin, van de Taiwanese grootmeester Hou Hsiao-hsien, wist op het festival van Cannes de prijs voor beste regie in de wacht te slepen. Dat is niet verwonderlijk; de trailer doet wat denken aan het werk van Zhang Yimou (Hero, House of Flying Daggers), en op de beste momenten zelfs aan Kurosawa. Er zijn slechtere referenties.
Carol (Todd Haynes)
Rooney Mara en Cate Blanchett schitteren in dit oerklassieke liefdesdrama van Todd Haynes. De film, die het verhaal vertelt van twee vrouwen die verliefd op elkaar worden in het Amerika van de jaren vijftig, wordt wijd en zijd bejubeld en is nu al uitgeroepen tot gedoodverfde Oscarfavoriet. Mara en Blanchett gaan met de meeste aandacht lopen, maar het is ook uitkijken naar de eerste (betrekkelijk) grote rol voor de onvolprezen Kyle Chandler.
Son of Saul(László Nemes)
Holocaustdrama’s zijn, enkele uitzonderingen niet te na gelaten, dikwijls synoniem voor goedkoop sentiment. Niet zo bij Son of Saul, waarin debutant (!) László Nemes het leven in een vernietigingskamp beschrijft door de ogen van een gevangene die gedwongen wordt andere gevangenen naar de gaskamers te leiden. Dat ‘door de ogen van’ mag u letterlijk nemen – Nemes hanteert een extreem subjectief standpunt waarbij de kijker enkel te zien krijgt wat hoofdpersonage Saul Ausländer (Géza Röhrig) ervaart. Je staat daardoor als kijker bijna letterlijk in de schoenen van een kampgevangene, middenin de onbevattelijke gruwel van de Holocaust. Son of Saul belooft daarmee een bloedstollend staaltje cinema te worden. De gebroeders Coen vonden Son of Saul meteen goed genoeg om hem de Juryprijs te geven in Cannes.
The Lobster (Yorgos Lanthimos)
Colin Farrell, Rachel Weisz en Ben Whishaw spelen de pannen van het dak in deze satirische komedie waarin singles 45 dagen krijgen om een lief te vinden. Slagen ze daar niet in, dan worden ze in een dier veranderd. De toon is heerlijk absurd, de beelden prachtig gestileerd en de cast bijzonder veelbelovend. Dit zou wel eens een indie-klassieker kunnen worden. En als dat niet zo is, dan blijft het sowieso de film met de meest geschifte premisse van het jaar.
Sleeping Giant (Andrew Cividino)
In dit ingetogen coming-of-age-drama leert de vijftienjarige Adam tijdens een vakantie met zijn ouders het leven, de liefde en andere ongemakken beter kennen. De film is verpakt in warme kleuren en lijkt te baden in luchtigheid, maar er wordt ook behoorlijk wat plaats gereserveerd voor de zwaardere thema’s. Stand By Me voor de kinderen van het nieuwe millennium.
The Diary of a Teenage Girl (Marielle Heller)
Op het filmfestival van Berlijn oogstte deze verfilming van een graphic novel uit 2002 bijzonder veel lof. De stijl – live-action opgefleurd met animatie – doet wat denken aan het hippere indie-werk à la (500) Days of Summer en Beginners. Alleen is het hoofdpersonage deze keer geen treurige mannelijke shoegazer, maar een vrijgevochten jonge vrouw die haar seksualiteit ontdekt. Net zo veel hipster-vibes als een chai latte met een hoed op, dat dan weer wel.
Eadweard(Kyle Rideout)
Sla een boek over film open, en de kans is groot dat de eerste foto die u tegen komt Eadweard Muybridges iconische reeks over galopperende paarden is. Slappe hap, denkt u dan. Alleen blijkt nu dat die Muybridge een visionair fotograaf was die liever blote vrouwen op de gevoelige plaat vastlegde dan paarden én daarbovenop de laatste Amerikaan was die kon genieten van de juridische kunstgreep die ‘justifiable homicide’ heette. Klinkt als iemand waar u al eens een biopic van wil zien? Dat dachten wij ook. De knappe beelden en eigenzinnige stijl van Kyle Rideout krijgt u er zomaar bij.
Les Cowboys (Thomas Bidegain)
Thomas Bidegain, vaste scenarist van Jacques Audiard, maakt zijn regiedebuut met een film over een groep Fransen die al eens graag doen alsof ze cowboys zijn. Als het dochtertje van één van hen de plaat poetst met haar moslimvriendje, stelt vaderlief alles in het werk om haar terug te vinden. Een intelligente film die niet alleen sterke personages naar voren brengt, maar ook een beeld schetst van een wereld met veranderende krachtlijnen waarin de typische westerse waarden niet langer de betekenis hebben die ze ooit hadden.
Slow West (John Maclean)
Echte cowboys, deze keer. En niet de minste. Michael Fassbender en Ben Mendelsohn zijn de grootste namen uit deze atypische western van John Maclean waarin Kodi Smit-McPhee in zijn uppie door het vervaarlijke Wilde Westen trekt. Slow West is een western nieuwe stijl: snel, hard en op gezette tijden doorspekt met de nodige knipogen. Maclean toont echter steeds respect voor de kenmerken van het oude genre. Getuige daarvan de Nieuw-Zeelandse landschappen, die prima kunnen wedijveren met de woestijndorpjes van Cinecittà.
The Green Inferno(Eli Roth)
Omdat het over kannibalen gaat en bloed en folteren en dooie wereldverbeteraars.
Om eer te bewijzen aan de slasher der slashers, Cannibal Holocaust.
Omdat het nog even wachten is tot u weer naar BIFFF kan.
En om te zien hoe Patrick Duynslaegher er uit ziet als er iets ècht, ècht, ècht niet naar zijn goesting is.
UK Cinema
Spooks: the greater good (Bharat Nalluri)
Spookies die er na tien seizoenen nog niet genoeg van hadden, kunnen zich verheugen op de filmversie van de BBC-serie rond de Britse binnenlandse veiligheidsdienst MI-5. Bharat Nalluri kruipt als oudgediende opnieuw in de regisseursstoel en moet ervoor zorgen dat de ziel van de serie behouden blijft.
Peter Firth herneemt zijn rol als diensthoofd Harry Pearce, die onderduikt nadat hij schuldig wordt bevonden aan de ontsnapping van terrorist Qasim (Elyes Gabel). Nieuwkomer Will Holloway (Kit “Jon Snow” Harington) moet hem zien te vinden om een terroristische aanslag in Londen te voorkomen.
Vergelijkingen met James Bond dringen zich natuurlijk op, maar vanwege de rauwe en realistische toon laat Spooks – The Greater Good zich eerder beschouwen als het Britse antwoord op 24.
Een sequel is inmiddels al in de maak, of wat had u gedacht?
London Road (Rufus Norris)
Zat er eigenlijk iemand te wachten op een op ware feiten gebaseerde musical rond seriemoorden? Regisseur Rufus Norris denkt blijkbaar van wel, en brengt zijn bejubelde theater-musical naar het grote scherm.
Backdrop is de buurt London Road in het Britse stadje Ipswich, die in 2006 werd opgeschrikt door de moord op vijf prostituees. Norris concentreert zich echter meer op het mediacircus errond, en op de manier waarop de gemeenschap heropgebouwd moet worden dan op de moorden, zodat het niet té zwaar op de hand wordt.
Het concept is in elk geval origineel: de opnames van de interviews die destijds met sommige prostituees, media en buurtbewoners werden gedaan zijn woord voor woord in het script opgenomen en naar muziek vertaald, rekening houdend met de toonhoogte, ritme en metrum.
London Road werd zeer positief onthaald op het filmfestival van Toronto, en indien u altijd al Tom Hardy als zingende taxichauffeur aan het werk wou zien: grijp uw kans!
45 Years (Andrew Haigh)
Gebaseerd op het kortverhaal In Another Country van David Constantine, brengt Andrew Haigh (van het schitterende Weekend) het verhaal van een ouder koppel dat vlak voor hun vijfenveertigste huwelijksverjaardag een brief krijgt. Door de inhoud worden oude koeien uit de gracht gehaald en hun krijgt hun relatie een knoert van een crisis te verwerken.
Haigh heeft met Greek Pete en Weekend in het verleden al succes geoogst met romantische drama’s, en exploreert met 45 Years die thematiek verder.
Hoofdrolspelers Tom Courtenay en Charlotte Rampling wonnen allebei de Zilveren Beer voor respectievelijk beste acteur en actrice op het filmfestival van Berlijn voor hun stijlvolle en genuanceerde vertolking van het koppel.
A Royal Night Out (Julian Jarrold)
De Britse Queen Elizabeth was als jonge prinses niet vies van wat avontuur en opwinding als we de nieuwste film van Julian Jarrold moeten geloven. Om het einde van de Tweede Wereldoorlog te vieren, mag de jonge Elizabeth (Sarah Gadon) met haar zus Margaret (Bel Powley) de stad intrekken om, gechaponneerd door een officier, zich een avond tussen het gewone volk te begeven, en gaandeweg de wereld van nachtclubs, goktenten, bordelen en champagne te ontdekken.
Zo goed als niets is écht gebeurd, dus verwacht je maar eerder aan een onschuldige feelgoodfilm dan aan diepzinnige kritiek over de aristocratie, of een historisch drama.
De cinematografie werd overigens verzorgd door de Belg Christophe Beaucarne (Mr. Nobody’ en ‘Two Mothers’).
Ohja, mocht u het zich afvragen: de échte Elizabeth en Margaret waren om één uur ’s nachts al braafjes terug thuis.
The First Film (David Wilkinson)
Wie heeft er al ooit gehoord van Louis Aimé Augustin Le Prince? Niemand? Nochtans was de Fransman volgens regisseur en gelegenheidsdetective David Nicolas Wilkinson een pionier op het gebied van film, die al in 1888 met behulp van camera, lens en papier bewegende beelden maakte. Hij verdween in 1890 echter van de aardbodem, luttele weken voor hij zijn uitvinding wereldkundig ging maken.
Dus vergeet Edison, vergeet de gebroeders Lumière en hun trein die arriveert aan het station ‘La Ciotat’.
Genomineerd voor beste documentaire op het filmfestival van Edinburgh, is de missie van David Wilkinson om een eerbetoon te brengen aan deze vergeten figuur die in Leeds de eerste filmbeelden schoot, geslaagd.
Belgian Cinema Today
D’Ardennen (Robin Pront)
Met zijn kortfilms Plan B en Injury Time profileerde Robin Pront zich als een van de talenten van eigen bodem om in de gaten te houden. Oké, de scenario’s vertoonden soms nog wat gaten, maar Pront toonde lef, eigenheid en vooral enorm veel visuele schwung. Naar zijn langspeelfilmdebuut, D’Ardennen, wordt dan ook reikhalzend uitgekeken. Een succesvolle passage op het Filmfestival van Toronto leverde hem alvast een Amerikaanse agent op, zij die de film al gezien hebben zijn laaiend enthousiast en de trailer belooft een snoeihard misdaaddrama – kortom: de kans dat Pront binnenkort een Kampioenenfilm gaat regisseren, lijkt ons voorlopig vrij klein. Officiële openingsfilm van het festival, maar op 14 oktober ook gewoon in de zalen.
Black (Adil El Arbi, Bilall Fallah)
De Slimste Mens Ter Wereld van vorig jaar en zijn compagnon – die minder in de media komt, maar minstens evenveel te maken heeft met het succes van het duo – zijn aan hun tweede film toe. Image, hun eerste, was vooral een veelbelovend begin: de regisseurs waren duidelijk al doende aan het leren. Met Black zal nu moeten blijken of dat leergeld heeft gerendeerd, maar het ziet er goed uit. Geïnspireerd door brutale grootsteedse drama’s als La Haine en het verzamelde werk van Spike Lee vertellen ze een modern Romeo & Juliet-verhaal, dat zich afspeelt in de vunzigste wijken van Brussel.
Problemski Hotel (Manu Riche)
Oh actueelheid der actualiteiten! Deze verfilming van de roman van Dimitri Verhulst speelt zich af in een asielcentrum, waar de mysterieuze vluchteling Bipal zit weg te kwijnen, tot hij Lidia ontmoet. Manu Riche geeft de belangrijkste rollen aan (in de filmwereld) nobele onbekenden, die hij wegplukte uit verschillende theatergezelschappen, maar haalde ook Josse de Paus en Marijke Pinoye er bij voor de bijrollen. De film gaat in première in de Vooruit op 16 oktober, inclusief een panelgesprek met o.a. Riche, Verhulst en Phara de Aguirre rond de vluchtelingenproblematiek. De opbrengst gaat naar de vzw Vluchtelingenwerk Vlaanderen.
Brak (Laurent Van Lander)
Brak wordt hier en daar gepromoot als een science fictionfilm, maar dat zou misleidend zijn – het is niet omdat een verhaal zich in de nabije toekomst afspeelt, dat het ook per definitie tot het SF-genre behoort. En daarbij, sinds Terug Naar Morgen zichzelf profileerde als de “eerste Vlaamse science fictionfilm” zijn er niet veel anderen nog erg happig om die titel over te nemen.
Anyway, Brak werd gebaseerd op de roman De Ontelbaren van Elvis Peeters en speelt zich af in een nabije toekomst waarin de economie van Noord-Europa volledig in elkaar is gestuikt en mensen op zoek gaan naar een beter leven in andere contreien. De timing van de film is dus, net als die van Problemski Hotel, onberispelijk, maar het boek dateert al van 2005, dus zo zie je maar weer.