Een plaat maken omdat je daar zin in hebt, of omdat er nog een paar schuldenputten gedempt moeten worden: het maakt een wereld van verschil. Waar New Order ten tijde van Get Ready (’01) en Waiting For The Sirens’ Call (’05) klonk als een verveeld stel dat alleen nog voor de kinderen bij elkaar bleef, straalt de band op deze Music Complete de joi de vivre uit van een stel medioren dat wordt losgelaten op een kermis.
Er is ondertussen natuurlijk het een en ander veranderd. In 2007 stapte bassist Peter Hook op, in de overtuiging dat dit het einde betekende van de band. Vier jaar later stond New Order er echter weer; met zanger-gitarist Bernard Sumner, gitarist Phil Cunningham en drummer Stephen Morris, maar ook met een nieuwe bassist (Tom Chapman) én met toetseniste Gillian Gilbert, die na een afwezigheid van tien jaar weer terugkeerde naar de groep.
Wat begon met twee benefietconcerten werd al snel een hele reeks tournees over de hele wereld. Die maakten meteen duidelijk dat ook een New Order zonder Hook best levensvatbaar was. Een nieuwe plaat maken met de nieuwe bezetting was dan ook de logische, volgende stap. Niet alleen omdat de band geen nostalgie-act wilde worden die alleen maar teert op de successen van weleer (zo loopt er trouwens al een rond), maar ook omdat ze wilden zien of de nieuwe groepsdynamiek, die de veranderde line-up met zich had meegebracht, ook iets zou opleveren in de studio.
De eerste nieuwe song – een jaar geleden uitgetest op een levend publiek – kreeg de veelzeggende werktitel “Drop The Guitar” mee. Liet de band nu uitschijnen dat hij niet langer de gitaargroep-met-synths van de laatste platen wilde zijn, maar zou terugkeren naar de tijd dat hij nog een succesvolle indie/dance-hybride was die de clubclassics aan elkaar reeg? Dat vermoeden werd alleszins bevestigd toen ook bekend raakte dat niet alleen producers Richard X, Stuart Price en Daniel Miller (tevens hun nieuwe labelbaas) in de studio werden gesignaleerd, maar ook Tom Rowland van Chemical Brothers en Elly Jackson van synthpopact La Roux.
Toen begin deze zomer met “Restless” een eerste single verscheen, leek er echter niet zoveel veranderd sinds Get Ready en Waiting For The Sirens’ Call. Akkoord, er waren weer meer synths te horen in de mix en “Restless” was wel degelijk een catchy nummer (dat gaf zelfs Hook afgelopen week naar verluidt toe), maar deze track had net zo goed op Republic (’93), Get Ready of Waiting For The Sirens’ Call kunnen staan. Melodieuze, aanstekelijke indiepop, dat wel, maar niet de verhoopte terugkeer naar de danceroots. Zouden ze ons dan toch bij ons pietje gehad hebben?
Nee dus. De plaat zou immers Music Complete heten, klonk het in het hoofdkwartier, en wilde alle aspecten van de muzikale erfenis van de band aan bod laten komen. Dus ook de gitaargerichte songs, waarvan er drie op de cd staan. Voor het overige is dit negende album (afleggertjesverzamelaar Lost Sirens rekenen we even niet mee) echter een pure dansplaat geworden, die qua stijl en spirit niet alleen in het verlengde ligt van Technique uit ’89, maar ook van Electronic en The Other Two, de nevenprojecten waarmee respectievelijk Sumner en het echtpaar Gilbert-Morris in de jaren 90 hun vrije tijd vulden.
Wat volgt na opener “Restless” is dan ook het opwindendste wat de groep heeft gemaakt sinds de jaren 80, en mag wat ons betreft zelfs zonder blozen naast het betere werk van de groep tout court staan. Met “Singularity” – zoals “Drop The Guitar” nu heet – begint de kermis namelijk pas echt: na een veelbelovende, intrigerende intro worden er steeds meer laagjes elektronica en gitaar uitgestrooid over een gedreven beat, tot het nummer naar het einde toe opzwelt en uitmondt in een eerste hoogtepunt: tweede single “Plastic”. Die wordt gestut door een 70s discobeat en een efficiënte bassynthesizerlijn, maar kreeg een bovenlaag mee die heel erg jaren negentig is en appelleert aan de techno- en synthpop van Pet Shop Boys, Electronic en Orbital.
Ook met “Tutti Frutti” blijven we in de sfeer van Technique en de eerste van Electronic. Een diepe stem kondigt de track aan tijdens een ‘New Order-meets-Frankie Goes To Hollywood-intro’. Wat volgt is een zonnige mix van dansbare elektropop en Eurobeat, met Sumner en Elly Jackson die ook hier de vocals delen in het refrein. “People On The High Line”, de volgende voltreffer, klinkt dan weer très, trés Chic (maar dan in de Madchester-versie) met zijn funky bas, rinkelende ritmegitaar en housepiano.
Tonight I’m gonna party like it’s 1989, denk je dan, maar dat is buiten een grommende Iggy Pop gerekend. In het broeierige, filmische “Stray Dog” eist hij meer dan zomaar een gastrol op. De groep zet zelfs een stapje opzij en doet in feite niet veel meer dan zijn spoken word-performance voorzien van een stuwende beat en een passende soundtracksfeer. “Stray Dog” is niet alleen een hoogtepunt, maar ook een keerpunt.
Want hierna neemt de groep gas wat terug. Eerst krijgen we met “Academic” en “Nothing But A Fool” twee songs waarin de groep bewijst ook zonder elektronica nog steeds ijzersterke songs te kunnen schrijven, maar de opwinding van de eerste helft is nu wel wat weggeëbd. Ook op de techno van “Unlearn The Hatred” of op de synthpop van “The Game” en “Superheated” (met een gastrol voor überfan Brandon Flowers) is op zich weinig of niets aan te merken, maar ook dit trio valt – in vergelijking met de opzwepende eerste plaathelft – al bij al een beetje te licht uit.
Toch luidt de conclusie dat New Order anno 2015 nog steeds leeft, en hoe. Met Music Complete wilde de groep in de eerste plaats een eerbetoon brengen aan haar eigen, rijke geschiedenis, en daar is ze – zelfs zonder gedateerd te klinken – met glans in geslaagd. Dat deze plaat bijgevolg niet zo baanbrekend of grensverleggend is als het vroege werk is daar een logisch gevolg van, maar dat vinden we in dit geval bijzaak.
Wat telt is dat Music Complete de levendigste en meest gevarieerde New Order-plaat is geworden sinds Technique en dat dit album in het licht van de hele discografie van de band een onmiskenbaar hoogtepunt vormt.
New Order speelt op vrijdag 6 november in een – jammer genoeg allang uitverkochte – Ancienne Belgique in Brussel.
