Een fijn debuut, een zwoel concert in een snikhete tent op Rock Werchter: Leon Bridges wist deze zomer met zijn klassieke soulklanken de zomer muzikaal te kleuren. Nu het buiten miezert en de airco in de AB op volle toeren draait, blijkt de spoeling van Bridges eerder dun te zijn.
Een voorafspiegeling daarvan valt al te beleven tijdens de doortocht van Grace. De 18-jarige Australische brengt een mix van pop, soul en R&B en doet dat op een manier die nauwelijks tegenspraak duldt: Grace staat met behoorlijk wat attitude op het podium en heeft vocaal een indrukwekkend geluid in de aanbieding, wat zich vooral laat merken tijdens de bewerking van “You Don’t Own Me”. Muzikaal klinkt het echter redelijk dunnetjes: de toetsenist moet het doen met een mechanisch klinkende elektrische piano, de man op gitaar houdt zijn licks zeer kaal en een dj doet iets vaag met enkele knoppen.
Dan liever de warme klanken van Leon Bridges’ band, die ingehaald wordt alsof Verlossing elke moment verwacht wordt. Nochtans is wat Bridges doet alles behalve vernieuwend, maar zijn nummers hebben op zijn debuut een onweerstaanbaar karakter waardoor een en ander door de vingers gezien wordt. “Better Man”, “Brown Skin Girl”: de openers gaan er vlot in en met zijn danspasjes wint Bridges het publiek moeiteloos voor zich.
Wanneer vroeg in de set “Lonely Road” ingezet wordt, lijkt de toekomst van Bridges verzekerd. Het nieuwe nummer mag dan wel zo van de Redding- en Cooke-schoolbanken komen, het is een parel in wording. Pas later in de set, naarmate er meer nieuw werk de set in sluipt, wordt duidelijk dat Bridges overdreven vaak uit hetzelfde vaatje tapt. De Mississippi, New Orleans: onderwerpen die absoluut tot de verbeelding spreken, maar daarom hoeven ze nog niet in het gros van de songs een rol te spelen.
Gelukkig is er spul zoals “Twistin’ & Groovin’” en kan het nieuwe “In My Arms”, met zijn tempowissels, wel bekoren: Bridges drijft bij momenten de intensiteit op, houdt even in en gaat dan voluit. Met “Shine” wordt dan weer het evangelie volgens Bridges gepredikt, terwijl “Daisy Mae” de meer funky kant van de jongeman laat spreken. Afsluiten gebeurt ook ditmaal met “River”, dat samen met de van een fantastische stem voorziene Brittni Jessie gebracht wordt. Een mooie afsluiter van wat misschien een te wisselvallige passage was.
Tijdens een interview eerder deze zomer liet Bridges zich ontvallen countrynummers uit zijn pen te schudden. Dat bleek, afgaand op het nieuwe materiaal vanavond, niet het geval. Maar de nieuwe songs die Bridges wel in zijn hoed had zitten, waren vaak net iets te herkenbaar om echt nieuw aan te doen. Als Bridges écht een verschil wil maken, kan hij best de uitgesleten paden laten voor wat ze zijn en het avontuur in duiken.
