Wij bij enola zijn ook maar mensen. Zo kan het gebeuren dat een in eigen beheer uitgebracht album pas met enige vertraging op onze radar verschijnt. In de reeks ‘net niet over het hoofd geziene Americana-pareltjes’ brengen wij u deze week John Moreland.
Nochtans is John Moreland met High On Tulsa Heat niet aan zijn proefstuk toe. Eerder bracht hij reeds albums uit met de Black Gold Band en de Dust Bowl Souls en dit is ondertussen al zijn derde album onder eigen naam. Vooral voorganger In The Throes uit 2013 was al een uitstekend rootsalbum, waarvan twee songs het zelfs tot de soundtrack van de misdaadreeks Sons Of Anarchy schopten. Al begon Moreland zijn carrière niet als rootsmuzikant maar in allerlei punk- en hardcorebands in zijn thuisstaat Oklahoma (tevens de heimat van Woody Guthrie en JJ Cale). Het was pas na de kennismaking met de muziek van Steve Earle dat Moreland zich op de rootsmuziek ging richten. Het DIY-ethos uit zijn punktijd blijft overigens nog altijd overeind. Het album werd uitgebracht in eigen beheer en werd niet opgenomen in een reguliere studio, maar grotendeels op een paar dagen tijd in het huis van Morelands ouders terwijl die op verlof waren. Ook nam hij zelf het merendeel van de instrumenten voor zijn rekening, alleen bijgestaan door een aantal streekgenoten van wie vooral John Calvey Abbey III op gitaar prominent aanwezig is.
John Moreland maakt muziek die huist in het niemandsland tussen Steve Earle en de Bruce Springsteen van Nebraska in een bouwvallige barak waar de geest van Townes Van Zandt nog rondwaart. De muziek is spaarzaam, met hier en daar een pedal steel die een song opluistert (“Heart’s Too Heavy”) of de dobrogitaar van Jared Tyler (“Cherokee”), en roept de sfeer van de uitgestrekte prairies van het centrum van de VS met zijn door de wind rondgeblazen tuimelkruid op. Thematisch behandelt Moreland vooral de liefde, maar dan vooral de schaduwkant ervan. Hoewel hij soms danst op de slappe koord tussen weemoed en zelfbeklag, weet hij steeds te voorkomen dat hij overslaat naar het tweede. “So we’re covered up in fiction / Chasing something true / Well darling, damn the luck / And damn the consequences too” klinkt het in “Cleveland County Blues”.
De less is more-aanpak van Moreland komt ook tot uiting op het nostalgische “American Flags In Black And White” waarin hij het beeld oproept van een betere doch vervlogen tijd die alleen nog voortleeft in een oude zwart-witfoto. Opgewekt zijn de thema’s die Moreland hier aansnijdt niet: spijt, onbeantwoord verlangen, verborgen geheimen, de onmogelijke liefde. Maar hij weet die te brengen met een directheid en een geloofwaardigheid die weinigen gegeven is. Meer dan op voorgaande releases krijgen we hier ook een wat voller geluid te horen met een volledige bandbezetting, zoals in het prachtige “Sad Baptist Rain” of in de broeierige afsluiter “High On Tulsa Heat” waarin hij bewijst meer te zijn dan een folkie met akoestische gitaar.
Met High On Tulsa Heat levert John Moreland een album af dat zonder twijfel tot het betere werk behoort dat dit jaar in de rootsscene verschijnt. Met zijn eenvoudige maar doorleefde introspectieve songs zet Moreland de traditie verder van het soort muziek zoals Guy Clark en Townes Van Zandt dat ook brachten. Kortom: een must voor de liefhebbers van het genre.
Op 16 januari staat John Moreland in het voorprogramma van Jason Isbell in de Botanique.
