Rage Against The Machine ontleende volgens de verhalen zijn naam aan een van de laatste nummers die door Zack de la Rocha’s hardcoreband Inside Out geschreven werden maar nooit verschenen zijn. Hoe zou deze legendarische band geklonken hebben moesten ze stroomopwaarts in hetzelfde vaarwater zijn blijven voortpeddelen? Wel, misschien als Stray From The Path?
We zijn het er unaniem over eens; de invloed van een van de meest toonaangevende rockbands van de jaren 90 is onmiskenbaar. De New Yorkers geven grif toe dat het gitaarspel van Tom Morello en de hiphopachtige vocalen van de la Rocha een zeer belangrijke inspiratiebron vormen. Maar hen achteloos aan de kant schuiven als versie 2.0 van de voornoemde helden zou uit den boze zijn. Stray From The Path is voor velen nog een onbekende maar zeker geen nieuwkomertje. Hun eerste voetsporen in het zand aan de kust van Long Island dateren van 2001 en Subliminal Criminals is al het zevende album op de teller. Ze hebben dus al aardig wat watertjes doorzwommen en hebben nu de overkant van de Atlantische Oceaan bereikt met een meer dan duidelijke boodschap: “Fuck this system!”
Stray From The Path is op en top hardcore met het hart op de juiste plaats en ze zijn pissig. Ze zijn boos op de wereld, hebben schijt aan het Westerse systeem en lopen niet bepaald hoog op met the boys in blue. Dat laatste is niet helemaal onbegrijpelijk aangezien ze in New York zijn opgegroeid en titels zoals “Badge & A Bullet pt. II” en “D.I.E.PI.G.” spreken voor zich. Het vuur van driftkikker Andrew Dijorio – bijgenaamd Drew York – is na tien jaar nog steeds niet geblust en hij spuugt zijn anarchistisch getinte teksten als vitriool uit het lijf. De frustratie en de woede zijn haast te proeven telkens zijn gekrijs zich een weg baant naar het dichtstbijzijnde paar oren. De band heeft niet alleen het geluid van zijn grote broer geërfd maar kennelijk ook hun links georïënteerde gedachtegoed en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Er zijn tegenwoordig te weinig bands in het genre die interessante muziek maken en tegelijkertijd ook nog iets te vertellen hebben. Meestal blijft het beperkt tot een muur van geluid waarbij zelfs de meest stompzinnige riff moddervet gaat klinken. De songs hangen dan in elkaar met de zogenaamde breakdowns en melodieus gezongen refreintjes met teksten over hoe moeilijk het leven kan zijn als puber wanneer je niet zomaar krijgt wat je wil. “Every rich white kid’s got something to say / Shut the fuck up”, klinkt het antwoord van Stray From The Path in “First World Problem Child”.
De verbazing was daarom des te groter toen we de naam Rou Reynolds – de zanger van het Britse Enter Shikari – zagen verschijnen op de display van onze ipod tijdens “Eavesdropper”. Ook de passage van ene Cody B. Ware op “Future Of Sound” – die vanwege de gedeelde hiphopachtergrond niet onlogisch is – klinkt niet bepaald geslaagd in deze setting. Deze twee miniscule uitschuivertjes ter zijde is Subliminal Criminals een verplichte aanschaf voor iedereen die dringend eens wakker geschud moet worden en de brokken prut uit de ogen moet vegen. Het zal moeilijk zijn voor de band om niet steevast met Rage Against The Machine te zullen worden vergeleken – zeker na de cover van ”Vietnow” die door hun label Sumerian Records in 2012 op YouTube geslingerd werd. Maar dit gezegd zijnde beschikt Stray From The Path over voldoende ideeën en joekels van kloten om hun eigen gezicht te behouden in deze overbevolkte scene.
