Toen Seth MacFarlane iets meer dan een jaar geleden A Million Ways to Die in the West uitbracht, was de consensus dat hij nog altijd een enorm begenadigd komiek was, maar dat hij dringend mensen om zich heen moest verzamelen met de discipline om hem af te remmen. A Million Ways duurde bijna twee uur en verzoop onder de onnodige subplots, met heel wat scènes die er echt alleen maar in zaten omdat MacFarlane ze zelf wel lollig vond, niet omdat de film ze nodig had. Althans, dat was wat wij er van vonden, en soms is dat consensus genoeg.
Nu keert MacFarlane terug met Ted 2, het vervolg op zijn filmdebuut uit 2012, en guess what: die blijkt dus in krek hetzelfde bedje ziek te zijn als zijn voorganger. Sporadisch leuk, maar de regisseur kan het maar niet over zijn hart krijgen om een enkele grap te knippen, ook al zou dat zijn film strakker en sterker maken. En bovendien: als je één film hebt gezien over een vuilbekkende teddybeer, dan heb je ze allemaal gezien.
Het verhaal dan maar. Twee jaar na de gebeurtenissen in de eerste film is John (Mark Wahlberg) gescheiden van Lori (omdat Mila Kunis hoogzwanger was op het moment dat Ted 2 gedraaid werd en dus niet kon terugkeren). Ted (stem van MacFarlane) is ondertussen wel getrouwd met zijn vriendin Tami-Lynn (een alweer geweldig vulgaire Jessica Barth) en denkt er over na om een kind te adopteren. Klein probleem: als levend stuk speelgoed blijkt Ted helemaal geen rechtspersoon te zijn en had hij dus sowieso al nooit mogen trouwen. Met een klap is Ted alles kwijt: zijn huwelijk is ongeldig, hij mag niet werken en al helemaal geen kinderen adopteren. Hij trekt naar de rechter, waar hij hulp krijgt van de onervaren, maar niet onaantrekkelijke pro deo-advocate Samantha Leslie Jackson (Amanda Seyfried). Sam L. Jackson. Snapt u hem? Oh ja, en Giovanni Ribisi duikt ook opnieuw op als de geobsedeerde schurk Donny, die wil profiteren van Teds problemen om hem definitief in handen te krijgen.
En daarmee zijn we vertrokken voor exact dezelfde mix van piemelgrapjes, referenties naar de popcultuur en schaamteloos sentiment die je van MacFarlane kunt verwachten. Passeert onder meer de revue: Wahlberg die een rek vol spermastaaltjes over zich heen krijgt (je zou denken dat de security in een fertiliteitskliniek toch iets strenger zou zijn); de hoofdpersonages die een veld vol cannabisplantjes ontdekken terwijl de themamuziek van Jurassic Park speelt; een dansje in een bibliotheek dat shot voor shot is overgenomen uit The Breakfast Club en een sequens waarin John en Ted ‘s nachts inbreken bij football-speler Tom Brady om zijn zaad te stelen. Want ja.
Sommige van die scènes zijn vaagweg grappig, af en toe zit er een one liner in die oprecht hilarisch is (de regel “There are no chicks with dicks, there are only guys with tits!” deed ons harder lachen dan we graag toegeven), maar veel te vaak heb je ook de indruk dat je naar een amusante deleted scene op de dvd zit te kijken.
Gek genoeg voor een film die met een speelduur van 115 minuten gemakkelijk een half uur te lang duurt, zit het probleem hem voornamelijk in het feit dat MacFarlane hier probeert om dezelfde verhaalstructuur te hanteren als in een aflevering van Family Guy. In een animatieserie van 20 minuten is het normaalste zaak ter wereld om twee afzonderlijke plotlijnen naast elkaar te laten lopen en die dan op het einde samen te brengen in de finale. Dovetailing, noemen ze dat. Maar dat blijkt dus veel moeilijker vol te houden in een lange film: in de praktijk besteden we ongeveer anderhalf uur aan de “A”-plot, rond Ted die vecht voor zijn burgerrechten, en nog eens een half uur aan de “B”-plot, rond Giovanni Ribisi die samenzweert met de baas van speelgoedfabrikant Hasbro om Ted te pakken te krijgen. MacFarlane en zijn coscenaristen hebben er voor gezorgd dat die twee plotlijnen wel min of meer iets met elkaar te maken hebben, maar als het er op aankomt zou je àlle scènes met Ribisi probleemloos uit de film kunnen knippen zonder dat het een echte invloed zou hebben op de rest.
De spermagrappen terzijde gelaten, is het opvallend dat Ted 2 een bravere film is dan zijn voorganger. Eens het courtroom drama-gedeelte van de film begonnen is, wordt het zelfs vlakaf prekerig: Ted steekt een monoloog af over hoe hij, “net als de homo’s”, recht heeft op een gelijke behandeling voor de wet, die niet zou misstaan in een sentimentele tv-film. Allemaal erg nobel bedoeld, ongetwijfeld, maar in een film als deze komt het geforceerd over. Dan vonden we het toch grappiger toen Ted nog gewoon in de clinch ging met Flash Gordon.
Hebben we gelachen met Ted 2? Soms wel, ja. Amanda Seyfried, van wie we al sinds haar doorbraakrol in Mean Girls weten dat ze een goede komische timing heeft, is een zeer welkome verschijning (en eigenlijk ook gewoon een betere, meer veelzijdige actrice dan Mila Kunis). En ja, het concept van de grofgebekte teddybeer levert af en toe nog wel geestige grapjes op. Maar niet vaak genoeg. De film mist focus, discipline en een frisse insteek. Iemand die MacFarlane op de vingers tikt wanneer hij zich laat gaan en hem dwingt om zich te concentreren op wat het beste is voor de film. MacFarlane heeft echt goeie komedies in zich – op zijn best kan hij een volgende Mel Brooks worden. Maar dan moet hij leren wat Mel Brooks altijd geweten heeft: eens de teller van een komedie op 90 minuten staat, moet je al een heel goede reden hebben om de mensen nog langer lastig te vallen. In Ted 2 heeft MacFarlane die reden niet.
