Ceremony :: The L-Shaped Man

82808022

Dit is geen grap: Ceremony gaat tegenwoordig de toer op van de vroege Interpol en Editors. Aangezien het nieuwe geluid opvallend veel neigt naar de debuutalbums van deze bands zal het u dus niet verbazen dat deze indrukwekkende genre-switch een even grote teleurstelling is?

Ceremony werd rond 2005 gevormd in Rohnert Park, Californië. Wie nog nooit hun vroegste nummers gehoord heeft, zal nooit geloven dat de roots van Ceremony liggen in de zogenaamde powerviolence, een rauwe, extreem noisy en hypersnelle variant van hardcore. Ceremony ging prat op logische invloeden als Black Flag, Suicidal Tendencies en Dillinger Escape Plan. De band stond dus 100 procent voor sonisch geweld. U moet dan ook beseffen dat hun debuut amper dertien minuten duurde.

De vijfkoppige band, genoemd naar een nummer van Joy Division, neigde met de jaren geleidelijk aan meer naar de rauwe post-punk van The Fall en Wire. Het eerste echte bewijs van de grote ommezwaai was, na het tekenen bij het grote Matador, Zoo (2012), maar eigenlijk was die beweging al subtiel ingezet met Rohnert Park, dat verscheen in 2010. Ceremony was niet meer volledig de furieuze band van weleer, maar klonk trager en iets meer noisy. En vooral de bandleden hadden duidelijk goed geluisterd naar de klassiekers in het post-punkgenre. The L-Shaped Man lijkt echter een brug te ver in die evolutie.

Voor alle duidelijkheid: wij zijn verzot op Joy Division, Bauhaus, New Order en alles wat daarna kwam. Maar The L-Shaped Man klinkt eigenlijk niet eens zo rauw. Indie is het juiste woord en daar hebben we ook niets tegen. Alleen komt de sentimentele, door piano gedomineerde intro “Hibernation” zo kunstmatig over als een fraai aangelegd gazonnetje. Hetzelfde geldt voor “Exit Fears”, waarin het voor het genre typerende basgeluid, de klagende stem en clichématige teksten (“Nothing in this world is fine, nothing feels fine”) heel erg aan Interpol doen denken. Ceremony stapt dus voorgoed af van de thrashy, donderende sound ten voordele van een meer genuanceerde, melodische sound.

Maar “Exit Fears” is nog best te pruimen als je het zagerige “Bleeder” hoort. Ook nummers als “Your Life In France” en afsluiter “The Understanding” illustreren de genre-switch op zijn slechtst. De agressie en bezieling uit de vocalen van Ross Farrar zijn volledig verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor meer contemplativiteit, maar ook: saaiheid. U bent dus gewaarschuwd: de plaat staat bol van klaagzangen, gebroken harten en allerhande frustraties. Was Zoo zelfs nog een oplawaai van jewelste dan is deze vijfde toch wel een sof geworden.

We doen nog een tiende poging om het album te appreciëren en je kan wel beginnen leuteren over het feit dat veel hardere bands zich verstoppen achter muren vol zware gitaren. De bezieling van de eerste platen lijkt echter volledig weg. Een schamel lichtpuntje in de nieuwe koerswijziging is “The Seperation”, dat donker en depressief klinkt, maar nooit echt dreigend overkomt terwijl het dat wel wil zijn. Opvallend hoe “The Party” bijna op krak dezelfde manier in elkaar gestoken werd. “The Pattern” geeft dan weer hetzelfde gevoel als “Bleeder”: het gaat — kort gezegd — veel te snel vervelen.

De grootste uitzondering op The L-Shaped Man is het behoorlijke opruiende “Root Of The World”. Waarom? Omdat Farrar weer eens agressief klinkt en de gitaren door merg en been gaan. Dit is de Ceremony die we willen horen. Maar dat nummer is alleen maar een pleister op de gapende wonde. Elf nummers lang een Ceremony aanhoren die Interpol lijkt te willen na-apen: vooral de fans van de eerste platen zullen het er moeilijk mee hebben. Wij hopen met hen mee dat Ceremony live nog de agressie van weleer kan tentoonspreiden.

5
Release:
2015
http://www.ceremonyhc.com/
Matador Records

verwant

Ceremony :: Zoo

Een EP met covers van onder meer Pixies en...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in