Jupiter Ascending

De film:

Het is moeilijk om het je nu nog in te beelden, maar zo’n vijftien jaar geleden genoten de Wachowskis een bijna onaantastbare reputatie als visionaire filmmakers. Hun debuutfilm Bound was een compacte, strakke film noir en daarna schakelden ze overtuigend een versnelling hoger met het wereldsucces van The Matrix. Oké, de sequels daarop stelden kwalitatief niet veel voor, maar de kassa’s rinkelden oorverdovend. En toen was het plots afgelopen. Zowel Speed Racer, Cloud Atlas als Jupiter Ascending werden pijnlijke commerciële flops, waardoor momenteel luidop de vraag wordt gesteld: hoe lang zullen de regisserende broer en zus nog kunnen teren op The Matrix?

Nu goed, begrijp ons vooral niet verkeerd: wij blijven fan. Cloud Atlas was een waanzinnig ambitieus spektakelstuk, dat misschien langs alle kanten rammelde, maar dan wel rammelde met het grandioze air van een symfonisch orkest dat van zichzelf vindt dat het fantastisch goed bezig is, ook al weet verder geen mens wat ze aan het spelen zijn. En ook Jupiter Ascending is een fenomenale crash and burn: een science fiction-avontuur dat duidelijk beïnvloed werd door honderden comic books en B-films uit de jaren vijftig en die continu op het randje van de zelfparodie balanceert.

De premisse maakt dat al meteen duidelijk: Mila Kunis speelt Jupiter, een meisje uit een familie van Russische immigranten dat de hele dag toiletten schoonmaakt en droomt van een beter leven. Maar dan blijkt dat Jupiter eigenlijk de kroonprinses is van een intergalactische dynastie – slechterik Balem Abrasax (Eddie Redmayne) ziet het niet zitten om de macht over te dragen aan een meisje dat niet eens weet van welke planeet ze eigenlijk afkomstig is – en besluit Jupiter preventief een kopje kleiner te laten maken. Maar gelukkig wordt ze beschermd door Caine Wise (Channing Tatum), een goed gespierde kerel die zichzelf omschrijft als een kruising tussen een mens en een hond. Laat ons blij zijn dat de Wachowskis geen flashback inlassen naar het moment van zijn conceptie.

Jupiter Ascending was oorspronkelijk bedoeld als het begin van een nieuwe franchise, en dat merk je: de hele film is doordrongen van enorme hoeveelheden back story, waarin we te weten komen hoe het universum van het verhaal werkt, wie alle personages zijn, tot welk ras zij behoren en ga zo maar door. Dat die volgende delen er wellicht nooit gaan komen, zorgt er voor dat Jupiter Ascending tegelijk overladen en narratief onafgewerkt aanvoelt. De film zit afgeladen vol met (vaak nogal geforceerde) uitleg en grootse actiescènes, maar tegen het einde heb je niet het gevoel dat je een volledig op zichzelf staande film hebt gezien. Eerder de set-up voor latere avonturen die nog moeten komen.

Het siert de Wachowskis dat ze zich nooit inhouden: ze smijten zichzelf telkens opnieuw volledig in hun concept en verhaal, ongeacht de gevolgen. Dat leidt tot een overdosis aan silly namen (Stinger Apini is onze favoriet), kitscherige kostuums, decors waar de kleuren van afspatten en actiesequensen die tien minuten en langer duren. Maar het zorgt er ook voor dat al hun projecten bruisen van het leven en de passie. Zelfs wanneer ze er naast zitten, dan zitten ze er tenminste met overtuiging naast.

Je kan dus veel zeggen over Jupiter Ascending, maar niet dat je jezelf verveeld hebt. Alles aan de film is groots en over de top, van de actiescènes tot de acteerprestaties – Eddie Redmayne hijgt al zijn dialogen alsof hij rondloopt met een dubbele klaplong, Mila Kunis speelt zoals altijd Mila Kunis, maar dan méér dan ooit en Channing Tatum lijkt zich voortdurend af te vragen in wat voor film hij eigenlijk zit. Het slaat allemaal nergens op, maar het wordt met zo’n overgave gepresenteerd dat je moeilijk anders kan dan er affectie voor te voelen.

Jupiter Ascending is voorbestemd om een cultklassieker te worden; het soort film dat misschien over tien jaar alsnog een sequel krijgt, gewoon om de fans – ironische of oprechte fans, het maakt niet uit – te plezieren. Reken maar dat we er bij zullen zijn als dat ooit gebeurt.

De blu-ray:

Het schijfje bevat, buiten uiteraard de film in haarscherp HD-beeld, ook zeven korte documentaires waarin de acteurs en Lana Wachowski tekst en uitleg geven bij verschillende aspecten van de productie (Andy Wachowski is opvallend afwezig in de featurettes; blijkbaar heeft zijn zus de taak van woordvoerder voor het duo gekregen). De toon van deze segmenten is grotendeels promotioneel, maar gaandeweg krijg je wel een paar inzichten in de inspiratiebronnen van de makers en hun intenties met het verhaal. Niet kwaad, maar je had het materiaal dat echt interessant is ook perfect kunnen bundelen tot één enkele, kortere reportage waar de wollige “they’re so amazing!”-praat werd uitgeknipt.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in