Past een fotostrip wel in een striprubriek? Geen tekenaar te bekennen. Toch worden alle wetten van de strip voorts bevredigd. Maar is Ype Driessens wel de (zelfverklaarde) redder van de fotostrip? Getuige zijn grote productiedrang willen we het graag geloven.
Bij fotostrips denk ik altijd terug aan BRAVO, de Duitse Joepie, waar steeds een recente film in fotostrip werd getoond. Maar vooral ook een wekelijks puberverhaal waar af en toe wel eens een vleugje naakt te spotten viel. Voor de rest bleef het een amateuristisch oubollig genre. Dit was dus vooral een fenomeen voor de jeugd van de jaren ’80. In 2012 kwam Ype Driessen op de proppen met zijn eerste fotostrips De VrijMiboys en 3Hoog. Deze laatste was, weeral volgens hemzelf, de allereerste autobiografische fotostrip. De reeks werd al gauw gevolg door Ype + Willem, waar het toenmalige koppel in 4 boekjes floreert als vrolijk kibbelend homostel. Er kwamen zelfs 2 Franse uitgaven (Yves + Guillaume). Na zes jaar, vier boeken en bijna duizend fotostrips gingen Ype en Willem uit elkaar. De eerste Ype: Ype 4: vrij! doet verslag van hun breuk en de pijnlijke periode erna. Van de eerste verstikkende schrik tot een voorzichtige berusting, met alle ups en downs onderweg. De fotostrips in dit boek zijn humoristisch als voorheen, maar ook bij vlagen ook melancholiek en aangrijpend. En voor iedereen wiens hart ooit brak waren ze bovenal weer heel herkenbaar. En dat laatste is nu net de sterkte van Ype. Net als bij zijn autobiografische collega’s Barabara Stok, Maaike Hartjes en Floor de Goede gaat het steeds over doordeweekse, banale gebeurtenissen. Steeds met een kwinkslag maar nooit te veel slapstick. Dit zorgt er ook voor dat Ype geen niche homostrip is. De gebeurtenissen zijn universeel herkenbaar en diepmenselijk.
Ook in dit 8ste deel geeft Ype ons weer een grote inkijk in zijn relatie en zijn coming of age. De midlife crisis wenkt en als bij Ype de eerste tekenen van ouderdom zich aandienen, combineert hij op geheel eigen wijze hardnekkige ontkenning met een race tegen de klok. Maar zijn huisgenoten, zijn ouders en vooral zijn jonge vriendje Nico confronteren Ype keer op keer met het onvermijdelijke. De titel De tand des tijds en vooral de coverfoto geven dus meteen de dubbele laag aan. Het verlies van een voortand, die al sinds zijn jeugd dood was, valt samen met zijn vergankelijkheidsgedachte. Vooral zijn jongere entourage doen hem met heimwee terugdenken aan zijn stralende jeugd. Het verdunnen van zijn haarkruin helpt hier ook niet bij. De jeugdigheid van vriendje Nico gooit dan ook soms nog wat olie op het vuur.
Dat Ype foto’s gebruikt in plaats van zijn matig tekentalent heeft echter ook zijn voordelen. Alles lijkt echter. Hoewel het uiteraard met storyboards en doordachte cartooneske trucs ook minder verschilt van de gekende strips. Telkens 4 plaatjes met een clou, hier en daar een rode draad of stripjes die op elkaar volgen. Een techniek waar Nederland een patent op lijkt te hebben de laatste jaren. En het werkt. De tongue in cheek is nooit ver weg, waardoor Ype een sympathieke antiheld blijft. Hij zet zijn kleine kantjes zo hard in de verf dat je hem alles vergeeft.
Door zijn eigen ouders ook een rol te geven in de Ype-reeks doet vermoeden dat ook hier een grappenreeks op kan volgen met senioren als uitgangspunt. Ype is trouwens zijn universum al danig aan het uitbreiden. Naast de eerder genoemde reeksen, waarbij 3Hoog nog steeds loopt werkt hij intussen ook samen met ‘wiskundemeisje’ Ionica Smeets en striptekenaar Abe “Squabe” Borst, maakt hij kinderboeken en ook jeugdreeksen (De Joepie-achtige fotostrip krijgt dus ook een revival). Een bezig baasje, die Ype en hoewel hij niet de uitvinder is van het genre, heeft hij het toch wel nieuw leven ingeblazen.
Als je iemand graag een boekje cadeau doet waarbij hij/zij glimlachend de dag doorkomt, zijn die van Ype Driessen ideaal materiaal. De tand des tijds toont ons een meer ‘volwassen’ Ype en zorgt er voor dat het nog alle kanten uit kan. De fotostrip is nog steeds niet dood en op Ype’s eigen site die zonder schroom fotostrip.nl heet, kan je constant nieuwe stripjes lezen van zijn hand. Geen diepzinnig gedoe of grote kunst maar wel vermakelijk en sympathiek. Soms moet het niet meer zijn.
