Tijdens de openingssequentie van Wild wordt de kijker meteen geconfronteerd met een beroerde Reese Witherspoon die op een wanhopige manier het lot tart. Compleet buiten adem grijpt ze naar haar verwonde voeten en terwijl ze haar pijn probeert te verzachten valt één van haar wandelschoenen de dieperik in. We worden meteen met ons gezicht op de feiten gedrukt: de Pacific Crest Trail bewandelen valt niet mee. Het leven trouwens ook niet. De scène zet meteen de toon voor de rest van Wild: dit is maar één van de frustrerende ontberingen die het hoofdpersonage moet ondergaan om haar doel te bereiken: niet alleen het einde van een tocht van Mexico naar Canada, maar ook vrede vinden met zichzelf en het leven, dat ook vaak klaarstaat om ons een klap voor de kop te geven. Centraal staat een rauwe Reese Witherspoon die ons sinds Walk the Line niet meer zo hard heeft kunnen treffen.
Reese Witherspoon kruipt in de huid van Cheryl Strayed, een dappere jongedame die na de dood van haar alleenstaande moeder vast komt te zitten tussen verstikkende levenskeuzes en extreme emoties die haar reduceren tot een hoopje ongeregeld. Mannen, seks en drugs vormen de enige constanten in haar turbulente leven en telkens haar vriend Paul (Thomas Sadoski, gezien in The Newsroom) haar uit de problemen haalt, lijkt het alsof de zelfdestructieve Cheryl niet kan wachten om zichzelf weer in de verdovende middelen te storten. Cheryl zal meer nodig hebben om uit de neerwaartse spiraal te klauteren die ze zelf gecreëerd heeft. Deze keer legt ze de verantwoordelijkheid voor haar herstel niet in de handen van een psychiater of rehab, maar in de 4286 kilometer lange wandelroute de Pacific Crest Trail. Het verhaal van Cheryl is bovendien waargebeurd. In 1995 schreef de échte Cheryl Strayed Wild: From Lost to Found on the Pacific Crest Trail over haar belevenissen tijdens haar grensverleggende tocht.
Toegegeven, een erg origineel plot heeft Wild niet, maar regisseur Jean-Marc Vallée (ook bekend van Dallas Buyer’s Club uit 2013) brengt het verhaal wel tot leven met een prachtige montage, een aangrijpende soundtrack en een indrukwekkende scenario dat hij schreef in samenwerking met auteur Nick Hornby. Vallée opteerde na Dallas Buyer’s Club een tweede keer voor Yves Bélanger als director of photography, en daar doet hij goed aan. Wat opvalt zijn de afwisselingen tussen letterlijk duistere momenten (vaak flashbacks naar Cheryl’s vorige leven) met helder uitgelichte scènes (goud zonlicht en koude tinten) die moeten refereren naar het heden. Vallée slaagt er wonderwel in om de uiteenlopende stukken van de waterachtige plot aan elkaar te rijgen tot een boeiend, coherent verhaal.
En het zit hem volgens Vallée in de kleine dingen: een nummer op de radio, een persoon of indruk kunnen al genoeg zijn om de toeschouwer weer even onder te dompelen in Cheryls verleden. Een alcoholische vader die haar moeder mishandelde, haar moeder die het heft in eigen handen neemt en samen met Cheryl gaat studeren, haar vruchteloze strijd tegen kanker die haar uiteindelijk fataal zal worden. Cheryl maakt de keuze om terug te keren naar de oorsprong: de ongerepte natuur, waar je elk moment kan sterven door een stomme fout of een onvoorziene valpartij. Want waarom kiezen mensen ervoor maandenlang in ontbering te leven? Niet alleen voor de natuurparken, maar ook voor de spirituele omwenteling die zo’n trektocht met zich meebrengt. En inderdaad, het loopt niet van een leien dakje: Vallée laat ons niet alleen kennismaken met de sterke Cheryl die uiteindelijk haar doel zal bereiken, maar ook met de doodsbange Cheryl die ligt te rillen in haar tentje, bang is om verkracht en vermoord te worden en die zichzelf probeert te vergeven voor haar woelige verleden.
Reese Witherspoon won eind februari net geen Oscar voor een rol waarin ze vuil, rauw en vooral “echt” moet zijn – kortom, het soort rol waarvoor men wel eens genomineerd wordt voor een Oscar. Bloedende voeten, ongeschoren benen en een gezicht zonder cosmetica zorgen ervoor dat we een Witherspoon zien die we nog niet eerder zagen. Een schoonheidsfoutje is misschien wel dat het niet vanzelfsprekend is dat iemand die maandenlang rondzwerft zes verschillende shortjes en shirts kan meezeulen die zo perfect op elkaar afgestemd zijn. Nog belangrijker is dat ze een breed spectrum van emoties toont, die ze kan inzetten waar nodig. We vangen ook een glimp op van (knappe) Nederlander Michiel Huisman (Game of Thrones, World War Z), maar die blijkt toch ook maar één van de toevallige passanten te zijn in Cheryls vluchtige nieuwe leven.
De soundtrack is een allegaartje van nostalgische folknummers die wij ook wel op onze iPod zouden synchroniseren als we een paar maanden door de wilde natuur zouden trekken: Beck, Simon & Garfunkel en Portishead bieden Cheryl dat streepje zonlicht dat nodig is om door te zetten. Opvallend: alle muziek in de film is “source music”: liedjes die in het verhaal van de film zelf aanwezig zijn. Het is de muziek waarnaar Cheryl luistert die de toeschouwers vervolgens toevallig ook horen, of dat nu in de auto, op een bandspeler of op via de radio is.
Net op het moment dat we denken dat Wild zal besluiten met een prekerig slot over hoe een losbandige vrouw na een roadtrip haar leven weer op sporen krijgt, keert het tij voor Cheryl Strayed. Ze vindt haar uitweg uit de wildernis: niet alleen die van de Pacific Crest Trail, maar ook haar interne wildernis kan ze – in plaats van hem te temmen – een plaats geven. Wild heeft een duidelijke feministische ondertoon die de film draagt met trots, iets dat het verhaal alleen maar versterkt.
