Enkele jaren nadat het auteursteam achter Oorlogsvrouwen het verhaal van Amy Johnson uit de doeken deden, brengen ze nu het leven van Sophie Scholl voor het voetlicht. Hoewel geen naam die bij het brede publiek een belletje doet rinkelen, spreekt het leven van Scholl, Duits verzetsstrijdster in WOII, tot de verbeelding. Helaas wordt haar met dit boek geen eer aangedaan.
Hoewel ze door hun geboorte in het Interbellum een buitenmatig grote belangstelling hebben voor de Tweede Wereldoorlog en alles wat daar van ver of dichtbij komt kijken, was Sophie Scholl tot voor kort een onbekende voor de grootouders van ondergetekende. Op zich vreemd, aangezien de stapel boeken die rond de in 1921 geboren Duitse stilaan indrukwekkende proporties aanneemt. Alleen: geen enkel van die boeken weet het tot echte bestseller te schoppen.
Puur inhoudelijk vertellen ze nochtans een verhaal dat niet onberoerd laat: een Duitse studente die, samen met haar broer en enkele gelijkgestemde zielen, tijdens de oorlog de groep De Witte Roos opricht en daarmee een pamflettencampagne tegen het bewind van Adolf Hitler in het leven roept aan de universiteit van Munchen. Hoewel daar geen grootste daden bij komen kijken, is het een bijna hoopvol stemmend hoofdstuk uit de Tweede Wereldoorlog. Enkele jongeren die vinden dat hun land en zijn leiders compleet het spoor bijster zijn en besluiten die boodschap met zoveel mogelijk anderen te delen, gebruikmakend van de beperkte middelen van die tijd. Een moedige daad die niet zonder gevolgen blijft: het repressieapparaat komt De Witte Roos op het spoor en laat zich van zijn meest meedogenloze kant zien.
Inge Scholl, zus van Hans en en Sophie, schreef met De Witte Roos het verhaal van de verzetsgroep van haar familieleden neer en diende daarmee als inspiratiebron voor verschillende verfilmingen, waarvan Sophie Scholl door Marc Rothemund uit 2005 de bekendste is. Die prent diende, afgaand op plaat 46, zichtbaar als inspiratiebron voor Oorlogsvrouwen 2, maar heeft in die strip echter geen waardige adaptatie of zelfs maar gelijkgestemde ziel gevonden.
Via een eerder vergezochte hedendaagse link wordt naar De Witte Roos gekeken, via de kapstok van een spionne die in de groep infiltreert. Dat maakt de afstand met het gebeuren echter zo groot, dat het bijna onmogelijk is betrokkenheid te voelen bij wat gebeurt, zelfs op de meest dramatische momenten. Aan die afstand wordt nog bijgedragen door de houterige tekeningen van Veber.
Apathisch een stripverhaal uitlezen waarin nazi’s en hun schrikbewind geen kleine rol spelen, is een gebeurtenis die tot nadenken stemt. Ofwel heeft ondergetekende net iets te veel Sophie Scholl gelezen en gekeken -ergens in de Leuvense archieven moet een paper te vinden zijn- ofwel is dit echt een van de minst geslaagde manieren om geschiedenis over te brengen. Aangezien een boeiend verhaal altijd met een nieuwe, interessante invalshoek te benaderen valt, lijkt het er op dat het om dat laatste gaat. En dat is zeer jammer, want dit is een verhaal dat het verdiend om algemeen bekend te zijn, de naam Sophie Scholl zou gerust zo vertrouwd mogen klinken als die van Anne Frank. Alleen: dan moet iemand haar het podium geven dat ze verdient.
