Vlotte, maar soms ook loeiharde jazz met een rockicoon als nederige zanger: je kan niets anders verwachten dan een steengoed optreden. Enkel jammer dat het publiek er als een hoop levenloze stenen bijzat.
Je zit in een gezellig ingerichte theaterzaal. De bar is vrij, de sfeer huiselijk, de band speelt muziek die smeekt om stuiptrekkende hoofdbewegingen en stampende laarzen en de solo’s zijn met momenten zo indrukwekkend dat je al klappend wat extra bemoediging zou toeschreeuwen. En toch doe je niets. Wat is er misgegaan waardoor Mauro Pawlowski lekker ironische sneden uitdeelt aan het publiek? Uiteindelijk bedankt hij het publiek toch “om… op te komen. Dat is wat een publiek moet doen: opkomen, betalen, zitten, applaudisseren…” Zoals het een goed publiek betaamt, wordt er vriendelijk gelachen, geapplaudisseerd en gewoon stilzwijgend en onbewogen verdergestaard.
Tegelijkertijd staat op het podium jong jazztalent zich de ziel uit het lijf te spelen. Bram Weijters speelt vlot lage akkoorden op een vleugelpiano met zijn linkerhand terwijl hij soleert met ruizig verbogen klanken op een kleine Fender Rhodes – denken we toch – die rechts van hem staat. Hij krijgt subtiele blikken en aanwijzingen van de saxofonisten, Lander Van den Noortgate en Andrew Claes, tijdens hun hecht samenspel. Hecht, niet enkel harmonieus, maar ook door net een half nootje van elkaar te spelen en zo een vloeiende melodie subtiele nuances bij te zetten. Wanneer ze afzonderlijk spelen is het vooral de expressieve kracht van de saxofoon die opvalt. Het gaat hier niet gewoon om noten in een solo, maar om schreeuwen en geneurie.
Ook contrabassist Janos Bruneel volgt de blikken van sax en drum om de vrije ritmes op het juiste moment bij te staan met langgerekte basnoten, en zijn solomoment toont aan dat ons van hem de komende jaren nog veel basvirtuositeit te wachten staat. Alles wordt gedragen door de strakke en vrije drum van Frederik Meulyzer, die vaker de band leidt dan begeleidt. Hamster Axis of the One-Click Panther heeft als band een speelsheid over zich, die zich tijdens intense focus van moeilijke passages laat blijken door samenzweerderige oogbewegingen, sprongetjes en gelach bij het einde van een nummer. Het gaat om muziek met veel subtiliteiten en varianten op akkoordenwisselingen, geen gemakkelijke nummers om te spelen, maar heel natuurlijk gebracht, met veel plezier. Dat plezier uit zich iets geheimzinniger bij Mauro Pawlowski dan bij de rest van de band.
Pawlowski zingt weloverwogen en vaak hilarisch serieus de grappige nonsens/oneliners van Peter Houben en geniet van een afstandelijk ironische houding met humor in kleine dansbewegingen en absurde mopjes als bindteksten. In elk nummer geeft hij wel een signaal naar het publiek toe om schaapachtig mee te klappen tijdens een nummer, of uitbundig te applaudisseren na een solo of tussen twee nummers in, maar voor de rest in stilte te zitten. Deze beleefde conventies worden dan ook grotendeels nageleefd. Zijn we futloos omdat we ons bevinden in een theaterzaal met een donkere zaal en een belicht podium, waardoor we ons als onbeweeglijke voyeurs kunnen gedragen, en zou het dan anders zijn in een andere zaal? Of zitten we stil omdat we naar jazz luisteren? We zijn allemaal even schuldig: zolang er niemand is die vooraan rechtstaat en danst, zal er niemand anders zijn die het doet.
Als afstandelijk publiek genieten we niet per se minder van een optreden, want live klinkt Hamster Axis of the One-Click Panther & Mauro Pawlowski nog beter dan op plaat. Toch is het leuker voor een band om op te treden voor een publiek dat mee opgaat in de muziek. Als er een te grote afstand is tussen band en publiek, wordt afstandelijkheid simpelweg afwezigheid. Laten we bij zulke sterke optredens tenminste aanwezig zijn.
Hamster Axis of the One-Click Panther & Mauro Pawlowski Plays the Peter Houben Songbook speelt vanavond in Nijdrop in Opwijk en op 18 april in het Concertgebouw in Brugge.
