Sleater-Kinney :: 21 maart 2015, Trix

Toen we Trix afgelopen weekend betraden, waren de Twittervogeltjes die die dag fel over-en-weer tjirpten over overdrijvende vrouwen en onvriendelijke mannen net hun nest in gehupt. De vraag die aan onze lippen hing toen Sleater-Kinney zich aandiende: zouden de punkdames een knuppel in het hoenderhok gaan gooien?

’t Is het seizoen van socio-politieke vibes op en rond het podium. Killer Mike, het lichamelijk meest prominente deel van Run the Jewels, gaf eind november voor een optreden een bewogen speech over het schietincident in Ferguson, Kendrick Lamar kreeg vorige maand van Azealia Banks en Kid Cudi de wind van voren voor zijn uitlatingen over diezelfde gebeurtenis, en Viet Cong mocht het podium niet op omdat iemand aanstoot nam aan hun naam. Sleater-Kinney, dat lang geleden opborrelde uit de opstandige subcultuur van riot grrrls en zich opwierp tegen seksuele ongelijkheid, hield het in Antwerpen kort en diplomatisch op een “We’ve still got things to say about this world”.

Ze hadden immers tijd noch adem te sparen voor beschouwingen over deze en gene krantenkop. Aan een verschroeiend tempo brandden Corin Tucker, Carrie Brownstein en Janet Weiss door achttien nummers heen, en in de bisronde joegen ze er nog eens zes door. Openingsschoten “Price Tag” en “Fangless” ketsten wat af, maar “Oh!”, de eerste van vóór Kinney’s schijndood, deed ons ongecontroleerd bloeden. Onze witte vlag mocht niet baten, want Weiss had haar drumsticks al gewet voor het volgende snelvuur.

Van het jarenlange spagaat tussen The Woods en comeback-album No Cities To Love viel ook bij Tucker en Brownstein (beiden zang en gitaar) weinig te merken. Met begeesterde handgebaren die ze naadloos uit de snaren van haar gitaar pulkte, voorzag Brownstein de hele zaal van mentale samenvattingen van haar teksten. Take note, mevrouw Crevits. En tijdens “Gimme Love”, de eerste bisser, werden wij verliefd op Tucker. Met dat verlokkelijke jurkje, acrobatisch wenkbrauwwerk en vooral met die stem van haar, die op zichzelf meer persoonlijkheden heeft dan alle ex-lieven op deze planeet samen. Corin Tucker: schattig, stoer, en in onverschillige verwachting van een pakketje liefdesbrieven.

De liedjes zelf? “What’s Mine Is Yours” groovede een eind weg, en nieuwkomer “No Anthems” bevestigde als strakke party anthem. Maar als puntje bij paaltje komt, zijn het toch “Entertain”, “Dig Me Out” en “One More Hour” die het felst doen perspireren. En dan kwamen er nóg wat liedjes. “Rollercoaster” is onze nieuwe guilty pleasure, “Bury Our Friends” is nog zoveel leuker als je het in gezelschap kunt doen, en de parlando van “Get Up” reciteren we tijdens de eerstvolgende poolparty vanop de springplank. In die daverend snelle salvo’s van nummers bleken de nieuwe songs heel goed te rijmen met het oudere werk. Goeie bal van Sleater, want de jongste nummers hebben toch een ander profiel.

Wat zich één enkele keer opdrong, was het gevoel dat de band een victorierondje aan het afleggen was. De thank you’s hoeven niet uit de grond van je hart te komen, maar laat ons wel voelen dat je voor ons speelt. Sleater-Kinney had geen knuppel mee, maar wel punk. Stevige, ráke punk, die dagenlange katers garandeert. En wij overdrijven niet.

aanraders

verwant

Sleater-Kinney :: Live In Paris

Eddie Vedder vergelijkt Corin Tucker en Carrie Brownstein van...

Sleater-Kinney :: No Cities To Love

Olympia, Washington krijgt een oprisping: Sleater-Kinney. No Cities To...

Sleater-Kinney :: 27 mei 2006, Botanique

Sleater-Kinney staat geprogrammeerd op het prestigieuze All Tommorow Parties-festival...

Sleater-Kinney :: The Woods

Vergeet hysterische wijven als Alanis Morissette en Meredith Brooks,...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in