Nick Cave tourde ooit onder de naam “Nick Cave: Man Or Myth?”, maar deze spreuk had evengoed over Joshua Tillman, alias Father John Misty, kunnen gaan. Zich van niemand een lor aantrekkend, walst hij dezer dagen op hoogst eigenwijze manier doorheen de popmuziek, en dat kon ook het publiek van de Botanique afgelopen woensdag met open ogen aanschouwen.
Vanaf het moment dat hij tijdens opener “I Love You, Honeybear”, titeltrack van de eerder dit jaar uitgekomen fantastische tweede plaat, het podium opkwam en meteen rond zich heen danste, werd meteen duidelijk dat de man niet van plan was zich verlegen achter zijn microfoon te verbergen. De oude, introverte singer-songwriter is dood en begraven, en Tillman was woensdag half demon, half Las Vegas act. Nu eens kroop hij op de basdrum, om vervolgens weer als een slang over het podium te rollen. Een hele set lang zou hij amper twee minuten op dezelfde plaats blijven staan. Rustig opbouwen zat er niet, en al vanaf het eerste nummer zette Tillman de Orangerie in vuur en vlam. Meteen viel ook weer op hoe krachtig de stem van de man wel niet is, wat tot vocale capriolen leidde waar de oude Tillman zich nooit aan zou wagen, maar die je nekvel wel anderhalf uur stevig vasthielden.
Ook een sensueel “Strange Encounter” en “True Affection” hielden de vaart erin, waarna met de prachtsong “Only Son Of The Ladiesman” ook meteen nog eens een hoogtepunt van die eerste plaat, Fear Fun,werd bovengehaald. En zo ging het verder van het ene prachtnummer naar een volgend hoogtepunt: “When You’re Smiling And Astride Me”, “The Night Josh Tillman Came to Our Apartment”, “Chateau Lobby”, “Hollywood Forever Sings” en “Funtimes In Babylon”. Tillman was voortdurend de charmante dansende duivel, die nu eens zalfde en dan weer sloeg, en het enige wat je kon doen was het allemaal grijnzend aanzien. Het publiek at ondertussen met veel plezier uit zijn hand. De zanger zou op gepaste momenten ook de beste stand-up comedian in zich boven halen om het publiek op een royale dosis (cynische) grappen en grollen te trakteren, alsof zijn teksten nog niet genoeg bewijzen dat de man op de eerste rij stond toen de porties zwarte humor uitgedeeld werden.
Wie Father John Misty er echter van wil beschuldigen enkel uiterlijk vermaak te bieden, kreeg woensdag het overdonderende bewijs dat de man wel degelijk ook oerdegelijke parels van songs schrijft waar muzikaal geen speld tussen te krijgen is. De muzikanten achter hem lieten muzikaal nauwelijks steken vallen en elk instrument kende nauwgezet zijn plaats. “Nothing Good Ever Happens At The Goddamn Thirsty Crow” en “Funtimes In Babylon” kregen zo een prachtige lapsteel mee, en in “This Is Sally Hatchet” maakte een vinnige gitaarsolo het mooie weer. Na een fantastische “Holy Shit” zette Tillman nog even het concept bisnummers te kakken (” Misschien speel ik nu de hit die op mysterieuze wijze nog niet is opgedoken in de reguliere set”), waarna hij “Bored In The USA” inzette, weliswaar zonder lachband deze keer. Afsluiten deed hij met een prachtig “Everyman Needs A Companion”, maar niet vooraleer eerst op sublieme wijze “I’m Your Man” te coveren, een song waarvan Father John Misty de ultieme verpersoonlijking is en die misschien wel het beste vat waar de man tegenwoordig voor staat. Father John Misty zette zo een punt achter een overweldigende avond die de Botanique in extase achterliet. Dit soort concerten valt maar met één woord te omschrijven: subliem.
