Een gevoel van dreiging en beklemming loert onafgebroken om de hoek, elk morzeltje troost en empathie is ongegrond, de kop zit vol onrust en de huisdieren reageren schichtig. Depth Charged, het vijfde soloalbum van de Franse technogod Terence Fixmer, is een van die platen waarvan je achteraf dient te bekomen.
Wie EBM of Electronic Body Music zegt, denkt aan wegbereiders als Kraftwerk, Front 242, Nitzer Ebb, DAF, Die Krupps of Throbbing Gristle. Ook Rijselnaar Terence Fixmer is fan van het genre en sleutelde vanaf het eind van de nineties gestaag aan zijn eigen variant, de Techno Body Music. TBM, een kruisbestuiving tussen techno, industrial en EBM, kwam tot haar recht op zijn debuutalbum Muscle Machine en Fixmer kreeg rond de eeuwwisseling enige bekendheid met zinderende rechttoe rechtaan nummers als “Electrostatic” en “Armée des Ténèbres”. De pompende, opzwepende, zieke dreunen van zijn eerste platen heeft hij wat achterwege gelaten, en op de daaropvolgende albums kwam ruimte vrij voor meer verfijning en meer ambient en drone-elementen. Maar de sound blijft ongenadig, strak en eigenwijs. Aan herkenbaarheid boet Fixmer geenszins in.
De Noord-Fransman ging bovendien in zee met Nitzer Ebb-frontman Douglas McCarthy onder de naam Fixmer/McCarthy, een alliantie die in 2004 het strijdlustige EBM-album Between The Devil … opleverde , vier jaar later gevolgd door Into The Night. En Fixmer blijft daarenboven een gerespecteerd protagonist in de technoscene die tal van kloeke remixes van elektronicagrootheden als The Neon Judgement, Sven Väth, DJ Hell of Dave Clarke op zijn naam heeft staan.
De technomaestro maakt meteen met opener “Ellipse”, log en naargeestig, duidelijk dat dit geen album is voor — dan heeft u Sven Van Hees nodig — tropische stranden, bikinimeiden en flegmatiek genip aan cocktails. Het is ook allesbehalve — jazeker, proef op de som genomen, en daarvoor moet u zich tot Pantha du Prince wenden — muziek om op te vrijen. Dit wordt een plaat die beloert, besluipt en onverhoeds bespringt, om daarna nooit meer los te laten. En er is een tijd om dit album af te spelen: bij herfstige valavond.
Deze plaat verklankt zowat de paranoia van een Philip K. Dick-roman. Doorheen de nummers zwerven unheimliche geluiden, die u, zoals in “Beyond”, zowel onder de koptelefoon als op de dansvloer, in trance zullen brengen. Atmosferisch bij momenten (“Purity”), maar grotendeels gevuld met dancefloor killers, dit Depth Charged. “Fleeting Beauty” ondergaat u als een landing van een ruimteschip maar één ding staat vast: de aliens hebben allerminst goede bedoelingen. Het verstikkende “Unforeseen,” met die met de precisie van een hartchirurg ingeweven spookachtige, bevreemdende soundscapes, versterkt in de verbeelding taferelen van uitgestorven wereldsteden en de alleenheerschappij van een robottenleger in een universum waarin God dan toch een totale farce bleek te zijn, waarna de grimmigheid met “Inside Of Me”, gedijend op een onvervalst “Hitchcock meets The Terminator”-gevoel, op de spits wordt gedreven.
“I wish to weep / but sorrow is stupid / I wish to believe / but belief is a graveyard”, Charles Bukowski verwoordt perfect hoe dit album aanvoelt. “Thoughts” is een (vergeefse) poging tot enige nostalgie, ja zelfs blijmoedigheid en sluitstuk “Elevation” lijkt stoom af te blazen en ademruimte te bieden om uit de post-apocalyptische nachtmerrie te ontwaken, maar het valse gevoel van rust wordt onverhoeds de strot doorgebeten door met een van elke emotie ontdane baslijn uit te halen.
”Myself, I’d like to say: thank you very much to Kraftwerk. Thank you for the opportunity to grow up with your music. When I wanna relax, when I wanna watch the sunset, when I just wanna drive my car for a long straight distance really fast, that’s my music that I need to rejuvenate myself from all the bullshit out here in the world. I need to remind myself of the level of quality that once was. And I will say for any young people today: you really need to turn off the computer and the tv for a little while and just close your eyes and see what you see, because you just might see yourself.” , deze ware slotwoorden in de documentaire Kraftwerk – Pop Art kwamen van Detroit techno-pionier Derrick May. U bent gewaarschuwd, maar sluit nu toch maar even de ogen bij dit technoalbum: Depth Charged is geen plaat die u met een behaaglijk gevoel achterlaat. Terence Fixmer laat met zijn meesterlijke cyborgmuziek in zijn duistere ziel, een krocht van angst, pijn en uitzichtloosheid, kijken en bevestigt en passant zijn status van technogrootheid. C’est super, monsieur Fixmer.