De Amerikaanse stonerformatie Elder viert volgend jaar zijn tienjarig jubileum maar het gelijknamige debuut en de opvolger Dead Roots Stirring van 2011 zijn volledig aan ons voorbij gegaan. We horen al denkbeeldige boze tongen zich in onze oren kronkelen bij het uiten van deze woorden. Want het is gewoon ondenkbaar dat een fan van het genre deze band niet kent. Gelukkig werd Lore op de valreep door een gulle hand in onze schoot geworpen opdat we hem nog snel aan onze eindejaarslijst kunnen toevoegen.
Laat het frivole gitaarriedeltje waarmee “Compendium” de plaat opent u vooral niet op het verkeerde been zetten; Elder weet wel degelijk wat loodzware riffs zijn en hoe ze uit een gitaarbox gejaagd moeten worden. Wat meteen opvalt tijdens de eerste luisterbeurt van dit nieuwe epos is hoe gevarieerd en open de muziek van dit trio klinkt. Een snelle rondgang op het internet via tal van zoekmachines leert ons dat de band in het verleden veelal onder de noemers doom en sludge geplaatst werd. Wat sludge betreft; volledig akkoord. Doom? Sporadisch ja, maar niet echt. Wanneer de term doom als een doodsklok op een mistig kerkhof van zich laat horen, passeren automatisch namen als Black Sabbath, Anathema, Sunn O))) en Candlemass de revue. Met het schaamrood op de wangen nogmaals toegegeven dat we het oudere werk van Elder niet kennen, vinden we – in het geval van Lore – de vergelijkingen met voornoemde bands nogal vergezocht. De plaat heeft zijn duistere, logge momenten en hoewel elk van de lang uitgesponnen nummers – met uitzondering van “Deadweight” die 30 secondjes tekort komt – zonder problemen de kaap van 10 minuten en meer haalt, is er nergens ruimte gehouden voor tergend trage, simplistische en repetitieve gitaarpartijen.
Integendeel; de vijf nummers die Lore rijk is, klikken naadloos in elkaar en vormen een uniek hoorspel dat mythische proporties aanneemt en zich tot een zwaardere vorm van postrock ontplooit. Waar doommetal de luisteraar met weemoedigheid naar ongekende dieptes wil sleuren, tilt Elder naar nieuwe hoogtes, ver over berg en dal heen. Een dood moment valt er simpelweg niet te bespeuren en alles klinkt hoopvol en emotioneel geladen als een waar avontuur. Hoewel stoner/sludge alsmaar meer een geliefkoosd genre begint te worden, is onderlinge variatie meer dan eens een gemis in het milieu en wordt er vooral gerekend op het opzwepende karakter van de bulderende snaren die tegen de fretten kletteren. Elder heeft dit kennelijk begrepen. Met de titeltrack wordt zelfs progmetal onder de witbebaarde kin gekieteld en toont hij aan dat zijn geluid zelfs instrumentaal, niet als een paal, maar als een zuil boven water blijft staan. Dit gezegd zijnde kan men zich de vraag stellen of Lore misschien zelfs beter geweest zou zijn zonder vocalen.
Er is helemaal niets mis met de zanglijnen van gitarist Nick DiSalvo en hij weet ook perfect wanneer de nummers ernaar vragen of net niet. Maar zijn stem mist de eigenheid en power om het imposante karakter van de muziek volledig tegemoet te komen. Moest Lore een volledig instrumentale plaat geweest zijn dan zouden we de zang wellicht niet gemist hebben. Mocht het trio ervoor gekozen hebben elk een deel van de zangpartijen voor zijn rekening te nemen – net zoals bands als Burst en Mastodon dat doen – dan had het brede, kleurrijke pallet een betere omkadering gekend en had het geheel zowaar nog grootser kunnen klinken. Maar goed, perfectie bestaat nu eenmaal niet en de prachtige uitvoering van de LP-versie – met verwisselbare hoezen – laat het mijmeren abrupt ophouden. Wie zegt overigens dat ons miezerige brein die sensatie had aangekund?
