- FKA Twigs :: LP1 Wie met boeiende r&b en creatieve bijhorende videoclips zelfs de grootste haters (mezelf inbegrepen) over de streep weet te trekken, verdient een hele grote pluim. De Britse Tahliah Barnett, voormalig danseres en slangenmeisje, verleidt met stotterende drums en bliepjes, sensuele zuchtjes en synths en een verrassend goede stem. Beluister eerst het sensuele “Two Weeks” en “Closer”.
- Lana Del Rey :: Ultraviolence Wie erin slaagt alle poeha en marketing rond haar persoon even te vergeten, kan niet anders dan toegeven dat er wel degelijk talent schuilt in Del Rey (en haar team). Een zekere portie melancholie en theatraliteit wordt ook nu niet geschuwd, maar dat resulteert in enkele prachtnummers als “Brooklyn Baby” en “West Coast”.
- Perfume Genius :: Too Bright Wentelde Mike Hadreas, verlegen homo en pedofilieslachtoffer, zich op zijn vorige albums nog volop in de gebroken slachtofferrol, dan mag het nu allemaal wat krachtiger. Het onweerstaanbare “Queen” mag zich tot een van de beste nummers van 2014 kronen. Probeer maar eens niet mee te zingen met lyrics als “Don’t you know your queen” en “No family’s safe when I sashay”. Zeer moeilijk.
- Coeur De Pirate :: Trauma De makers van de Canadese ziekenhuisserie Trauma schakelden voor de soundtrack van het tweede seizoen de hulp in van Coeur De Pirate. Het resultaat is een handjevol betoverend mooie covers van artiesten als Tom Waits, Bon Iver, Amy Winehouse, The Libertines, Patrick Watson, The National en Nancy Sinatra. Met haar schattige Franse tongval toont Béatrice Martin hoe je een song respectvol herwerkt zonder te verzuipen in een zelf gecreëerde poel van stroperigheid. Move over Birdy.
- Grouper :: Ruins Geen lachebekje deze Liz Harris. Voorzichtig aangeslagen pianotoetsen, enkele natuurgeluiden, een fluisterend, broos stemgeluid dat boven de noten zweeft en een elf minuten durende etherische soundscape als tussendoortje, meer hebben de nummers niet om het lijf. Gefundenes Fressen voor melancholici die zich voorbereiden op een winterslaap. Graaf je in als een bergmarmot, schakel je metabolisme een tandje terug en laat je pas wekken wanneer het ijs is gesmolten.
- Roÿksopp & Robyn :: Do It Again > Dansen, dansen, dansen! Toch allerminst op de titeltrack, die wordt geleverd met zware elektronische beats en bijhorend stroboscoopgeflikker. Vergeet echter de andere nummers niet: het tien minuten durende openingsnummer “Monument” is hypnotiserende, donkere slaapkamerpop die het best tot zijn recht komt in het schijnsel van het maanlicht.
- The Antlers :: Familiars
Silberman zingt nog steeds met een krop in de keel en happy campers zullen The Antlers misschien nooit worden, maar toch schijnt er (vooral in de teksten) al wat meer hoop en zonlicht door in de langzaam voortschuifelende sfeernummers vol subtiel aanwezige blazers.
- Adrian Crowley :: Some Blue Morning Onze favoriete singer-songwriter annex brommende bariton is terug met alweer zijn zevende studioalbum. Crowley wordt vreemd genoeg en volledig onterecht al eens over het hoofd gezien. Met composities die tegelijk dromerig en episch aandoen zit hij er deze keer nochtans boenk op. Voor zwarte raven die Nick Cave en Leonard wat rust willen gunnen.
- Pharmakon :: Bestial Burden Op zijn best klinkt Bestial Burden als een zak vol frustraties, fysieke en mentale kwelling en een hoop onaangename emoties die moeilijk te benoemen vallen. Deze cocktail van noise, elektronica en de afschrikwekkende doodsreutel van zangeres Margaret Chardiet is de meest duistere trip die we dit jaar ondernamen. Genieten.
- Angel Olsen :: Burn Your Fire For No Witness De introspectieve albums die ontstaan na een verpletterd hart en een periode van mentale transformatie zijn niet meer op een hand te tellen. Er zijn natuurlijk de prachtige verstilde nummers zoals “White Fire” (lijkt nog het meest aan een zeven minuten durende ode aan Leonard Cohen), maar er zijn óók gammele indiesongs als “Hi-Five” en “Forgiven/Forgotten” die allesbehalve droeftoeterig aandoen.
