Het aantal Watchmen die hun ‘Before’-behandeling kregen, bereikt stilaan een eindpunt. Na een zeer wisselend parcours, krijgen we met Silk Spectre een verademing voorgeschoteld. Maar toch nog lang niet het niveau van het origineel.
Darwyn Cooke leverde prima werk op z’n eentje met Before Watchmen: Minutemen. Deze keer, enkel als scenarist voor Silk Spectre, ligt het peil wat lager. Pas op: het verhaal is zeker niet slecht, zelfs boven het gemiddelde, maar het heeft niet de ballen of de actie die we in Minutemen kregen. In de plaats daarvan krijgen we een beeld van San Francisco in de jaren ’60, in al zijn intieme details.
Het verhaal begint met een generatieconflict tussen de nymfomane Sally Spectre en haar dochter Laurie Jupiter. De vader van Laurie is onbekend en moeder Sally ziet in Laurie haar geknipte opvolgster. Ze doet er dan ook alles aan om Laurie op deze taak voor te bereiden. Laurie besluit dan om met een jongen uit de buurt weg te lopen van huis. Ze belanden in San Francisco, waar ze in een pseudo-artistieke commune terecht komen en waar de hallucinogene drugs welig tieren. Brave Laurie probeert de eindjes aan elkaar te knopen als serveerster. ’s Nachts ontwikkelt ze zich echter meer en meer tot de geel-zwarte superheld Silk Spectre. In die hoedanigheid komt ze steeds meer achter de motieven van ‘the Chairman’, een louche onderwereldfiguur die via rockgroepen zijn drugs probeert te slijten. Hallucinogenen die fatale neveneffecten blijken te hebben. Haar vriend wordt het slachtoffer van een overdosis, maar overleeft.
Op dat moment komt Eddie Blake op de proppen. Hij moet van de oude Sally poolshoogte komen nemen in San Francisco. Hij zorgt ervoor dat het vriendje van Laurie van het toneel verdwijnt, met een gevoelige afscheidsbrief. Intussen maakt Laurie kennis met de (veel jongere versies van) de Watchmen en wordt ze meteen toegelaten tot de groep. Maar vanaf dan krijgt het verhaal een Amerikaanse moraalbehandeling. Sally krijgt spijt over hoe ze haar dochter al die jaren behandelde en alles loopt een beetje uit op een sisser.
Het begon nochtans beloftevol. Sally Spectre maakte tot nu toe, naast Minutemen, het meeste kans om een langer bestaan te leiden als comic. Het kige einde trekt hier echter een streep onder. Cooke heeft duidelijk z’n personages ingestudeerd en maakt er een geloofwaardige prequel van. Daarnaast slaagt hij er samen met Amanda Conner in om de geest van het origineel verder te zetten zonder te kopiëren. Lijnvoering en inkleuring zijn veel moderner en strakker. Maar de indeling van de pagina’s en de verschillende oogpunten op de actiescènes komen rechtstreeks uit de originele Watchmen van Gibbons en Moore. De LSD-hallucinaties zijn heel filmisch opgevat en werken ook. Het contrast met de donkere misdaadscènes kon niet groter zijn. Dit komt wel de leeservaring ten goede. Ook de cover is van een heel andere strekking dan de eerdere Before Watchmen-delen. Veel gestileerder en aantrekkelijker om het boek open te slaan.
Ook hier kan de Watchmen-adept een quizje met zichzelf voeren wat betreft de knipogen naar Watchmen. Dit ligt uiteraard iets minder voor de hand voor de leek. Maar die krijgt er een fijn leesbare strip voor in de plaats met jammer genoeg een slap einde.
