De gestage opmars van Dans Dans is een van de meest fascinerende van de laatste jaren. Een kleine drie jaar geleden met die titelloze eerste al behoorlijk indrukwekkend in Gent, maar bij momenten overstemd door het gewauwel van een publiek dat ongeduldig wachtte op de headliner. Niet veel later, en met een tweede album onder de arm, al opgewassen tegen het buitenlandse geweld van The Bad Plus en Ceramic Dog. En nu helemaal alleen heer en meester in een volgelopen Handelsbeurs.
Het pas verschenen derde album 3 is niet zozeer een breuk met, of variatie op voorganger I/II, maar een verdere uitpuring én verrijking ervan. Hoorde je bij de voorganger vooral de verschillen tussen de songs, iets dat vermoedelijk ingegeven werd door de diverse bronnen van de composities, dan is het bij het recentste album, dat gedomineerd wordt door eigen werk, net de homogeniteit die sterk opvalt. 3 is het meest coherente album van de band, het voelt aan als een ononderbroken verhaal. Dans Dans presenteerde in een volgelopen Handelsbeurs z’n volledige nieuwe album, voegde er en passant nog wat ouder materiaal aan toe en vulde meer dan zeven kwartier op een niveau dat weinigen gegeven is. Nationaal of internationaal.
Met “Zephyr” heeft de band alleszins een nieuwe “Au Hasard” te pakken: een lepe binnenkomer die wel een aanzet geeft, maar heel wat van de rijkdom en variatie nog achter de hand houdt. Maar het is daar dat meteen al de souplesse van het trio opvalt. De driehoek van de hoes kan niet anders dan de eenheid van Bert Dockx, Fred Jacques en Steven Cassiers in de verf zetten, en zo staan de muzikanten ook opgesteld. Met twee leden vooraan, geruggensteund door een drummer die het sluitstuk van de gelijkzijdige driehoek vormt. Het hele concert door stonden de drie naar elkaar gericht of hielden ze elkaar in het oog. Niet uit pose of verlegenheid, maar de wil om te blijven communiceren.
Een tijd geleden verscheen in De Morgen een alarmerend verslag over het korte bezoek van Dans Dans aan Londen. De groep werd daarin voorgesteld als een huwelijk dat op knappen stond, een band aan de rand van een zenuwinzinking. Toen we Dockx twee dagen na het verschijnen ervan ontmoetten voor een gesprek (binnenkort terug te vinden op deze site) bleek dat dat hoofdstuk al verwerkt was. Alles was uitgesproken, de band speelde intussen een paar uitstekende, geruststellende optredens en had er zin in. Dat spelplezier, maar ook de honger en het comfort van samen te kunnen spelen met gelijkgezinden, dat spatte van het podium.
Zelden zo’n knap uitgebalanceerd concert gezien, dat bewoog met een machtige eb/vloed-dynamiek, slingerde tussen kale muzikale woestenij en uit z’n voegen barstende inspiratie. Van samenzweerderig gefluister tot creatieve explosiviteit. Het kringelende “Take A Close Look” met die valse stops bracht de zaal voor het eerst aan de kook en kreeg meteen opvolging door het compacte, rollende “Coffee Grounds”, waarin Dockx sterker dan ooit naar Ribot verwees. Wat hij daarna zoal uit de gitaar perste, wrong, kneep en kringelde tartte bij momenten de verbeelding: huilende emotie, verschroeiende noise, kromme skronkuitspattingen, gierende psychedelica, verbasterde blues, het zat er allemaal in.
Maar Dans Dans was ondanks die opvallende frontman die er eigenlijk geen is, en weinig meer nodig heeft dan een “Goedenavond” en “Hallo”, meer dan ooit een vat vol beweging, waarin Jacques en Cassiers met bas en drums, maar ook effecten, toetsen, allerhande percussie en elektronica al net zo’n groot aandeel hadden in de rijke klankkleur van het concert. Na een voorzichtend aftastende versie van Ellington’s lyrische “Fleurette Africaine”, pakte het trio uit met de meest indrukwekkende versie van “Gazelle” die we al hoorden, voorzien van een elektrische spanning en elektronische ruis. “Freedom Suite” zette als vanouds de poort wagenwijd open voor uitgebreid geïmproviseer, terwijl de aanzet van “Miraggio” dan weer werd gedomineerd door de krakende effecten van Cassiers’ elektronische drum pads.
Het was echter nog niets in vergelijking met de surreële versie van “Memento Mori” – donker, sloom slepend, onheilspellend pruttelend, een hoorspel van een op hol geslagen verbeelding. Met “Bloed En Dromen” werd teruggekeerd naar melodie en weemoed, maar vooral toch ook kracht, met een eensgezinde aanval die herinnerde aan de stootkracht van Zorns “Idalah-Abal”, uitgevoerd door Electric Masada. En dan gebeurde het afsluiten met een sinister kronkelend “Waterpoort”, terug naar de sfeer van de start. Een even gewaagd als logisch eindpunt.
De verbluffende bisronde werd op zijn beurt aangezet met een zoveelste piek. Op 3 fungeert “Htes To Vradi Sto Teke Mas” als een mysterieuze, haast impressionistische afsluiter. Live ontpopte het zich, mede door de prachtige visuals (die doorheen het concert knap inspeelden op de muziek), tot een geïnspireerde versie van de rebetika die tintelde tot in de kleinste details en o.m. door een strijkstok op de gitaar een eindeloos uitbreidende gelaagdheid kreeg. Geen idee hoe lang het duurde (een minuut of tien, twaalf?), maar het was opmerkelijk hoe zo’n eigenaardig stukje auditieve cinema plots de hele zaal in z’n greep kreeg. Het occasionele gewauwel of de beurtrollen om drank bij te halen leken plots volledig op te houden. Machtig.
Daarna liet Dans Dans horen dat het intussen is uitgegroeid tot een band die ook publiekslievelingen mag en kan uitspelen. Zowel “The Sicilian Clan” als “Au Hasard” werden onthaald op enthousiast herkenningsapplaus en uitgevoerd alsof het volledig nieuw materiaal betrof: fris, gedreven, geïnspireerd. Maar dat kon je dan ook zeggen over het volledige concert. Het was een triomf van de eerste tot de laatste minuut en vermoedelijk het beste concert dat we al zagen van de band. Dat het dan ook nog eens plaatsvond voor zo’n talrijk opgekomen publiek zadelde je op met het gevoel dat dit een cruciaal scharniermoment, een referentiepunt, was. De lat ging omhoog en zowel op als voor het podium leek dat snel door te dringen. Geen idee waar dat nog naartoe gaat.
