Lies Steppe was bij de meerwaardezoeker al langer bekend als begeleidende stem bij menig Canvas-documentaire en – vooral – als sterke vrouw achter fijne radioprogramma’s als Neve en Laika op Klara. Samen met Mauro Pawlowski en Philippe Cortens stuurt ze tegenwoordig elke maandagavond avontuurlijke muziek de ether in tijdens Late Night Laika. Daarnaast is ze met partner Patrick Steenaerts (Yevgueni) de spil van Steppe, het muzikale project waarmee ze samen op zoek gaan naar warme popmuziek met de nodige diepgang.
Het titelloze debuut werd goed ontvangen en vooral “My Dark Companion”, een breekbaar duet met Mauro Pawlowski, kon op veel bijval rekenen. Ook Jef Neve droeg zijn steentje bij, maar dit keer valt er naast een bescheiden bijdrage van Daan weinig bekend volk te bespeuren. Niet dat het nodig was, want Still is een stevige stap voorwaarts en heeft ten opzichte van het sterke debuut aan karakter gewonnen. Elk nummer staat er en de stem van Lies Steppe klinkt zelfzeker en krachtig, maar tegelijk ook breekbaar en fragiel. Luister bijvoorbeeld naar “Break Away”, een nummer dat ze haast fluisterend inzet en waarin zelfs het dromerige refrein bewust sober wordt gehouden. Daartegenover staat dan weer All Is Real dat, steunend op een potige groove en dankzij de baritonsax, het meest opwindende werk van Morphine in herinnering brengt. Toegegeven, het was bij de eerste beluistering even slikken omdat het nummer vloekt met de rest van de plaat, maar het loopt als een trein en gaat live zeker vonken geven.
Het jazzy Truly is nog zo’n buitenbeentje, maar ook nu kan je niet anders dan meegaan in de aanstekelijke vrolijkheid die ervan afstraalt. De invloeden uit de jazzmuziek liggen er verder zelden vingerdik op, en de manier waarop er in Steppes stem echo’s van Billie Holiday verborgen zitten zijn subtiel en tonen vooral hoe ze met kleine details en zonder franje haar stem weet te kleuren. “Daydream”, de eerste single, is daar een perfect voorbeeld van en zet eenieder die zich (aan de hand van de sobere platenhoes bijvoorbeeld) verwachtte aan donkere melancholie meteen op het verkeerde spoor. Maar wie zich “Everyone Keeps Calling Your Name” van de vorige plaat nog herinnert, wist natuurlijk al beter. En als er al iets is dat wordt gemist op deze opvolger, dan is het misschien een evenknie van deze geweldige oorwurm, al komt “Somewhere Along The Way” aardig in de buurt.
Dat gitarist/toetsenist Patrick Steenaerts de andere sterkhouder is, blijkt uit de hoekige riff van “Somewhere Along The Way”, waarvan het refrein zich kan meten met het betere werk van Texas. De invloeden van de jaren ‘90 zijn dus sterk aanwezig, maar worden, zoals dat hoort, gekneed tot een eigentijds geluid. Steenaerts woog ook stevig door op de productie, die een gezonde affiniteit met Daniel Lanois niet kan verbergen (daar zijn de jaren ‘90 weer). Speels, dat wel, maar nergens te gepolijst of te gladjes. Alle nummers zitten bijzonder goed in elkaar en steunen zonder uitzondering op een geweldig refrein, waardoor ze na een tweede luisterbeurt al meteen heel vertrouwd aanvoelen.
Steppe maakte dus een sterke tweede, die speelt met contrasten en een perfecte balans weet te bewaren tussen donkere melancholie en opgewekte popsongs. Het is een combinatie die weinigen goed in balans weten te houden, en zeker geen hele plaat lang. Zonder franje en met bescheiden eenvoud maakt Still zich kenbaar aan de wereld en vraagt daarmee minder aandacht dan ze verdient. Een aanrader!
Wie Steppe live aan het werk wil zien kan dat de komende weken hier:
23 november / De Roma, Anwerpen
28 nevember / De Handelsbeurs, Gent
07 december / AB, Brussel
