Tijdens zijn eerste Belgische passage in jaren toonde Spoon twee gezichten in de Vooruit, schipperend tussen klasse en achteloosheid. Het weze de band helemaal vergeven, want zelfs op hun dooie gemak konden de Texanen steunen op een onweerstaanbaar oeuvre.
Releases van Spoon stelden nog nooit teleur. In de Vooruit had er dan ook waarschijnlijk niemand een probleem mee dat Spoon in de eerste plaats zijn laatste worp They Want My Soul kwam voorstellen. Opener “Knock Knock Knock” was helaas geen mokerslag, hooguit een vriendelijke tik op de deur. De groep oogde daarvoor te nonchalant en het geluid zat niet in balans, vooral te wijten aan materiaalpech alom (de roadie van dienst leek wel een zesde bandlid). Britt Daniel geven we graag als tip mee om gewoon ín de micro te zingen, dat komt de klank ten goede.
Eens orde op zaken gesteld, ging de aandacht gelukkig helemaal naar de muziek. Spoon is een klassieke gitaarband en slaagt er toch in een unieke sound voort te brengen. Britt Daniel liet zijn Fender Thinline bijten en snijden als geen ander. Bovenal wist de groep die heerlijk hoekige snedigheid te koppelen aan rasechte songs en sprekende melodieën.
Met een klassieker als “You Got Yr. Cherry Bomb” etaleerde Spoon voor het eerst in de set waarom ze in eigen land sant zijn. Noteer daarnaast “Rain Taxi”, “Do You” en vooral het groovy “Outlier”, misschien wel het hoogtepunt in de set. Het komt nog wel eens voor, een matige albumtrack die uit de toon valt door een koptelefoon maar live inslaat als een bom. En daarna régende het succesnummers. “Don’t Make Me a Target” was dan weliswaar een rommeltje, de Texanen weten duidelijk waar de klepel hangt en plukten gretig uit succesnummer Ga Ga Ga Ga Ga. Vooral “Don’t You Evah” was eentje om te onthouden.
Het recentste werk onderstreept dan wel dat Spoon erop blijft vooruitgaan, dit optreden was wat ons betreft vooral een ode aan gouwe ouwe Gimme Fiction, het miskende magnum opus van de band. Blij toe dat Spoon die mening deelt, het was genieten van “I Summon You”, “I Turn My Camera On” en vooral een dreigend “The Beast And Dragon, Adored”.
De zaal smaakte het als warme pap. Spoons brede oeuvre kent dan ook zoveel knallers (voeg daar zeker “Small Stakes” en publiekslieveling “The Way We Get By” aan toe) dat het optreden iets weg had van een best of. Simpel gesteld: Spoon was goed tot zeer goed. Ondanks een moeilijk begin toonde het vijftal zich als een groep in de fleur van zijn leven. Dat mogen ze gerust wat meer komen etaleren in ons Belgenland.
