Prince Roger Nelson heeft niet een, maar meteen twee nieuwe platen uit — overuren, kus van Jo Libeer en een bank vooruit — en dat is goed nieuws, want nooit heeft Prince platen gemaakt die volledig overbodig waren. Dat is ook nu niet het geval, al komt PLECTRUMELECTRUM aardig in de buurt. Maar straks meer daarover.
Want ARTOFFICIALAGE (7) is de echte Princeplaat, PLECTRUMELECTRUM (4) niet meer dan de toegift. En ARTOFFICIALAGE is funky, gevat, sexy en bij momenten ook alleraardigst. “’Breakdown”’ is zo’n hoogtepunt. Hoewel wat repetitief, is het een fantastische ballad, tekstueel raak: Give me back the time, you can keep the memories, subliem gezongen, geschreeuwd, gekweeld en gejammerd, en tout court een van Princes beste nummers van de laatste jaren. Ook “Cloud” is zwoel en opwindend, en hoewel Prince “Cloud” al 26 keer beter heeft gemaakt, hebben veel andere muzikanten hetzelfde trucje ook al 260 keer slechter uitgevoerd. De dialoog tussen 3RDEYEGIRL en Prince is een handleiding voor softporno, maar laat ook dat op geen enkel moment als verwijt gelden. Ook het op alle manieren suggestieve “Breakfast Can Wait”, sloom als een zondagmorgen, laat de hele r’n’b wereld in katzwijm achter. R. Kelly en consoorten omdat zij het nummer niet schreven, Rihanna en co omdat Come here baby, let me put you on your plate niet over hen werd neergepend.
ARTOFFICIALAGE (4) wegzetten als een meesterwerk is de waarheid echter ook oneer aandoen, daarvoor zijn er te veel songs die geen hoge toppen scheren, te veel cols waarop Prince niet als eerste bovenkomt. “U Know” en “This Could Be Us” zijn degelijk zonder goed te zijn, al zijn de eightieseffectjes in laatstgenoemde wel een stuk raker dan de manier waarop Prince er op de wakke intentieverklaring “Art Official Cage” mee omspringt. Die laatste is een flauw kletsje, op een ninetiesbeat die Prince nog ergens liggen had, aangevuld met een bestofte zak effectjes. Enkel de naar Daft Punk knipogende outro heeft potentieel, maar alles in acht genomen hebben we Prince toch het liefst bewapend met funkgitaren, de draken mag hij achterwege laten — zie ook “What It Feels Like”, maar beluister het niet noodzakelijk.
Ook “The Gold Standard” — een afrekening met moderne tijden, en “Time” — een aardige baslijn en de herinnering aan Wendy & Lisa, kort voor 3RDEYEGIRL die helemaal de kast injaagt, zijn degelijk zonder te excelleren. Nee, dan liever “Way Back Home”, die door een stevige drum voortgestuwde glorietocht van Princes falset. Prince funkt op ARTOFFICIALAGE vaker dan we de laatste tijd van hem gewoon waren, en dat is niet minder dan een zegen. “Affirmation 3” doet de plaat uitgeleide met etherische wijsheden, verpakt in fijn pianospel en kordaat engelengezang, en daar is helemaal niks op tegen.
Dan de toegift, waarvan de vraag naar de noodzaak ervan na elke geslaagde set zich opwerpt. Hier mag het antwoord duidelijk zijn: we liepen er in Antwerpen al niet warm voor, en ook op plaat toont 3RDEYEGIRL zich, om het eufemistisch te stellen, niet de beste backing band die Prince ooit gehad heeft. Individueel zijn Hannah Ford Welton, Donna Grantis en Ida Nielsen ongetwijfeld beter geschoold dan hun voorhangers, maar veel vet brengt dat niet in de soep. Het geile op-en-afspringen van The Revolution of het onvoorspelbare van de New Power Generation zijn ingeruild voor, zeggen we wat oneerbiedig, sessiemuzikanten die dan wel erg juist maar nooit echt raak spelen. We waren na het optreden al vergeten dat Prince “’PRETZELBODYLOGIC”’ en “’FIXURLIFEUP”’ had gespeeld, we weten nu al niet zeker meer of hij ze ooit gemaakt heeft. Naarmate het album vordert nemen 3RDEYEGIRL en vriendinnen ook meer en meer het vocale voor hun rekening, wat Prince meer mecenas dan auteur van PLECTRUMELECTRUM maakt.
En oh ja, die aloude boutade: er zijn slechtere rockplaten gemaakt dan PLECTRUMELECTRUM — “WOW” is oké, “PLECTRUMELECTRUM” virtuoos (maar ook zielloos), “TICTACTOE” lieflijk, maar we willen Eden Hazard ook de Mont Ventoux niet zien op fietsen, ook al doet hij dat vast sneller dan Bjorn Ruytinckx. Play that funky music, Mr. Nelson.
