Eindelijk, eindelijk, eindelijk is hij dan daar, het eerste volwaardige album van Condor Gruppe. Na luttele optredens en 7”-platen maakt de (super) cultband uit Antwerpen de hoge verwachtingen helemaal waar met negen nummers die invloeden uit de muziek én film van de jaren zestig en zeventig tot een authentiek en origineel geluid kneden. Niet moeilijk met zo’n indrukwekkende line-up.
Heel wat schoon volk dus op de achterkant van de platenhoes: Michiel Van Cleuvenbergen, Jan Wygers, Krist Torfs, Kris Delacourt, Milan Warmoeskerken, Elko Blijweert en Stijn Michielsen. Stuk voor stuk rasmuzikanten die hun sporen verdienen bij onder meer Creature With The Atom Brain, Meuris, Mauro, Deadstop, Flying Horseman, noem maar op. De mysterieuze en obscure klanken die ze uit hun instrumenten halen, zijn niet in één hokje te stoppen. Noem ze niet zomaar spaghettiwesternsongs, er zitten krautrock, surf, wereldmuziek en andere soundtracks in verscholen. Live was Condor Gruppe van bij zijn eerste optreden een wervelwind, maar op plaat klinken ze minstens even boeiend.
De oorsprong van Condor Gruppe ligt in de fascinatie van Van Cleuvenbergen en Wygers — collega’s bij Creature With The Atom Brain — voor Italiaanse soundtracks van onder meer Ennio Morricone. Dus ze hebben zeker en vast iets met cultfilms uit de jaren zestig en zeventig. Soms voel je je op een filmset in een verlaten woestijn met een brandende zon (“Cardinale”), soms tijdens een ijskoude nacht (“Stone Lizard”). Het begint al goed met opener “Philomena”, waarin zanglijnen worden geneuried op een heerlijke surfmelodie. Ook in hun fantastische solowerk lijkt het alsof Van Cleuvenbergen en Warmoeskerken hun gitaren op een soundtrackachtige manier laten zingen.
Hoe meer zielen, hoe meer speelvreugd, moeten ze bij Condor Gruppe gedacht hebben. “Vocazione”, waarin weer lekker surfgitaren en de invloed van Italiaanse componisten weerklinkt, wordt verder gekleurd door koorgezangen van Hannelore Bonami en Sofie Palmer. In “Cardinale” (genoemd naar Claudia?) zorgt de percussie van Damien Vanderhasselt dan weer voor een zwoel sfeertje. Maar ook hier zou Sergio Leone van de gitaren hebben gehouden. In “Jungle Ships” komen Wannes Jacobs en Jon Birdsong tussen de bezwerende gezangen plots aanzetten met blazers. Jawel, de luisteraar wordt verwend. Zelfs de al lang bekende single “Ondt Blod” (u valt uit de lucht? u moest u schamen!) is nog altijd verrukkelijk door het bijna kinderlijk vrolijke westerngefluit.
Het belangrijkste kenmerk van Condor Gruppe is echter ‘verslavend’ en daar zit de kraut soms wel voor iets tussen. Het verbaasde ons niets dat deze plaat dezelfde effecten als een LSD-trip heeft. Zo is de percussie in “Dusty Fingers” repetitief in de beste krauttraditie. Ook “Righteous Jam” staat meer voor naar Can neigend psychedelisch gejam. Condor Gruppe gooit op het einde wel nog eens alle registers open in “Stone Lizard”, met een opvallende vocale bijdrage van de Londense multi-instrumentalist Duke J. Garwood. Die maakte in 2013 indruk op Black Pudding van Mark Lanegan. Daarmee krijgt het nummer meer dan elk ander op de plaat een duister tintje. Maar even in het oor springend is het prachtige, bezwerende gitaarwerk, dat eigenlijk als een rode draad doorheen de hele plaat gaat.
Als een kind in een speelgoedwinkel en tegelijk in een muziek- en filmmuseum: zo voelden we ons tijdens het luisteren naar Latituds del Cavall. Het is zo’n plaat waardoor je op ontdekkingsreis wil gaan in de geschiedenis. Misschien is de volgende uitdaging voor Condor Gruppe wel een filmvoorstelling begeleiden? We hebben zeker nog niet het laatste van de band gehoord of… gezien. Maar schaf deze psychedelische, filmische trip alvast aan op vinyl: de muziek zal zo nog meer tot haar recht komen.
