The Barr Brothers ademen niet enkel muziek uit, ze zijn eveneens lichtelijk bezeten door de materialen die hun geprefereerde kunstvorm mogelijk maken. Een gesprek met Andrew Barr, percussionist en de ene helft van de broederband Barr, draait dan ook grotendeels rond de zoektocht naar het perfecte geluid om een gepaste atmosfeer mee op te wekken. “We zochten klanken die onze verbeelding prikkelden.”
enola: Sleeping Operator is het tweede album voor The Barr Brothers, wat in de meeste gevallen een andere voorbereiding en nieuwe verwachtingen met zich meebrengt. Hoe was deze ervaring verschillend van de eerste keer?
Barr: “Een absoluut voordeel van onze debuutplaat was dat die per toeval tot stand kwam. We schreven de songs doorgaans in de studio, net voor of tijdens de opnames. Veel vrienden kwamen langs om samen met ons muziek te spelen. Op dat moment wisten we niet echt wat we met die muziek moesten aanvangen. De keuze om er een debuutalbum van te maken kwam pas achteraf, nadat we al enige tijd als groep samen speelden. Het album kwam er dus onbewust. Sleeping Operator was een tegenovergestelde ervaring: we gingen in de studio met het idee dat veel van de opnames op een nieuw album zouden terechtkomen. Dat maakt het anders, maar is inherent aan het proces. We waren ons ervan bewust dat we dit samen als een groep deden. Met vier bandleden hadden we een missie en die brachten we tot voltooiing — en ik denk met succes.”
enola: Hadden jullie meteen een thema voor het nieuwe album?
Barr: “Ik weet niet of we als groep een duidelijke visie in gedachten hadden. De songs hebben geen specifieke orde op Sleeping Operator. Het is eerder willekeurig en op dat vlak nogal gelijklopend als vier jaar geleden. De meeste songs hebben we geschreven tijdens het opnameproces. We hebben nooit echt het idee gehad om één coherent verhaal te vertellen. We hadden ongeveer veertig songs en daaruit selecteerden we er een dozijn die iets met elkaar gemeen hadden. Uiteindelijk bleken veel van die songs gewoon de dingen die we al in de eerste week in de studio hadden opgenomen, gewoon door live te spelen en met onze instrumenten te experimenteren. Veel werk is achteraf gebeurd, met het selecteren van de meest passende songs. Zoals ik zei, ik denk niet dat er echt een thema voor dit album is. Of toch: nu ik met meer afstand naar de opnames kijk, denk ik dat het album een soort van ode aan toewijding is geworden. Het debuutalbum was veel meer toegespitst op een soort van nomadisch bestaan terwijl de nieuwe songs veel meer met toewijding te maken hebben en wat voor effect dat op een persoon heeft.”
enola: Sleeping Operator staat bol van de instrumenten: blazers, harp, marimba, waaiers, enzovoort. Hoe belangrijk zijn instrumenten voor The Barr Brothers tijdens het opnameproces?
Barr: “We zijn allemaal verzamelaars van instrumenten die van alle continenten komen. Vooral handgemaakte instrumenten is iets waar we bijzonder in geïnteresseerd zijn. Voor de opnames van Sleeping Operator vonden we een studio die groot genoeg was om al onze instrumenten mee te brengen en gewoon alles uit te proberen. We dachten vaak in termen van “Deze song kan een ambient gevoel gebruiken. Wat kunnen we hiervoor gebruiken?” We probeerden dan de marimba, gebruikten een amplifier of een beetje distortion om te zien wat het gaf. Dat was in zekere zin het experimentele gedeelte voor het album. We zochten geluiden uit. Ik denk dat iedereen van mysterieuze geluiden houdt die onze geest en verbeelding openen. In het algemeen hou ik ervan wanneer muzikanten de grenzen van hun instrument opzoeken.”
enola: Wie is verantwoordelijk voor het schrijven van de songs? Hoe zit het met de rolverdeling in de groep?
Barr: “Mijn broer Brad komt meestal met de ideeën voor nieuwe songs. In bijna alle gevallen is dat 75 % van het afgewerkte resultaat. Uiteindelijk zitten we dan vaak met ons vieren tezamen om erover te praten. Veelal gaan we op ons gevoel af en dat lukt aardig. De anderen brengen vaak suggesties voor arrangementen of textuur aan. In sommige gevallen hebben we gewoon een goede fles wijn nodig om uit te zoeken wat we precies willen. Altijd pogen we het open en vriendelijk te houden. Je hoeft niet meteen een idee de grond in te boren, maar je kan eerder proberen om dingen in vraag te stellen. De kiem van de song is meestal al vroeg in het schrijfproces aanwezig, daarna is het een kwestie van de juiste arrangementen vinden en open te blijven staan voor nieuwe ideeën.”
enola: Wat je beschrijft klinkt als een voorbeeld van opbouwende kritiek.
Barr: “Of goedkope therapie. (lacht) Ja, misschien klinkt constructive feedback beter.”
enola: Hoe voelt het om met je broer Brad in een groep te samen te werken? Jullie hebben jarenlang samen bij The Slip gespeeld en nu is er The Barr Brothers, waar bloedverwantschap zo mogelijk nog sterker onderstreept wordt. Wat maakt deze samenwerking bijzonder?
Barr: “Je hebt een lange gedeelde geschiedenis, zoiets is onvermijdelijk. Al op jonge leeftijd leer je zowel ruzie maken als met elkaar overeen stemmen. Tussen Brad en mij is er een ongegeneerde eerlijkheid: we kunnen alles met elkaar delen. In een muziekgroep is het gewoon handig om het gevoel te hebben dat je vrijelijk je mening kunt uiten. Daarnaast is muziek gewoon een kwestie van gevoel, en in het geval van familie is er meestal een voelbare ritmische verwantschap. Net zoals je dat bij muzikanten hebt die al meerdere decennia met elkaar optreden. Al mijn favoriete artiesten die zo lang samen spelen, kennen dat gevoel van verwantschap. Zelfs zonder bloedband, gewoon tijd met elkaar doorbrengen en ervaringen uitwisselen, dat is meestal de bron voor creativiteit.”
enola: Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat in jullie eclectische geluidenpalet bluesmuziek toch een van de voornaamste invloeden is.
Barr: “Blues was een groot deel van onze jeugd. Mijn oom speelde bluesgitaar terwijl mijn vader geregeld naar BB King, Albert Collins en John Lee Hooker luisterde. We groeiden op met die muziek in onze oren. We hebben niet echt de wens om die muziek te imiteren, al houden we er wel van. Later kwamen mijn broer en ik in contact met muziek uit West-Afrika, voornamelijk uit Mali. Ali Farka Touré, desert blues en dat soort dingen. Wanneer we begonnen te musiceren met Sarah Page (harp, nvdr.) speelden we vooral heel delicate arrangementen, tot Brad en ik het idee kregen om het wat intuïtiever aan te pakken en wat rock-’n-roll aan het geheel toe te voegen. We zochten naar een manier om de harp daarin te betrekken. In West-Afrikaanse blues gebruikt men vaak de kora, een 21-snareninstrument dat veel van een luit en harp wegheeft. Zo kwam bij ons het idee om de harp voor gelijkaardige ritmische ostinatos te gebruiken, een heerlijke groove, die nauw bij bluesmuziek aansluit. Met harp en gitaar hebben we een soort van hybride bluesmuziek gevonden, die heel plezant klinkt. De eerste experimenten waren vaak niet meer dan gewoon twintig minuten jammen en die heavy groove ondergaan. Dat is veruit onze favoriete bezigheid.”
enola: Is het niet enigszins beangstigend om jezelf aan dat genre, waarin het wemelt van de grote namen, te wagen en proberen iets fris en nieuws te brengen?
Barr: “You hopefully just take it all in and get out of your head a little bit. Gewoon plezier hebben en niet te hard nadenken over het imiteren van je helden. Idealiter is blues gewoon een vorm waarmee je aan de slag gaat. Verder is het belangrijk om er niet te veel over na te denken of te proberen om iets uit het verleden te recreëren. Ik denk dat de harp voor ons de vrijheid schept om een nieuw geluid op het podium te brengen. Sara’s harp opent mijn geest en geeft alles een onaangetaste indruk.”
enola: Je zei eerder dat er geen echt dominant thema op Sleeping Operator terug te vinden is. Niettemin vind je talrijke verwijzingen naar water en rivieren in de teksten terug, vooral in songs als “Come Into the Water” en “Little Lover”. Is daar iets van aan?
Andrew Barr: “Weet je, als je het ziet, dan zit het er waarschijnlijk in. Heel wat van wat we schrijven is niet altijd doelbewust, maar ik kan makkelijk zien waar je op doelt. Brad en ik zijn in Rhode Island opgegroeid in een huis met zicht op de oceaan. Nu leven we op een eiland in een rivier. Water is altijd en overal rondom ons geweest. Ik denk dat “Come In The Water” een song met een diepere betekenis rond water is, een soort van doop waarbij je onder water gaat en tot rust komt. Spirituele rust. Je komt dicht in de buurt, maar zelf hebben we er nog niet zo veel conclusies uit getrokken.“
enola: Brad en jij zijn in Rhode Island opgegroeid maar hebben op een zeker ogenblik beslist om noordwaarts te vertrekken en naar Montréal te verhuizen. Wat heeft die verhuis naar Canada voor jullie teweeggebracht?
Andrew Barr: “Ik denk dat je jezelf voor een stuk moet herdefiniëren als je verhuist, zeker als het naar een ander land is. Daar is plots een nieuwe gemeenschap waarin je je plaats moet vinden, wat best een schok kan zijn. Vooral als je van een gemeenschap komt waar iedereen je kent en je accepteert voor wie je bent — een bijzonder comfortabel gevoel. Een paar jaar geleden ben ik naar Montréal verhuisd omdat ik een meisje had ontmoet. Ze is ondertussen mijn echtgenote en mijn huidige manager. Mijn broer heeft toen besloten om mee naar Canada te verhuizen. In het begin hadden we allebei het gevoel vreemden in de stad te zijn. We groeiden op in een kleine stad waar iedereen ons als ‘de muzikanten’ kende en waar we een pak vrienden hadden. In die omstandigheden heb je het gevoel dat je gewoon kunt uitgaan en je iedereen kent. Plotseling waren we vreemdelingen in een onbekende stad. Ik denk dat het debuutalbum ergens een uiting van dat gevoel is. Die verhuis is in ieder geval een scharniermoment in ons leven geweest.”
enola: Et est-ce que vous avez déjà apris le français?
Andrew Barr: “My French is okay. (lacht) In school studeerde ik altijd Spaans omdat men toen zei dat het belangrijk is om in Amerika te leven. Mijn broer heeft uiteindelijk Frans gestudeerd en voor hem werkt het perfect. Ik zie Frans als een grotere uitdaging.”
