Zelfs in het vochtige en veranderlijke klimaat van Montreal is er nood aan de verzengende kracht van folk en delta bluesmuziek. Twee broers zijn grotendeels verantwoordelijk voor het aanbod; deze keer met een prettig en gevarieerd vervolg op hun snedige debuutplaat.
The Allman Brothers Band, Everly Brothers, Jackson 5 en Oasis. Slechts een greep uit het aanbod van bands die hun ontstaan aan een bloedverwantschap te danken hebben. Het is een van die recepten die de muziekindustrie geen windeieren heeft gelegd: de familie. Hoewel het voor de Gallaghers dan wel in mineur is afgelopen, bewijzen andere voorbeelden dat een biologische band voor de nodige continuïteit zorgt. In het geval van Brad en Andrew Barr, was het al snel duidelijk dat de twee siblings uitsluitend tezamen hun muziekcarrière zouden uitbouwen. Jarenlang leerden ze allebei het klappen van de zweep bij The Slip, een experimentele rockgroep uit Boston, tot de kans zich aandiende om een eigen project uit de grond te stampen: The Barr Brothers.
Twee broers alleen volstond echter niet om de nieuwe formatie een eigen identiteit te geven. Een verhuis naar Montreal bleek een belangrijke impuls voor het creatieve geesteskind van de gebroeders Barr. Toeval speelde ook haar rol: dankzij de fijne muren ontdekte Brad Barr het talent van zijn harp spelende buurvrouw Sarah Page. Behalve een gedeelde passie voor muziek was er weinig nodig om de puzzelstukjes in elkaar te passen. The last missing piece bleek Andres Val te zijn, een multi-instrumentalist die zowel met snaar- als percussie-instrumenten uit de voeten kan. Vier bandleden, waarvan twee broers, en een breed scala aan ideeën en instrumenten om hun creativiteit de vrije loop te laten gaan.
De vuurdoop kwam er al enkele jaren geleden met de debuutplaat The Barr Brothers in 2011. De akoestische folk- en bluesinvloeden van die periode zijn nog hoorbaar in ritme en melodie, al verkiest de groep tegenwoordig een gevarieerder geluid. Het rondtoeren met Patrick Watson in Europa heeft zijn vruchten afgeworpen: her en der horen we dezelfde vrolijke fantasietjes op de achtergrond terugkeren. The Barr Brothers hebben daarnaast ook aandachtig naar Arcade Fire (geen onbekenden in Montreal) geluisterd, wat te horen valt aan de gitaarriffs en de algehele atmosfeer van de intro en het daaropvolgende openingsnummer “Love Ain’t Enough”.
Sleeping Operator is een fris klinkende zomerplaat die haar luisteraars weinig in de weg legt. De gitaren zijn alomtegenwoordig, zowel in de melodie als in het accentueren van het ritme. Hier en daar zorgt Page voor een prettige ingeving op de harp, zoals de arpeggio’s bij “Valhallas”. The Barr Brothers jagen geen grote experimenten na, al blijven hun melodieuze sprongetjes geregeld nazinderen. Vooral bij “Come In The Water” komt dat helemaal tot vervulling, met een pittige chorus die nog verder aangroeit naarmate de song vordert.
”Come In The Water” is eveneens markant omdat het een van de vele nummers is waar water nadrukkelijk een centrale rol speelt. Brad Barr bezingt het lot van een verdorde waterloop in “Little Lover” terwijl andere songs lustig kronkelen op een manier die veel van een meanderende rivier weg heeft. Hoewel de stad Montreal op een eiland ligt, rijst eerder het gevoel dat Sleeping Operator aan de bron van de Mississippi ontsproten is.
The Barr Brothers staan nog steeds het sterkst in hun schoenen wanneer er naar rootsmuziek wordt teruggegrepen. Zo is “Half Crazy”, hoewel niet meer dan een aaneenschakeling van voetstampen en slide gitaar, een uitspatting van ritmisch plezier. De stuwende kracht die het merendeel van hun songs kenmerkt, is echter geen voorwaarde voor alleen maar goede nummers. Zo schiet “England” wat te kort op het vlak van de songtekst en blijft “Please Let Me Let It Go” te lang aanslepen. Het bilan voor Sleeping Operator is gelukkig overwegend positief: vooral “The Bear At The Window” weet op het einde nog te ontwapenen, als een lichtvoetig deuntje dat plotseling in een majestueuze harmonie omslaat.
The Brad Brothers laten met Sleeping Operator hun luisteraars de vreugde van folkmuziek ontdekken. Of dat afstamt van knallende bluesmuziek langs de oevers van een rivier of van een verfijnd klassiek harpspel, maakt voor hen weinig verschil: samen in één groep lijkt het allemaal prima op elkaar afgestemd. Niet foutloos, maar the Barr Brothers stellen ons gerust wat hun muzikale toekomst betreft.
