Cold Specks :: Neuroplasticity

82812528

Ten tijde van het debuut I Predict A Graceful Expulsion omschreef Al Spyx de muziek van Cold Specks als doom soul en gothic gospel. Maar zoals dat wel eens durft te gebeuren met debuutplaten, werd die belofte niet helemaal vervuld. Niet onterecht oordeelde onze (tvv): “Nu mag er nog wat meer buiten de lijntjes gekleurd worden.” Neuroplasticity komt nu volop tegemoet aan die eis.

Dat Cold Specks op Neuroplasticity duchtig buiten de lijntjes zou kleuren, liet het vooruitgeschoven “Absisto” met zijn dissonante blazers, kletterende drums en gedempte spookachtige backing vocals enkele maanden geleden al vermoeden. Als een van de meest extreme en bevreemdende nummers van de plaat blijft “Absisto” het statement bij uitstek dat de breuk met het debuut radicaal en allicht definitief is. De hele grondlaag van het debuut werd weggeschraapt en het enige overgebleven herkenningspunt is de stem van Al Spyx.

Dat doet vermoeden dat Spyx als een dictatoriale diva haar muzikanten aan de deur heeft gezet en een nieuw stel huurlingen onder de arm heeft genomen, maar niets is minder waar. Alleen PJ Harvey-vertrouweling Rob Ellis — waarvan we vermoeden dat die toch maar ad interim het drumzitje warm hield — werd vervangen. Ellis probeerde op het debuut vooral de zang van Spyx niet te overstemmen, maar zijn opvolger Loel Campbell is duidelijk minder terughoudend. “Absisto” laat hij balanceren op het randje van de chaos en tijdens “Bodies At Bay” en “A Quiet Chill” wordt er voortdurend van ritme gewisseld.

Meer nog dan het drumwerk van Campbell, is het gevoel van onbehagen waar heel Neuroplasticity van doordrongen is, datgene wat de plaat samenbindt. Dat gevoel wordt nergens beter verwoord dan in het openingsnummer “A Broken Memory”, wanneer Spyx waarschuwt: “All is calm, nothing is right”. Dit is dan ook de doom soul die Spyx altijd heeft willen maken. Wie zich altijd heeft afgevraagd hoe zoiets in godsnaam zou klinken, zal het antwoord vinden in “A Broken Memory” (al is hier misschien eerder de term gothic gospel van toepassing). Samen met een vervormd orgel en een verwrongen trompet roept Spyx op tot een middernachtelijke danse macabre: “Daaa-aaance/Darling don’t shuffle”.

Dat Neuroplasticity bij wijlen zo ongemakkelijk aanvoelt (Michael Gira van Swans mag tot twee maal toe een gastrol komen vervullen, om maar iets te zeggen), is des te opvallender omdat Spyx nog nooit zo zelfverzekerd heeft geklonken als wanneer ze tijdens “A Quiet Chill” “I remain unshakeable” zingt. De oude Spyx zou ook nooit de woorden “Every old knive resting in my back/I will drive into yours” in de mond hebben durven nemen. Die woorden wijzen er niet alleen op dat Spyx afscheid heeft genomen van de autobiografische insteek van I Predict A Graceful Expulsion en ze nu vooral een rol speelt, ze verraden ook een fatalistische doelgerichtheid die elders nog terugkeert. Want in het universum van Cold Specks lijkt elke liefde gedoemd te zijn: “Darling, all my love will age/before it festers like a bad sore/Who am I to complain?/A good home is hard to find”. Zelfs de vroegste verleidingspogingen zijn doortrokken van een onafwendbare finaliteit: “Graciously disarming with every exchange/no, you never had a clue (…) A handful of moments infected with desire/they are strewn across the floor/Didn’t I fill you up with lung bursting hope?”.

Dat dat gevoel van onbehagen zo alom tegenwoordig is, is niet alleen de verdienste van de teksten van Spyx (al doet ze flink haar best). Het zijn de muzikanten die het perfecte landschap creëren voor hun zangeres. Ze maken de dreiging tastbaar wanneer die tijdens “Exit Plan” zingt: “Hung, drawn, quartered/Does the weight ease at all, when you come undone” (waarmee ze zoveel wil zeggen als: “vergeet het mensen, er is geen hoop, zelfs vierendeling brengt geen verlichting”).

Mocht er nog twijfel over bestaan: Cold Specks maakt hier een gigantische sprong voorwaarts. Dat is des te opmerkelijker omdat niks op Graceful Expulsion in de richting wees van het bevreemdende en vaak desoriënterende meesterwerk dat Neuroplasticity is geworden. Vergelijk het gerust met Radiohead dat rechtstreeks van Pablo Honey naar OK Computer zou zijn gegaan. Dat maakt dat je als luisteraar behoorlijk wat tijd moet investeren voordat Neuroplasticity zich helemaal openbaart. Maar als je eenmaal dat punt hebt bereikt, is het een plaat die je blijft achtervolgen.

8.5
http://coldspecks.com/
PiaS
Mute

verwant

Cold Specks :: Fool’s Paradise

“Three words: grown-ass woman. That's it. I do what...

Cold Specks :: 28 augustus 2012, Feeërieën

Met de kiosk van het Brusselse Warandepark kreeg soulrevelatie...

Cold Specks :: I Predict A Graceful Expulsion

"Born all in the dark wormy earth, cold specks...

Cold Specks :: “Ik geloof niet meer wat ik zing”

Met haar debuutplaat I Predict A Graceful Expulsion ving...

Cold Specks :: 12 juni 2012, Huis 23

Het was haar eerste tussenstop in België, maar Al...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in