Het is maar een gok, maar met een uitnodiging voor een gezellige Tupperware-avond ga je Teri Suarez vermoedelijk geen plezier doen. Nochtans laat ze zich graag opmerken met fraaie jaren vijftig kleedjes en knalrode lippenstift. Zou het dan de met rode vegen besmeurde slagersschort zijn die ons aan het twijfelen brengt? Om ook die twijfel weg te nemen laat ze zich graag aanspreken als Teri Gender Bender.
U merkt het: Le Butcherettes en theatraliteit, dat zijn twee handen op een buik. Als het al niet in de genen zat, zullen ze het wel geleerd hebben van The Flaming Lips, wiens voorprogramma ze al eens mochten verzorgen. Het schrijven van catchy liedjes met een donker randje is eveneens een metier dat ze delen met Coyne en co, al gaan ze toch wat minder avontuurlijk te werk. De aandacht gaat in de eerste plaats naar de zangeres en muzikaal gezien steunt de groep op simpele punkpop met een stevige dosis synths en de bas van Omar Rodriguez-Lopez (The Mars Volta), die de plaat overigens ook producete. “Burn The Scab” en vooral “Demon Stuck In Your Eye” luisteren vlot weg met oersimpele riffs en spartaanse drums genre Meg White.
De eerste nummers liggen volledig in de lijn van het debuut (Sin, Sin, Sin), maar vanaf “My Child” doet de donkerte helemaal zijn intrede en gaat het tempo stevig naar beneden. Helaas is ook de frisse energie weg, waardoor de plaat al in een dipje zit wanneer ergens in het midden Henry Rollins even zijn zegje mag doen over schuldgevoel. De eerste keer zit je nog geboeid te luisteren naar de conversatie tussen de verteller en de guilt, en is het vooral die laatste die eraan moet geloven. Maar na de tweede luisterbeurt heb je al gauw op ‘skip’ geduwd om vervolgens “Fuck Suicide” nog eens te googlen.
Op zich is het bewonderenswaardig dat Le Butcherettes de ambitie wat opschroeft en op zoek gaat naar de emotionele kracht van iemand als PJ Harvey, maar voorlopig overstijgen die wat grootser opgezette nummers de middelmaat niet. Ook niet wanneer Shirley Manson (Garbage) een handje helpt op “Shame, You’re All I’ve Got”. Het bezwerende “Normal, You Were” werkt dan weer wel dankzij de korte en krachtige uithalen van Teri Gender Bender en een opzwepende opbouw tussen de strofes door. Ook de guitige punkrock van “Poet From Nowhere” weet vlak voor het einde nog te bekoren.
De weg begon voor Teri Gender Bender ergens in Mexico en met de zegen van Mike Patton (op wiens Ipecac label de plaat verschijnt) is ze nu klaar om vanuit Los Angeles de wereld te veroveren. Maar voorlopig wordt Le Butcherettes nog voorbij gehold door een stevige livereputatie. Hopelijk weten ze binnenkort ook op plaat te verbazen.
