Veel grootser dan Foundations of Burden van doommetalheads Pallbearer kan metal niet worden. Zes nummers, een gemiddelde lengte van een slordige tien minuten en een sound die vanop een massieve bergketen naar beneden lijkt te bulderen, is wat in zowat het strafste metaal van het jaar resulteert. Foundations of Burden is een absolute must voor iedereen die tussen pot en pint wel van een uurtje meeslepende epiek houdt.
Sorrow and Extinction uit 2012 was al een niet te missen release voor lieden die hun doommetal graag traditioneel en larger than life hebben. Met loodzware riffs die zichzelf tergend traag voortslepen, melodische gitaarleads en cleane vocals hield het viertal uit Arkansas de erfenis van oldies Saint Vitus en — o wie anders — Black Sabbath meer dan in ere. Het al even hoopvol getitelde Foundations of Burden presenteert geen schokkende koerswijzigingen en volgt min of meer hetzelfde extreem trage procedé, maar is toch op zowat elk vlak een paar trappen hoger in te schatten dan zijn voorganger. De productie op Foundations is simpelweg fenomenaal, de gitaarmuren zijn even robuust als gedetailleerd en de songs zijn nog een stuk straffer dan die op Sorrow and Extinction, waar toch ook al weinig slappe kost te bespeuren was. Elke riff, elke melodie en elke monsterdrop op Foundations is er eentje waarvoor menig andere band een koppel ledematen zou afstaan.
Toegegeven, wij hebben onze metal normaal gezien liefst een stuk rauwer en ongepolijster dan de perfect afgestelde sound van Pallbearer. Maar wat de band brengt, is wel nagenoeg perfect. Zowel qua sound als qua compositie is opener ‘Worlds Apart’ een absoluut pronkstukje. Tien minuten lang is het een groot riff-festijn, met gigantische melodieën die naadloos in mekaar overvloeien en blijven evolueren. De vocals van Brett Campbell — doet aanvankelijk wat denken aan Geddy Lee van Rush, maar dan met iets minder Smurfengehalte — zitten perfect gepositioneerd in de mix, zodat zijn feeërieke zangmelodieën het gitaargeweld perfect ondersteunen. ‘Worlds Apart’ is een geweldige krachttoer, maar het straffe is dat het lang niet de enige monstertrack op Foundations of Burden is.
De beginriff op de track ‘Foundations’ is een van de beste van het hele album en blijft zes minuten lang al beukend variëren, zonder dat het ook maar een moment geforceerd of overdreven aanvoelt. Op een korte rustige passage hier en daar na blijft Pallbearer voortdurend op een gigantische climax ageren. ‘Watcher in the Dark’ en ‘The Ghost I Used to Be’ zijn niet zo gek verschillend van de eerdere twee mastodonten, en vormen vooral een fantastische masterclass in het geduldig toewerken van een climax naar een nog grotere climax. Het kat-en-muis-spelletje tussen de laaggestemde bulldozergitaren en de ingenieuze gitaarleads blijft een echt genot om te volgen. ‘The Ghost I Used to Be’ heeft bovendien misschien wel de meeste pakkende zangmelodie van de hele plaat.
Zeggen dat Foundations of Burden niet meteen de meest gevarieerde metalplaat ooit geworden is, is een open deur intrappen. De enige vreemde eend in de bijt ‘Ashes’, een best lieflijke psychedelische popsong. Het mag dan wel iets compleet anders zijn dan de overige nummers, door zijn lengte van amper een schamele drie minuten is het gedoemd tot het statuut van een interlude. Variatie is het enige grote gemis in Pallbearer’s arsenaal. Het is een fameuze uitputtingsslag om een uur lang door hun zompige moerasland heen te worden gesleurd, en het is dan ook onoverkomelijk dat er sommige van de elfendertig hoogtepunten gladjes aan de luisteraar voorbijgaan. Na meerdere luisterbeurten besluipt ons dan ook een beetje het gevoel dat Foundations of Burden minstens even overtuigend was geweest als er een van de zes tracks was afgevallen.
Pallbearer gaat met deze nagenoeg perfecte doomplaat zonder twijfel een pak nieuwe fans bereiken. Mits wat frisse artistieke variatie kan Pallbearer voor doom metal worden wat Deafheaven vorig jaar voor black metal gebleken is: een band die volledig door de omwallingen van een subgenre heen breekt en een gigantisch nieuw publiek bereikt.
