Hun gezamenlijke haarlijn is geweken, de buiken van hun fans zijn uitgezet, maar Pet Shop Boys gaan stug door alsof hun commerciële hoogdagen niet al lang achter zich liggen. Met een set die geen moment op een luie greatest hits leek, bewees het duo op de Lokerse Feesten dan ook dat het nog altijd even relevant en opwindend is.
Het is zaterdagavond, the place is Lokerse Feesten; er mag gedanst worden. Pet Shop Boys hebben de hint begrepen en kiezen met een set vol beats resoluut voor de dansvloer. Kan ook niet anders, met in de achterzak Electric, die laatste plaat waarop het tweetal nog eens klaar en duidelijk liet horen dat hun vinger wel degelijk nog stevig aan de pols van de dance hangt.
Die focus is duidelijk van bij instrumental “Axis”, één en al stampende en doorjakkerende beats. Terwijl beelden door tunnels jagen, doemen langzamerhand de schaduwen op van Neil Tennant en Chris Lowe. Het projectiedoek valt, en daar staan ze: in waanzinnige outfits, met puntige hoed. Want ook dat is Pet Shop Boys: weten dat je er ontnuchterend saai uitziet, en dus alle sérieux met veel gusto over boord durven gooien.
Meer dan op de Pandemonium-tour die in 2009 Dour aandeed, of de Fundamental-concerten van de jaren daarvoor, overheerst hier dan ook de camp. Geen invulling is te silly, geen kostuum te uitzinnig. Gaandeweg krijgen we te doen met de dansers, die in almaar gekkere pakjes te keer moeten gaan — onze favoriet: de kerst-slingerburka’s –, maar nergens loopt het visuele de muziek in de weg. Zelfs niet als “Love Etc” wordt gebracht terwijl de heren vastgeplakt zijn in verticaal rechtopstaande bedden en er beelden op de lakens worden geprojecteerd; topsong!
Dat Lowe op dat moment even weg is van zijn toetsen-en-meerinstallatie en de muziek daar niet om lijkt te malen, maakt dan niet eens uit. Het is niet de enige keer dat de klank zonder enige schroom van een bandje lijkt te komen. Wie “echte muzikanten” “echte muziek” wil zien brengen, wist vooraf al dat hij dat ticket had kunnen laten voor wat het was. Daar draait dit niet om. Lowe is hier alleen omdat Pet Shop Boys nu eenmaal een duo is; zijn stilzwijgende aanwezigheid zonder functie is bijna performancekunst op zich. Tennant laat zich dan weer van zijn meest charmante en opzwepende kant zien: every inch a gentleman, maar dan wel een die bijval eist. En krijgt. Want het valt op hoeveel enthousiaster de reacties zijn dan toen de groep hier zeven jaar geleden stond voor een halflege vlakte.
Dit is nochtans geen optreden dat “hits” hoog op de prioriteitenlijst heeft. Ze zijn er wel, met onder andere doorbraaksingle “Suburbia” al vroeg in de set, maar allen dienen ze zich bij momenten behoorlijk te schikken naar het concept van deze tour, en dat eist potige beats zoals een stevig aangezet “Rent” verschrikt merkt wanneer het uit een iets te robotisch gebracht “I Get Exited (You Get Exited)” getransformeerd komt. Het gevolg is een discotheekavond waarin songs in elkaar overlopen en op elkaar inbreken; “One More Time” wordt zo even “A Face Like That”, om even later terug te keren alsof er niets gebeurd is. Tennant, ondertussen een kaalgeschoren zestiger, lijmt het aan elkaar alsof het altijd al zo bedoeld is.
Dat Lowe en Tennant immers maar al te goed weten hoe een danskeet hoort te voelen, wordt bewezen met “Fluorescent”; het is bijna minimal techno van de Chicagosoort, maar de heren maken er zonder schroom popmuziek van met een onmiddellijk mee te fluiten zanglijn. En dat maakt heel wat verschil, zo zullen ze later zelf zingen. “Thursday”, waarvoor rapper Example via scherm mag opduiken, is helemaal een opwindende partytrack; een oproep om het feestje vooral lang voor het weekend al in te zetten.
En ze zijn er dus wel, de hits. “Opportunities” blijft een geinig-cynische interpretatie van de graaierige yuppie-eighties, “West End Girls” mag het publiek luidkeels meezingen. Wanneer “It’s A Sin” inzet in een wolk van synthstrijkers en doordravende beats ontploft het plein, en wordt Tennants afrekening met een katholieke afkomst massaal meegebruld. Met “Always On My Mind”, een hilarische, kitscherige cover van Brenda Lee maar natuurlijk nog meer van Elvis Presley, neemt de groep uiteindelijk afscheid; confetti spuit ten afscheid over het publiek.
Maar voor alle zekerheid wordt het punt er nog eens ingeramd in de bissen. Natuurlijk moet “Go West” nog even volgen, de megahit die de groep van Village People leende, maar het is het nieuwe “Vocal” dat de Lokerse Feesten echt tot extase mag brengen. Een kleine tien minuten lang bouwt de stuwende track op, met synths die het beste uit de ravejaren in herinnering brengen en de extase opzoeken, en dan is het met een korte flard van “It’s Alright” gedaan. Pet Shop Boys hebben bewezen dat ze niets te leren hebben van hedendaagse dance-marchands, en een kilo of vier meer hits in de valies hebben. Popmuziek wordt niet beter dan dit.
