“One thing we don’t squabble about is Big Bill Broonzy. He’s our square one musically”. Na dertig jaar brengen de gebroeders Alvin nog eens samen nieuw werk uit in de vorm van een eerbetoon aan de legendarische bluesartiest. Sluit je ogen en je waant je meteen in de Deep South.
Nadat Dave Alvin in 1986 The Blasters verliet werd de groep zowat het equivalent van de Gallaghers in de rootsscene. The Blasters was als rootsrockband zuiver muzikaal een buitenbeentje in de LA punkscene van de vroegere jaren 80, hoewel ze zeer nauwe banden onderhielden met bijvoorbeeld punkband X (Dave Alvin heeft er zelfs even deel van uitgemaakt nadat hij The Blasters verliet). Nadien bouwde gitarist en songschrijver Dave Alvin aan een solocarrière, terwijl zanger Phil The Blasters reanimeerde en er regelmatig opnieuw mee op tour trok. Ondanks een occasionele reünietournee van de oorspronkelijke Blasters, bleef gezamenlijk nieuw werk van de beide heren uit door hun getroebleerde relatie. Tot nu.
Als artiesten zich wagen aan een coverplaat is dat vaak een teken van creatieve armoede of een middel om onder een platencontract uit te komen. Hier lijkt het er echter op dat de ernstige gezondheidsproblemen van Phil Alvin in 2012 de katalysator achter dit album zijn. Het resultaat is in ieder geval meer dan een ongeïnspireerd verplicht nummertje, maar eerder een plaat waarop beide broers zich uitleven op en nieuw leven blazen in de liedjes waarmee ze opgegroeid zijn (Broonzy is op muzikaal vlak de “common ground” tussen beide heren).
Die Big Bill Broonzy (1893-1958, al is er in de beste bluestraditie onduidelijkheid over de correctheid van die geboortedatum) heeft misschien niet de reputatie van Robert Johnson of Muddy Waters, maar toch is hij een cruciale naam in de geschiedenis van de blues. In de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw speelde hij een belangrijke rol in de overgang van de traditionele countryblues uit de Mississippi-delta (Son House, Blind Lemon Jefferson) naar de elektrisch versterkte Chicago-blues van Howlin’ Wolf en consorten.
De broers Alvin kozen 12 nummers uit Big Bill Broonzy’s ruime schatkist aan songs – hij was een van de meest productieve artiesten uit zijn tijd – , mooi chronologisch verspreid over diens carrière. Van “Big Bill Blues” uit 1927 tot “Tomorrow” uit 1951. Die songs werden, met de hulp van een band uitstekende muzikanten, in een tijdloos kleedje gestoken. Denk aan Ramblin Jack Elliotts uitstekende A Stranger Here om een vergelijkbaar album te vinden, al zou je evengoed naar de latere delen van de American Recordings van Johnny Cash kunnen verwijzen.
Op Common Ground ligt de klemtoon eerder op de swingende country-blues, maar dan in een moderner jasje gestoken en met een vollere muzikale aankleding. In tegenstelling tot andere broederparen moet je bij Dave en Phil Alvin trouwens niet meteen een natuurlijke samenzang verwachten. Daarvoor is het verschil tussen de stem van Phil en die van Dave (die ook niet snel een groot zanger genoemd zal worden) te groot. Enkel in het swingende “Stuff They Call Money” wagen ze zich aan samenzang. “Southern Flood Blues” klinkt als het soort blues dat Bob Dylan op z’n laatste albums telkens weer neerpoot, al krijg je er hier wel een gitaarsolo bij. Broonzy’s bekendste song “Key To The Highway’ drijft, met z’n stompende ritme, net zoals het origineel op een mondharmonica en is ook hier een van de hoogtepunten. Met “Big Bill Blues” slagen de broers erin om de sfeer op te roepen van een of andere saloon in de jaren 20, waar de lokale bluespianist ten dans speelt. “Trucking Little Woman” (origineel een trage bluessleper) wordt een versnelling hoger gespeeld, en krijgt door het gitaarwerk van Dave Alvin zelfs bijna een rockjasje aangemeten.
Common Ground is allesbehalve een grensverleggend werkstuk – hoeveel bluesplaten zijn dat tegenwoordig nog wel? –, maar dat was ook de bedoeling niet. De Alvin-broers brengen een meer dan geslaagd eerbetoon aan een van de grote bluesmuzikanten uit het interbellum. Traditioneel, maar uitstekend gebracht. Soms moet het gewoon niet meer zijn.
