Wie Steve Wynn ooit aan het werk zag met zijn Miracle 3 of, recenter, met de herenigde Dream Syndicate, heeft het zich vast al afgevraagd: waarom wordt gitarist Jason Victor niet aanbeden als de gitaargod die hij is? Of ook: waar komt die man in godsnaam vandaan en waar hangt hij uit als hij niet de hort op is met Wynn & co? Een stukje van het antwoord valt hier te vinden.
Nee, echt, die Victor is een snarenwringer die er tussen 2001 (toen we hem voor het eerst live zagen) en nu een handvol keren in geslaagd is om onze mond compleet te doen openvallen. De gitaartandem Wynn/Victor moet zich noodgedwongen meten met legendarische tandems als Wynn/Precoda en Wynn/Cutler (de vroege vs. de late Dream Syndicate), maar zelfs een waas van heroïsche nostalgie kan ons niet van de indruk ontdoen dat Wynn in Victor de ultieme partner gevonden heeft. Of bekijk anders dit filmpje eens.
Misschien zit het talent van Victor vooral in zijn gitaarspel en is hij niet zo’n begenadigd songschrijver als zijn broodheer (nu ja, wie wel?). De korte ep die hij uitbracht met het New Yorkse trio Skull Practitioners biedt niet echt een antwoord op de songschrijverskwaliteiten van de gitarist en zijn collega’s Ken Levine (bas) en Alex Baker (drums), omdat hier ook het samenspel centraal staat. Gelukkig is dat, ondanks de wisselende sound, meer dan voldoende om de gemiddelde liefhebber van een potje gitaarherrie naar het puntje van z’n stoel te lokken en hem daar ook een dik kwartier te houden.
Het is een beetje een mengelmoes met deze vier songs, omdat twee songs met een gastvocalist opgenomen werden, en eentje een live-opname is die totaal anders klinkt. “BPPAM” gaat behoorlijk vurig van start met een drumsolo en zangeres Anna Barie, die hier klinkt als een jonge, gifspuwende Thalia Zedek, terwijl de muziek ook een verre verwant is van de gejaagde rock van Come. Maar dit is rauwer, meer punk, met een knap stuk withete gitaarfurie tussen garage, punk, rammel- en noiserock.
“Nelson D” (live) laat dan weer een ander, meer psychedelisch geluid horen. Aanvankelijk terend op een vet loeiende bas, met uitwaaierende gitaarpartijen, en dan toch goed voor een knoert van een wending en een freakout die rechtstreeks van bij MC5 lijkt te komen, maar dan vermengd met Comets On Fire en Major Stars. Of neem “Foreign Wives”, met die gekapte riffs, ergens tussen Bo Diddley en soulklassieker “You Got Me Hummin’”, maar dan in de versie van Reigning Sound. Dolle beat, schreeuwerige zang, maar vooral dat gitaarwerk: manisch, extatisch, stijf van de adrenaline. En vooral: niet genoeg.
Afsluiter “Another Sicko”, met gastzanger Tom Derwent, zoekt een meer ontregeld terrein op waar de effectenspecialist in Victor zich volledig kan laten gaan. Derwent klinkt dan weer als een bezopen Pelle Almqvist (The Hives) die met een vleesmes zit te zwaaien. Het maakt de ep er niet samenhangender op en geeft geen antwoord op de vraag of deze heren ook een paar deftige songs kunnen schrijven, maar het explosieve samenspel alleen al zou elke labelbaas naar een platencontract moeten doen grijpen. Deze band is een potentiële splinterbom.
St1 was even verkrijgbaar op cassette, maar nu enkel digitaal volgens het ‘name your price’-principe. Luisteren en kopen kan op Bandcamp.
