20 juli 2011. Bij een verkeersongeval in Spanje gaat de tourbus over de kop en komt een muzikant knel te zitten. Nadat hij door de hulpdiensten bevrijd wordt, zal het nog maanden duren vooraleer hij zijn armen terug zou kunnen gebruiken. Zijn naam: Micah P. Hinson.
Drie jaar later is hij terug met zijn zevende studioplaat Micah P. Hinson And The Nothing , opgenomen in Spanje met behulp van een aantal muzikale vrienden en lokale sessiemuzikanten. Het is uiteraard verleidelijk om te proberen uit te zoeken in welke teksten hij verwijst naar het ongeluk, maar eigenlijk dateren alle songs al van ervoor. Sommige liedjes had hij reeds op z’n achttiende geschreven, de meest recente song (“God Is Good”) dateert van 6 maanden voor het ongeval. Is het dan een vrolijke, opgewekte plaat geworden? Iedereen die het levensverhaal van Hinson kent (even een opsomming, zonder echter de garantie dat de lijst volledig is: dakloos, drugsverslaving, gevangenisstraf, chronische rugpijnen) weet dat het antwoord daarop negatief is.
Muzikaal zijn er geen grote koerswijzigingen vast te stellen op deze plaat, ondanks het voor zijn doen lange hiaat met zijn voorganger uit 2010.Tussen 2004 en 2010 bracht hij zo maar even zes platen uit, nu liet zijn muze hem echter langer in de steek; in die mate zelfs dat Hinson er ernstig aan dacht om de muziekwereld vaarwel te zeggen. Gelukkig liep het zo’n vaart niet en hier presenteert hij weer de alternatieve americana van zijn vorige platen. Micah P. Hinson And The Nothing wordt vooral gekenmerkt door rustige songs, voorzien van een spaarzame begeleiding op gitaar of piano. Tekstueel valt er vooral een zekere melancholie op.
Nochtans begint het in opener “How Are You Just A Dream” behoorlijk furieus. Over heerlijk rockende gitaren zingt Hinson (misschien niet geheel naast de toonladder, maar erg vast staat hij er toch niet op): “How are you just a dream/How are you just a dream/Does she know I’ll be down slow/I know you know”. Het prachtige “On The Way Home (To Abiline)” – naar de plaats in Texas waar hij opgroeide – is een eerste voltreffer. Nog zo’n hoogtepunt is “I Ain’t Moving” met een spaarzame piano, alsof elke toetsaanslag alleen gespeeld wordt als het echt moet, terwijl Hinson er met een zekere berusting en gebroken stem toegeeft aan zijn demonen:“And you can test me all you want/I ain’t changing/And you can taunt me all you like/But I ain’t sane”.
Soms gaat hij ook de traditionele toer op: “Same Old Shit” is schatplichtig aan de Sun-jaren van Johnny Cash and the Tennessee Two en “There’s Only One Name” is een aardige bluegrass-stijloefening. Religie is nog zo’n vast element uit de country en op het pakkende “God Is Good” vraagt Hinson zich af waarom, als Hij dan toch zo’n goeie peer is, er zoveel ellende moet zijn. “Sons of the USSR” is een beetje de vreemde eend in de bijt: met atmosferische strijkers op de achtergrond is country hier even ver weg. Hinson tekent ook voor een van de beste (en langste) songtitels van het jaar: “The Life, Living, Death And Dying, Of A Certain And Peculiar L.J. Nichols“, een verhaal over zijn grootvader, al lijkt het bij nader inzien niet duidelijk of het al dan niet ernstig moet genomen worden.
Maar zoals gezegd is vooral weemoed het overheersende thema op deze plaat in de trage en rustige nummers, waarin de doorleefde stem van Hinson een hoofdrol speelt. Naast het al eerder genoemde “On The Way Home (To Abiline)” (genre ‘vroeger was het beter’) is er bijvoorbeeld ook “The Quill” dat op een treffende wijze de angst voor een vroegere liefde verwoordt. “Love, Wait for me” is dan weer een oproep naar een geliefde om hem vooral niet in de steek te laten – niet autobiografisch vermoeden we, want Hinson is naar het schijnt nog steeds gelukkig getrouwd, maar toch bedankt dat u het vraagt.
Jammer genoeg blaast hij op het einde ook de ergerlijke hiddentrack-traditie – die ergens eind jaren ‘90 een stille maar welverdiende dood gestorven was – weer nieuw leven in, door een paar minuten na het einde van het slotnummer nog een compleet overbodig niemendalletje te laten volgen.
Met Micah P. Hinson And The Nothing heeft Hinson een goeie plaat gemaakt, die misschien net iets te weinig echte uitschieters heeft, maar die toch weer een bewijs is van zijn onmiskenbare talent. En volgende keer dan maar de grote plaat die hij in zich heeft.
