Je kunt er zowat elke opsomming van de belangrijkste ondergrondse hiphopartiesten op naslaan, het noise-hop trio Clipping is altijd een naam die staat te pronken tussen onder meer Flying Lotus, Death Grips en Odd Future. En óf dat terecht is. Hun tweede plaat CLPPNG schopt de grenzen van de alternatieve hiphop een heel eind voorwaarts. Bereid u voor op de grimmigste en meest in-your-face hiphop die u dit jaar zal horen.
Hun debuut Midcity uit 2013, een combinatie van beenharde harsh noise à la Merzbow en het door gangster rap geïnspireerde vocabulaire spervuur van MC Daveed Diggs, was op zijn minst al een uniek statement te noemen. CLPPNG, hun snelle tweede voor het gerenommeerde fijnproeverslabel Sub Pop, is gevarieerder en ietwat toegankelijker, maar geen sikkepit minder origineel of indrukwekkend.
De verpulverende noise-uitbarstingen zijn zeldzamer geworden en Clipping neigt op CLPPNG soms naar meer “standaard” hiphop-instrumentals. Al zijn de dubbele haakjes die het woord “standaard” omkaderen vrij essentieel. Het gros van de beats op CLPPNG zal de liefhebber van de Timbalands en FloRida’s van deze wereld toch nog steeds verschrikt doen opkijken. De stampende industriële uppercut die “Body & Blood” heet, zal hen zelfs doen walgen, met zijn misselijkmakende beat, krakende noise en een sample van een gierende boormachine. De groteske, bloederige clip bij het nummer slaagt er netjes in de sfeer van het nummer te vatten en is absoluut niet aan te raden net na een uitgebreid ontbijt.
Maar naast choqueren toont Clipping ook altijd dat het ronduit briljante songs in mekaar kan boksen. Waar op Midcity de experimenteerdrang soms voorrang kreeg op het songschrijven, valt op CLPPNG alles wonderwel op zijn plaats. “Work Work” is een mogelijke radiosingle en tevens een elektronisch kunststukje van nauwgezet uitgehouwen metalen klikgeluiden. Of “Get Up”, dat enkel en alleen drijft op een sample van een wekkerradio (die vier minuten lang blijft enerveren), de flow van Diggs en een heerlijke vocale bijdrage van Mariel Jacoda. Een wekkerradio omtoveren in een betoverend hiphopexperiment: faut le faire. De twee geluidsarchitecten van Clipping, William Hutson en Jonathan Snipes, verdienen bakken vol respect. CLPPNG klinkt even rauw als ingenieus en is muzikaal zonder twijfel een van de meest creatieve hiphopplaten van de laatste jaren.
Naast al dat sonische geweld laat ook Daveed Diggs, de man met de micro in zijn handen, zich niet onbetuigd. Hoe abstract de muziek bij vlagen ook mag worden, ’s mans flow blijft altijd vrij traditioneel en makkelijk te behappen en ook de onvermijdelijke dicks en bitches worden weelderig in het rond gezwierd. Zijn teksten behandelen geweld, seks en decadentie op een vergelijkbare manier waarop MC Ride van Death Grips erover gromt en tiert. Beiden veroordelen de decadente maatschappij onder hun neus niet vanuit een ivoren toren al nippend van een glaasje rode wijn, maar duiken zelf het nachtleven in en begraven zich diep in alle vuiligheid. Op “Story 2” ratelt Diggs aan een onwaarschijnlijk tempo het verhaal af van een pyromaan die als weerwraak moet toekijken hoe zijn eigen huis met daarin zijn kinderen afbrandt. Naarmate Diggs steeds sneller en wanhopiger begint te prevelen versnelt ook de beat tot de spanning onhoudbaar wordt. “Tonight” gaat over de seksuele microkosmos van een nachtclub waarin iedereen op zoek is naar een scharrel om de nacht door te brengen, maar doet hoegenaamd niet mee aan romantische verbloemingen. Clipping is perverse, verknipte poëzie.
De hoogtepunten zijn te talrijk om ze allemaal stuk voor stuk op te noemen. CLPPNG is een grimmige maar verslavende motherf*cker van een plaat, die weigert te gaan voor een compromis. Alternatieve hiphop 2.0, “It’s Clipping, bitch”.
